Μερίσματα του χρόνου

Μα τι σπουδαία η ερώτηση που πλανήθηκε πριν κάμποσα χρόνια εδώ παρακάτω... Πού πήγανε τα όνειρα που έπλαθαν το μέλλον, λέει...

Όνειρα και μέλλον. Τα πιο κοινά, τ' ατομικά, πολύχρωμα και γυαλιστερά σαν χάντρες, καθρεφτάκια και κορδέλες χρωματιστές που μαγικά τυλίγονται και ξετυλίγονται όπως φυσάει ο αέρας, ας είναι και κοπανιστός. Τρελαίνεται κάθε ιθαγενής μόλις τ' αντικρίζει. Ξεχνάει μεμιάς αξίες, φόβους, κακουχίες, τα όσα πέρασε, τα όσα ήθελε, τα τούνελ που τον στρίμωξαν για χρόνια, να ψάχνει έξοδο να βρει, να έχει μια ασχολία. Πόσες χάντρες πήραμε όλα αυτά τα χρόνια και τι υπέροχα τα καθρεφτάκια που μας χάρισαν οι ιθύνοντες να καμαρώνουμε τα κάλλη μας την ώρα που μας έπαιρναν το έδαφος κάτω από τα πόδια μας μαζί και τ' όνειρά μας...

Η κοινωνία μας βασίζεται στην απασχόληση του δυναμικού της. Κι αν αυτή η απασχόληση δεν υπάρχει παρά μόνο στις ελληνικές καλένδες τις ανύπαρκτες, όσον αφορά την χώρα μας την αγαπημένη, θα πρέπει να δημιουργηθεί έστω και με μαγικό ραβδάκι. Τα τούνελ πάντα μια λύση ήταν και θα είναι. Αξία ποτέ δε χάνουν συν ότι είναι πλήρης απασχόλησης. Τοποθετείς το άτομο σ' ένα τούνελ σκαμμένο σε πλήρη κύκλο κι άστον να βρει την έξοδο που στην ουσία είσοδος στον επόμενο θάλαμο είναι και μόνο. Κι αν είναι νεκροθάλαμος ακόμα καλύτερα. Αξία θ' αποχτήσει και μάρτυς μου η Αμφίπολη κι οι ένοικοι του τύμβου που τρέμουν μην τους βρουν...

Περάσαν κάτι λίγα χρόνια που κάτι λεξούλες γράφτηκαν εδώ. Και ω του θαύματος δεν άλλαξε και τίποτα ιδιαίτερο πέρα από κάτι ψηφία χρονολογίας που πήραν την ανιούσα. Τα ίδια τα μίζερα, τα ανέλπιδα, τα ηλίθια, τα βαρετά, τα απολίτιστα, τα ανέραστα. 

Μια περίεργη γενιά η δικιά μου. Ο έρωτας σήμαινε πολλά, τα πάντα βασικά. Κυβερνήσεις έριχνε, κοινωνίες άλλαζε. Τι σόι γενιά είναι τούτη η ανέραστη?

Μέλλον? Ναι, πάντα. Όσο ζεις ελπίζεις. Απλά είναι τόσο μικρή η ριμάδα η ζωή. Χρειάζεσαι τόσες ζωές για νάχεις ελπίδες να τ' αγγίξεις μαζί κι αυτά που χάθηκαν και τόσο πια σου λείπουν.