Για όνομα...

Στο όνομα του πατρός...

Πατέρας το ήμισυ της ύπαρξης κάθε παιδιού, ο ζωοδότης, εις εκ των δύο αγγέλων προστατών που ανέλαβαν τη φύλαξη αυτής της ζωής που πρέπει να μεγαλώσει, να ανδρωθεί να λάβει τη θέση της στην κοινωνία ως χρήσιμο μέλος της ώστε να την οδηγήσει ψηλότερα, ν' αγγίξει και να γυρίσει επιτέλους τον Ήλιο... Κάθε του στιγμή η έννοια της φροντίδας αυτού που του δόθηκε αυτού που του έχει εμπιστευθεί, δική του δημιουργία, κομμάτι της ζωής του... ψέμα... όλη του η ζωή, το πιο σημαντικό που δημιούργησε ποτέ, η ανάσα και το άγχος του, τμήμα της χαμένης αθανασίας και ύδωρ της ζωής. Καθώς όταν εκείνος σβήσει, όταν θα χαθεί, το ύδωρ θα συνεχίσει να ρέει ακατάπαυστα μέσα στο χρόνο κι ας έχει εκείνος χάσει τη θέση του στις μνήμες των όσων θ' ακολουθήσουν ως συνέχεια αυτής της αιώνιας αλυσίδας...

Στο όνομα του υιού...

Ένας καρπός, ένα σποράκι, ένα Παιδί... Το βλέπεις να μεγαλώνει καθώς εσύ μικραίνεις, καμαρώνεις κάθε βήμα του από το έδαφος που σηκώνεται μέχρι τον ουρανό που αγγίζει... Το σηκώνεις στα χεριά σου, να φτάσει ακόμα πιο ψηλά, εκεί που δεν έφτασε κανείς... ξεχνάς τα πάντα που σ' απασχολούν, όλα τα άσχημα που στη ζωή σου εισχώρησαν, όλα όσα δεν αντέχονται στιγμές που σπάει ο λογισμός σου, όλα όσα σε πονούν και σε τρομάζουν, όλα όσα σε φοβίζουν και σε βασανίζουν... Ερινύες σκορπούν και χάνονται μεμιάς όταν αυτός ο Θησαυρός κουρνιάζει στην αγκαλιά σου και καθώς το σκεπάζεις προστατευτικά με τις φτερούγες σου, απλά νιώθεις τα όσα από θνητό, ισόθεο σε μετατρέπουν... Και το Θείον να ζηλεύει αυτή την ανθρώπινη ευτυχία, που είναι θνητή κι αθάνατη σε κάθε της στιγμή...

Στο όνομα του πνεύματος...

Λογική. Στείρα, σκληρή, ψυχρή, πειθαρχημένη, στυλοβάτης του χαρακτήρα μας κι ειδοποιός διαφορά ανθρώπων και κτηνών... Εχθρός συναισθημάτων, κλειδοκράτορας των όσων δεν πρέπει ουδέποτε το φως να δουν, φύλακας κι αμείλικτος δυνάστης...

Τι έγινε και ράγισαν όλα αυτά? Πως γίνεται αρχέγονες ιδέες αναλλοίωτες στο χρόνο να έχουν υποστεί τόση φθορά? Πώς στην ευχή του κάθε θεού φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, παιδιά να θυσιάζονται σε βωμούς απόλαυσης και ηδονής ανώμαλων κτηνών, κατ' επίφαση "ανθρώπων"? Τις πταίει για την απίστευτη αυτή κατρακύλα πολιτισμένων λογικών μορφωμένων όντων που αποτελούν εξαίρεση στην κάθε θεωρία εξέλιξης ειδών? Πώς γίνεται Άνθρωποι να μετατρέπονται σε ανθρώπους κι ευθύς σε ανθρωπίδες για να προσγειωθούν με κρότο στο έδαφος ως υπάνθρωποι για να σέρνονται αιώνια ως κτήνη?

Τι στο διάολο έγινε?

Πώς γίνεται πατέρες ποιμενάρχες, με το σταυρό ανά χείρας και τις μεγάλες ατέλειωτες προσευχές και τις γονυκλισίες, θεοφοβούμενοι και θεοσεβούμενοι, "όσιοι" και "άγιοι" ποιμένες κι οδηγητές να μετατρέπονται στο πλέον χείριστο που μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους? Απάνθρωπα δόγματα κι απάνθρωπες θρησκείες, απάνθρωπα κτήνη θα θρέψουν και την οργή θα δρέψουν ως καρπούς... Μα η θρησκεία της Αγάπης δεν είναι υποτίθεται αυτή που υπηρετούν?

Ναι, θα έλεγε ο δικηγόρος του Διαβόλου... Μεμονωμένα περιστατικά δεν αγγίζουν το ευπρεπές σύνολο...

Τα μεμονωμένα περιστατικά, φίλτατε νομικέ, είναι σαν τις παράπλευρες απώλειες... Πολλές απώλειες τελευταία, και εκτός από την απώλεια της σοβαρότητας, της νηφαλιότητας, της ψυχραιμίας και της λογικής, φτάσαμε στην απώλεια της ανθρωπιάς...

Και το σκηνικό που μας τύλιξε κι απειλεί να μας πνίξει, δεν αποτελεί πλέον μεμονωμένο περιστατικό... και σίγουρα όχι παράπλευρη απώλεια...

Ζωντόβολα του κερατά...