... κι ας ανοίξουν οι κρουνοί της ψυχής μας...

Τι είναι αυτό που ωθεί κάποιον να αφιερώσει λίγο από τον συνολικό χρόνο που του έμελλε να είναι δικός του για να γράψει ή να εκφράσει τις απόψεις του, τις αγωνίες του τα μύρια όσα τον απασχολούν με αποδέκτες που είναι στο σύνολό τους παντελώς άγνωστοι? Ποια λογική ακολουθεί η κίνηση του να προσφέρει τις σκέψεις του βορά στις ορέξεις των όσων τυχαία πέρασαν από το συγκεκριμένο χώρο όπου επέλεξε να τις αναρτήσει ?

Λογικό ον ο άνθρωπος κατά τα φαινόμενα, αναζητά διακαώς την τεκμηριωμένη και αμερόληπτη πληροφόρηση, θέλει να ελέγχει τα συμβάντα γύρω του, επιθυμεί να συμμετέχει ενεργά στην οργάνωση και λειτουργία του κοινωνικού μας βίου προσπαθώντας (ανεπιτυχώς τις περισσότερες φορές) να ξεφύγει από τις ψευδαισθήσεις των όσων επιβάλουν "αντικειμενικές" αξίες, πρότυπα, ιδεολογίες κι επιλογές που κινούνται πάντα (όλως τυχαίως) σε δρόμο μονής κατευθύνσεως, με κύριο ζητούμενο την αρμονική ομογνωμία...

Βέβαια, ο καθείς την ευθύνη των λόγων και πράξεών του πλην των ταγών της εξουσίας πολιτικών ή θρησκευτικών, και άρα είτε επιλέξει κάποια ιδεολογία που τον εκφράζει, είτε πολιτική παράταξη είτε αθλητική ομάδα, είτε οδοντόπαστα είτε απορρυπαντικό μένει με την πεποίθηση ότι η επιλογή ήταν δική του και φυσικά δεν μπορεί παρά να είναι η σωστή επιλογή. Γνώρισμα ελευθερίας το κρίνειν και επιλέγειν, άσχετα που στην περίπτωση του απορρυπαντικού απλά επηρεαστήκαμε από τους "εικοσιεννιά κατασκευαστές πλυντηρίων" που συνιστούν το τάδε ή δείνα απορρυπαντικό κι οπότε μας απαλλάσσουν από την κουραστική διαδικασία της επιλογής...

Δυστυχώς στην ίδια απαλλαγή επιλογής επιμένουμε και στα υπόλοιπα που αναφέρθηκαν, καθώς ναι μεν υπαρκτή η διορατικότητα του καθενός, αλλά τα κοινωνικά προβλήματα, οι πολιτικές εξελίξεις, οι δυσλειτουργίες της οικονομίας θα συζητηθούν ευρέως από τους αυτοχρισμένους πεφωτισμένους "ειδικούς" - αυτά τα σύμβολα αντικειμενικότητας, τις αυθεντίες - που συχνάζουν ή εργάζονται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης των οποίων τα αξιόπιστα συμπεράσματα που έπονται της αμερόληπτης ενημέρωσής τους, θα βοηθήσουν στο να σχηματίσουμε την άποψή μας και να ξεφύγουμε έτσι των ανασφαλειών που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την όποια επιλογή τολμήσαμε μόνοι μας να κάνουμε. Η ενημέρωση προηγείται της επιλογής μας και δεν είμαστε μόνοι που επιλέξαμε να ενημερωθούμε πριν εκφράσουμε άποψη. Οι δείκτες ακροαματικότητας - αυτό το πανέξυπνο στρατευμένο στατιστικό όργανο - βοηθούν ώστε να ξεπεραστούν τα όποια συνειδησιακά ερωτήματα. Άλλωστε άπαντες ενημερώνονται, οπότε απέλειπαν κι οι τύψεις και τα ηθικά διλήμματα...

Κι έτσι πολύ όμορφα μένουμε με την ψευδαίσθηση ότι κατέχουμε την πραγματικότητα έχοντας όμως χάσει τη δυνατότητα να εκφράσουμε τα όσα η λογική μας θα εξέφραζε χωρίς την προαναφερθείσα "βοήθεια". Πιθηκίζουμε άλογα προς τη μία ή άλλη κατεύθυνση που μας υποδεικνύεται ως παθητικοί δέκτες ετοιμασμένων πληροφοριών της όποιας κρατικής, κομματικής ή δημοσιογραφικής πληροφόρησης. Κομματικές συνθηματολογίες, ιδεολογικοί κομπασμοί πάσης φύσεως, ορίζουν και καθορίζουν την καθημερινότητα του πολίτη και χάριν της όποιας ιδεολογικής υπεροχής θυσιάζεται η αλήθεια και το συμφέρον των πολλών. Κι έτσι η αλογία του δημόσιου λόγου δε βρίσκει ατομική λογική για να αντιπαρατεθεί και καμιά άμυνα οργανωμένη καθώς τα τείχη του πολίτη γκρεμίστηκαν προ πολλού για να υποδεχτούν τους αρίστους της ανοησίας και της ανικανότητας, αυτά τα τερατώδη υποκατάστατα του πραγματικού...

Τις πταίει λοιπόν για τα όσα γύρω απειλούν να μας πνίξουν? Ποιος κατασκεύασε αυτόν τον βούρκο στον οποίο καλούμαστε να επιβιώσουμε και ποιος μετέτρεψε την ατομική λογική σε πολτό καταναλωτικής μάζας? Και πώς ελεύθερα όντα μετατράπηκαν σε αμνοερίφια πολιτικών ή θρησκευτικών μαντριών δίνοντας τη ζωή τους όχι για το καλό του κοινωνικού συνόλου αλλά για την προάσπιση της όποιας ιδεολογίας, πολιτικής ή θρησκευτικής?

Φταίνε σίγουρα οι προηγούμενες γενιές με τα κατατεθειμένα έργα τους στη διαδρομή της προσωπικής ιστορίας τους που σκόρπισαν και θυσίασαν τα όνειρα της εκάστοτε νέας γενιάς δημιουργώντας μια κοινωνία ανισότητας και μίσους... Αλλά αυτό το μέλλον με τα έργα και ημέραι των "νέων παιδιών" όπως τα καμαρώσαμε τις τελευταίες μέρες, γιατί να τρομάζει τόσο? Γιατί τόση βία, τόση οργή από τους ...16άρηδες που πρόλαβαν και έστυψαν κατά τα φαινόμενα τη ζωή και την ήπιαν στο ποτήρι οπότε έχουν και το ακαταλόγιστο στις πράξεις τους? Ή μήπως τελικά η βία της εξουσίας που στέρησε τη ζωή στον άτυχο νέο, είναι κάτι νέο, κάτι πρωτόγνωρο για τα ανθρώπινα χρονικά? Μα από αρχαιοτάτων χρόνων Κράτος και Βία πάνε παρέα… Και η λύση τελικά είναι γροθιά στη γροθιά της εξουσίας δίνοντας το ελεύθερο σε όσους βρίσκονται στον προθάλαμο της εξουσίας να σκυλεύουν νεκρούς προς ίδιον κομματικό όφελος? Μικρός ο ορίζοντάς μας τελικά, κι απόλυτα προβλέψιμες οι κινήσεις – αντιδράσεις μας…

Δεν τιμάς δυστυχώς τη μνήμη του νεκρού με βανδαλισμούς και καταστροφές της περιουσίας του λαού, καταστρέφοντας τα όσα λίγα με κόπο έχτισε ο χ πολίτης. Δεν σπας το κεφάλι του κράτους καίγοντας αυτοκίνητα και καταστρέφοντας καταστήματα αθώων πολιτών και μεροκαματιάρηδων. Στην ουσία νερό στο μύλο της εξουσίας ρίχνεις που θα συνεχίσει να αλέθει και με τις ευλογίες όσων θα ήθελες με το μέρος σου. Και ειδικά αυτής της εξουσίας που ξεπήδησε μέσα από βία και αντίδραση σε παλιές μορφές εξουσίας έχοντας γίνει πιο στυγνή και πιο απάνθρωπη. Δεν γυρίζεις τον Ήλιο βοηθώντας στην κατασυκοφάντηση της χώρας από έξωθεν κύκλους που αναμένουν με υπομονή και ιδιαίτερη βουλιμία να μπήξουν τα νύχια τους στο πλευρό της Ελλάδας.

Μια λεπτή γραμμή χωρίζει την λογική από την τρέλα. Κι όταν οι διαχωριστικές γραμμές ξεπεραστούν βιαίως μαζί με τα εσκαμμένα, τότε απλά η λογική εγκαταλείπει το ακατοίκητο, αφήνοντας την παράνοια και την τρέλα να κάνουν κατάληψη και τη χώρα που καλούνταν Ελλάς να μετατρέπεται σε Τρελλάς...