Στρατευμένα όνειρα

Το πρόβλημα για τους όποιους κυβερνώντες, κάθε εποχής, είναι πάντα η βάση, ο στυλοβάτης της κοινωνίας. Και πόσο δύσκολο φαντάζει το έργο αυτού που κλήθηκε να κυβερνήσει αυτόν τον δυσκολοκυβέρνητο λαό... Οπότε καθώς οι μεγαλύτεροι απλά δεν αλλάζουν, η εξουσία το μόνο που κάνει είναι να περιμένει τον Χρόνο να δώσει τη λύση εξαφανίζοντας κάποια ενοχλητική γενιά που πλησιάζει τα όρια της ύπαρξής της. Για τους νεότερους το καλούπι ετοιμάζεται από νωρίς...

Παιδεία...

Φαντάζομαι ότι ο ρόλος του σχολείου κάθε βαθμίδας δεν είναι για να παράγει και να πλάθει άβουλα όντα αρεστά στην κάθε εξουσία, πολιτική ή θρησκευτική, καθώς δεν τιθασεύεις το πνεύμα τα "θέλω" και τα "δικαιούμαι" της νέας γενιάς και φυσικά της κάθε γενιάς φορώντας της παρωπίδες μιας κι έτσι βολεύει στο κάθε σύστημα εξουσίας που απλά οραματίζεται μια κοινωνία που η βάση της είναι πολτός καταναλωτικής μάζας. Ποια είναι η ιδεατή κοινωνία που να καλύπτει τη λογική καθενός από τα 10.000.000 Ελλήνων? Αυτή που διακρίνεται μέσα από τις παρωπίδες που τους φοράνε μετατρέποντάς τους από ελεύθερους, λογικούς ανθρώπους σε ανελεύθερα αμνοερίφια πολιτικών ή θρησκευτικών μαντριών? Δε νομίζω, κάτι άλλο τους (μας) αξίζει.

Ανθρώπινη ύπαρξη και συνύπαρξη...

Αν δεν είναι ορθή αντίδραση ο θυμός και η οργή του νέου σε ό,τι βλέπει, αισθάνεται και βιώνει τότε ποια θα ήταν η πρέπουσα συμπεριφορά απέναντι σ΄αυτούς που μετέτρεψαν την έννοια της δημοκρατίας σε χείριστη της δικτατορίας και σε όσους την περιβόητη και πολλάκις διατυμπανιζόμενη αγάπη στον πλησίον την μετέτρεψαν σε αγάπη στον πλούτο του πλησίον? Τι είδους παρωπίδες πρέπει να φοράει κανείς για να μην αντιληφθεί τις δύο όψεις του κέρματος της εξουσίας - την πολιτική γενιά του Εφιάλτη και την θρησκευτική γενιά του Ιούδα - που πάνε χεράκι - χεράκι χαρωπά τη βόλτα τους? Κι ως πότε η βάση αυτής της κοινωνίας θα πρέπει να ανέχεται και να μην αντιδρά στα μύρια όσα συμβαίνουν κι έχουν άμεσο αντίκτυπο στη ζωή της?

Ή μήπως τα όσα άχαρα συμβαίνουν θα πρέπει απλά να προσπερνιούνται από το μέλλον μας?

Ο ρόλος του σχολείου είναι να πλάθει φτερά για τους μαθητές που θα τα χρησιμοποιήσουν για να "πετάξουν" όταν θα έρθει η ώρα. Και απλά σαν τον Δαίδαλο θα τους δώσει τη συμβουλή να μην πλησιάσουν τον ήλιο. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δε θα τους επιτρέψει να απογειωθούν κυνηγώντας το όνειρο τους και τα όσα τους αξίζουν επειδή κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να τσακιστούν. Έχουν την επιλογή να μείνουν στους δαιδαλώδεις διαδρόμους που έχτισαν οι πατεράδες τους και κλείστηκαν κι οι ίδιοι μέσα και χάθηκαν εκεί, ή να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν μακριά από αυτό τον κόσμο του μίσους και της δήθεν αγάπης. Γιατί απλά κρίμα να δίνουν τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής τους με θυσίες γι' αυτά και τους γονείς τους, για ένα μέλλον αβέβαιο.

Στο χέρι τους είναι να χρησιμοποιήσουν τα φτερά που τους δόθηκαν όπως πρέπει...

Κι ο ήλιος δε γυρίζει αν δεν τον αγγίξεις. Κι αν είναι να καείς, ας είναι. Τουλάχιστον προσπάθησες. Δεν έμεινες στο χώμα μην τολμώντας να υψώσεις το κεφάλι σου...

Συνεργός κάθε εξουσίας η βία είναι, είτε πολιτική είτε θρησκευτική. Εξουσία χωρίς βία απλά δεν μπορεί να επιβληθεί. Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο για τους Χριστιανούς και όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος για τους υπολοίπους. Καταδικαστέα κάθε πράξη βίας κατά υλικών αγαθών των συνανθρώπων μας... Αλλά πόσο πιο καταδικαστέα ως πράξη θα έπρεπε να είναι η καταστροφή και το βίαιο ξερίζωμα των ονείρων της νέας γενιάς? Το ότι τους απασχολεί το μέλλον τους απλά δείχνει ωριμότητα που ίσως ούτε οι μεγαλύτεροι δε διαθέτουμε καθώς αρκούμαστε στους τίτλους σπουδών των παιδιών μας και κομπάζουμε για τις επιτυχίες τους που όλες μα όλες είναι φυσικά δικές μας. Όλα τα καλά και θεάρεστα είναι άλλωστε των γονέων, τα όποια άσχημα είναι των παιδιών...

Πόσο κρίμα το να τσουβαλιάζεις τα παιδιά επειδή κάποια άλογα όντα αδιευκρίνιστης ηλικίας (η κουκούλα άλλωστε κρύβει χρόνια) βρήκαν την ευκαιρία να σπάσουν και να κάψουν. Κι άντε να το έκαναν αυθόρμητα πάει στην ευχή... Αυτό το στρατευμένο κάθε πλευράς, είτε στρατευμένα άτομα είτε στρατευμένες απόψεις, απλά τρομάζουν.. Κι αυτό που προσωπικά μας απασχολεί είναι τι χρειάζεται αυτή η κοινωνία που από τον καναπέ της παρατηρεί αδιάφορα τα τεκταινόμενα, για να ξυπνήσει... Βία χόρτασε, ανέχεια χόρτασε, φτώχεια επίσης... Τι περιμένει? Ελπίζω όχι τη ..."Δευτέρα Παρουσία"...