Η συνιστώσα του προβλήματος

Για να οριστεί ένα πρόβλημα χρειάζονται δεδομένα γνωστά για να επιτευχθεί η λύση και εύρεση του ή των αγνώστων. Φυσικά προαπαιτείται η ύπαρξη του προβλήματος ή έστω η αναγκαστική κατασκευή αυτού. Εστιάζεις λοιπόν στα γνωστά στοιχεία, μετατρέπεις την εκφώνηση σε μια απεικόνιση του όλου ζητήματος, και στρώνεσαι στη δουλειά χρησιμοποιώντας κοινή κι ουχί κενή λογική και μαθηματική σκέψη, μαθηματικά σύμβολα, αλγόριθμους και φυσικά την θεία τραχιά γλώσσα για να δώσεις την πρέπουσα απάντηση...

Το θέμα φυσικά είναι να βρεις τη σωστή λύση και να δώσεις την απάντηση που επιβάλλεται.

Δυστυχώς τα όποια κοινωνικά προβλήματα δεν ακολουθούν την λογική σειρά που περιγράψαμε μιας και χ αστάθμητοι παράγοντες και μεταβλητές καραδοκούν σε κάθε γωνία να λάβουν τιμές περίεργες που ουδεμία σχέση έχουν με τα δεδομένα που γνωρίζουμε. Ίσως κι εκεί να οφείλεται και το γεγονός ότι χιλιάδες ιδεολογίες προσπαθούν να περιγράψουν την ιδεατή ανθρώπινη κοινωνία που πάει στην ευχή ως κοινωνία είναι κάτι το υπαρκτό. Τι να πουν κι όσοι προσπαθούν να περιγράψουν το μεταφυσικό του πράγματος που δεν ορίζεται ή δεν έχουμε την απαραίτητη γνώση για να το κάνουμε (όρα θρησκείες)...

Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο όταν τα δεδομένα που εισάγουμε απλά δεν ταιριάζουν με τα ζητούμενα. Οπότε τι το καλύτερο από την εφεύρεση ή κατασκευή της βάσης όπου θα στηρίξουμε το "οικοδομικό" κατασκεύασμα που σκοπεύουμε να ανορθώσουμε με τη λύση που προτείνουμε και θεωρούμε ως πιο ορθή ή λογική ή βιώσιμη ή ό,τι άλλο...

Ξεφεύγοντας από τα θεωρητικά ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε ένα πρόβλημα αρχικά τοπικό που δεν άργησε να εξελιχτεί σε παγκόσμιο, αναφορικά με το αποκαλούμενο ως "μεσανατολικό". Μια ευαίσθητη περιοχή, μια πυριτιδαποθήκη ανάλογη με αυτήν της περιοχής μας η οποία προσπαθεί εδώ και δεκαετίες να βρει μια βιώσιμη λύση στα προβλήματα που προκύπτουν όταν δυο ανόμοιοι λαοί καλούνται να συμβιώσουν, να συμπορευτούν και να ακολουθήσουν ένα κοινό μέλλον λόγω άμεσης γειτνίασίς τους...

Βέβαια με όσα ευχολόγια και να στολίσει κανείς μια σχέση εξαρχής καταδικασμένη, η αναμενόμενη εξέλιξη απλά θα καθυστερήσει ή θα επιβραδυνθεί, πάντως δε θα αποφευχθεί. Ειδικά όταν το αταίριαστο ζευγάρι που καλείται να συμβιώσει δεν έχει κοινά ενδιαφέροντα, κοινές απόψεις και κανένα σημείο επαφής. Και καθώς τριβή παρατηρείται ακόμα και ανάμεσα σε δύο λεία αντικείμενα, πόσο πιο έντονη είναι όταν πρόκειται για τραχιές-αταίριαστες επιφάνειες...


Στις 14 Μαΐου του 1948 ανακηρύσσεται η δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ στην περιοχή της Παλαιστίνης με πρώτο Πρόεδρο τον Χάιμ Βάιζμαν και Πρωθυπουργό τον γνωστό σιωνιστή ηγέτη, Δαβίδ Μπεν Γκουριόν. Την αμέσως επόμενη μέρα στις 15 Μαΐου Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Ιορδανία, η Συρία, ο Λίβανος και το Ιράκ εισβάλλουν στην Παλαιστίνη και επιτίθενται στον ισραηλινό στρατό. "Πόλεμος της ανεξαρτησίας" για τους Ισραηλινούς, αρχή της καταστροφής για τους Παλαιστινίους. Το 1949 σταματούν οι εχθροπραξίες, η λωρίδα της Γάζας διοικητικά περιήλθε στην Αίγυπτο η δε Δυτική όχθη καταλήφθηκε από την Ιορδανία. Το Ισραήλ βγήκε κερδισμένο καθώς κατάφερε όχι μόνο να αποκρούσει την επίθεση αλλά να περιλάβει κι άλλα εδάφη στην επικράτειά του. Ακολουθεί ο δεύτερος αραβοϊσραηλινός πόλεμος του 1957 που "επιτρέπει" στο Ισραήλ να κατακτήσει τη λωρίδα της Γάζας αν και θα αποσυρθεί εν συνεχεία κι ο Πόλεμος των 6 ημερών στις 5 Ιουνίου του 1967 από τον οποίο το Ισραήλ θα καταφέρει να διπλασιάσει τα εδάφη του κατακτώντας τα υψίπεδα του Γκολάν από τη Συρία (από εκεί προέρχεται και το κρασί που στάλθηκε στον Θόδωρο), τη δυτική Ιερουσαλήμ από τους Παλαιστίνιους, την δυτική όχθη από την Ιορδανία, την λωρίδα της Γάζας και τη χερσόνησο του Σινά από την Αίγυπτο.


Το 1980 έρχεται η ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σε πρωτεύουσα του Ισραηλινού Κράτους, στις 10 Δεκεμβρίου του 1987 ξεκινάει η πρώτη "Ιντιφάντα" (ταρακούνημα) από πλευράς Παλαιστινίων ενώ το 1995 εγκαθίστανται παράνομα οι πρώτοι έποικοι σε παλαιστινιακά εδάφη. Στις 25 Φεβρουαρίου 1996, βομβιστικές επιθέσεις Παλαιστινίων στην Ιερουσαλήμ έχουν ως αποτέλεσμα το θάνατο 26 ισραηλινών. Στις 11 Απριλίου του ίδιου έτους ο ισραηλινός στρατός εξαπολύει επίθεση κατά προσφυγικού καταυλισμού στην Κανά σκοτώνοντας πάνω από 100 παιδιά, ένα έγκλημα για το οποίο το Ισραήλ ουδέποτε τιμωρήθηκε...

Και τα γεγονότα συνεχίζουν να εξελίσσονται ραγδαία ως τις μέρες μας με έναν κύκλο βίας που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος...

Το πρόβλημα έχει οριστεί, τα δεδομένα υπάρχουν, η λύση αγνοείται... ο λόγος?

Ο λόγος βασικά δεν πρέπει να είναι άλλος πέραν αυτόν που διατύπωσε ο ισραηλινός συγγραφέας Αρί Σαβίτ μετά την σφαγή στην Κανά:

...Το χάλκινο άλλοθί μας είναι ότι δεν ευθυνόμαστε για τίποτε. Η ευθύνη ανήκει στη Χεσμπολλάχ. Άλλοθι περισσότερο από αμφίβολο: διότι από την στιγμή που αποφασίσαμε να εξαπολύσουμε μαζική επίθεση εναντίον μιας περιοχής αμάχων του Νοτίου Λιβάνου (παρ' όλο που το Ισραήλ δεν διέτρεχε κανέναν ζωτικό κίνδυνο), δια μόνου του πράγματος, αποφασίσαμε να κάνουμε να ρεύσει το αίμα ενός αριθμού χ αθώων αμάχων. Από την στιγμή που αποφασίσαμε να διώξουμε μισό εκατομμύριο ανθρώπους από τα σπίτια τους και να βομβαρδίσουμε όσους έμειναν πίσω (αν και στο Ισραήλ δεν είχαμε ούτε ένα θύμα άμαχο), στην πραγματικότητα αποφασίσαμε να εκτελέσουμε αρκετές δεκάδες απ' αυτούς. Πράγμα το οποίο μας επέτρεψε να λάβουμε σκληρές αποφάσεις χωρίς μάλιστα να θεωρούμε τους εαυτούς μας παλιανθρώπους...

Τους εσκοτώσαμε διότι το χάσμα μεταξύ του ιερωτάτου χαρακτήρος συνεχώς ευρυτέρου που αποδίδουμε στις δικές μας ζωές και εκείνου συνεχώς στενοτέρου που αναγνωρίζουμε σ' αυτήν των άλλων, μας επέτρεψε να τους σκοτώσουμε...

Έτσι λοιπόν, επίσης, ο τρόπος που το σύγχρονο Ισραήλ λειτούργησε κατά την ώρα της Κανά και μετά, έδειξε οτι η ισραηλιτικότης σύγχρονη και λογική υποκρύπτει κάποια τρομακτική πλευρά.

Αρί Σαβίτ, Χαάρετζ, Όμιλος των Τάιμς Νέας Υόρκης