Ευχές λιτές κι απέριττες

Κάθε χρόνος μπαίνει με τις καλύτερες προσδοκίες και σ' αυτό
αλλαγή δεν παρατηρήθηκε τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια...
Και πάντα ο "παλιός" ως είθισται διώχνεται άρον άρον
να πάρει κι όσα άσχημα, στραβά κι ανάποδα έφερε μαζί του...
Συνήθως άσχημες οι εντυπώσεις που αφήνει καθετί παλιό, δυστυχώς.
Προσωπικά δε θυμάμαι πότε άκουσα τελευταία φορά το
"ήταν μια καλή χρονιά"...
Ίσως και ποτέ.
Αλλά πάντα θυμάμαι με πόση αισιοδοξία περίμενα τη νέα χρονιά και συνεχίζω να το κάνω. Ίσως γιατί η ρημάδα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ως γνωστόν...

Αισιοδοξία λοιπόν και θετικές σκέψεις, χαρούμενες σκέψεις. Έστω κι αν πατούν σε γκρεμίσματα κι έχουν καπνούς για φόντο.

Γιατί ό,τι νέο γεννιέται αγνό και όμορφο είναι...

Υγεία, Ευτυχία, Έρωτα, Πάθος, Αγάπη κι Αισιοδοξία ...Και λίγη Ελευθερία και λίγη Δημοκρατία - πραγματικές όμως κι όχι κάλπικες - δε θα μας χαλούσε ούτε εμάς ούτε τον κόσμο εκεί έξω...


Ευτυχισμένο 2009

For Gaza

Artist's Comments

I'd like to beg all viewers to spread this image anywhere, as a way to expose Israeli war crimes against Palestinians. Use it on t-shirts, posters, banners. Reproduce it in zines, papers, magazines, and make it visible everywhere. Here is the high-resolution version for printing purposes: [link] [link]

Thank you in the name of every suffering Palestinian.

Carlos Latuff

http://tales-of-iraq-war.blogspot.com/

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Πάγκαλος

Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι από το άχαρο άθλημα της πολιτικής ξεχωρίζω ή μ' απασχολεί οποιοσδήποτε πολιτικός αστέρας - διάττων ή μη - ή κάποιος πολιτικός-κομήτης που κόβει βόλτες από τον έναν πολιτικό χώρο στο εντελώς αντίθετο πολιτικό χώρο πουλώντας την πραμάτεια των βαρύγδουπων απόψεών του. Άλλωστε το σύμπαν των πολιτικών βρίσκεται σ' έναν άλλο χωροχρόνο και ουδεμία σχέση έχει με το σύμπαν των Πολιτών. Παράλληλα σύμπαντα ίσως θα πει κάποιος, μα σαν παράλληλες γραμμές όπως συμβαίνει στον επίπεδο ευκλείδιο χώρο, όσο κι αν επεκταθούν δεν τέμνονται. Και καθώς οι πολιτικοί "φορούν" επίπεδα μυαλά, ή έχουν μυαλό επιπέδου - όπως το πάρει κανείς - ούτε αποκλίνουν από τις απόψεις των πολιτών όπως ορίζει η υπερβολική Γεωμετρία, αλλά ούτε και συγκλίνουν μ' αυτές όπως πάλι ορίζεται από τη σφαιρική Γεωμετρία... οπότε και μας αφήνει παγερά αδιάφορους η παρουσία τους άσχετα που αυτή ορίζει τις ζωές μας όλο το διάστημα που η κάργα φωτεινή τροχιά μετά της ουράς τους, αγγίζει και επηρεάζει το ελληνικό πολιτικό στερέωμα μ' όλες τις συνέπειες...

Έλληνες δηλώνουμε (οι αυτόχθονες τουλάχιστον) και δεν έχουμε ιδέα τι παρακαταθήκες κουβαλάει αυτό το έρμο το όνομα. Όχι, κανένα σεμινάριο για την υπέροχη ελληνική φυλή δεν έχω σκοπό να κάνω, απλά από την αρχή σ' αυτό τον χώρο προσπαθώ να εξυμνήσω εκείνο το χαρακτηριστικό που όλοι περιέργως προσπερνούν.. αυτή τη θεία Τρέλα των Ελλών - Σελλών - Σαλλών... σαλών Ελλήνων.

Είμαστε τρελοί κι ωραίοι ως Έλληνες λοιπόν, ένα χωριό του Αστερίξ περικυκλωμένο από πανίβλακες οπαδούς του καθωσπρεπισμού. Αλλά άτυχοι και σκουντούφληδες. Κι αυτός ο τόπος των σκουντούφληδων Γραικών δεν πρόκειται να ορθοποδήσει αν δε βρει και ηγέτη ανάλογο. Ουδείς εξ' αυτών των απλών, ταπεινών, σεμνών, τίμιων πολιτικών που μας κυβερνούν ή καραδοκούν να μας κυβερνήσουν (εγκρατείς και ολιγαρκείς ξέχασα να προσθέσω, παράλειψις), έχουν στο αίμα τους αυτό το μικρόβιο της ελληνικής θείας τρέλας. Βαρετοί και προβλέψιμοι όλοι τους, γνωρίζεις τι θα πουν πριν ακόμα το σκεφτούν, όσοι εξ' αυτών καταφέρνουν το τελευταίο μιας και στα μαντριά συνήθως μηρυκαστικά εκτρέφουν...

Τέσπα...

Κι όμως, σαν αναλαμπές, σαν δροσοσταλίδες ευφορίας ξεπετιούνται κατά καιρούς κάποια πολιτικά πρόσωπα που σου κάνουν να νιώθεις ότι δε χάθηκαν όλα, ότι υπάρχει ελπίδα σωτηρίας γι' αυτή τη θεία ελληνική τρέλα!

Αν λείπει κάτι από τη σημερινή πολιτική σκηνή αυτό είναι πέραν της ελευθερίας της σκέψης που προαναφέραμε, και το απρόβλεπτο των κινήσεων.

Ένα πολιτικό πρόσωπο που πάντοτε τραβούσε και τραβά με τις δηλώσεις και πράξεις του τα φώτα της δημοσιότητας είναι ο καθ΄όλα σεβαστός κος Θ. Πάγκαλος ο οποίος συστάσεις δε χρειάζεται. Ποσώς μ' ενδιαφέρει κι ουδόλως μ' αφορά ο πολιτικός χώρος στον οποίο κινείται, όπως και κάθε άλλος πολιτικός χώρος. Αλλά αυτό το απρόβλεπτο των δηλώσεών του είναι που σε συνεπαίρνει και τι να πρωτοθυμηθεί κανείς...

Μακρηγορώ και χάνομαι και τελειωμό δεν έχει...

Η Πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα, είχε τη φαεινή ιδέα να στείλει στον κ. Πάγκαλο τρία μπουκάλια κρασί ως δώρο με τις ευχές του πρέσβη κ. Αλί Γιάχια.

Και αναρωτιέμαι... άντε δεν ήξεραν... δε ρώταγαν?

Θεόδωρε (και συγνώμη για τον ενικό, πληθυντικός δεν αρμόζει σε Έλληνες ας είναι και ευγενείας) σπονδή στη θεία ελληνική τρέλα, η οποία αυτό που έχει να πει θα το πει κι ας χτυπιούνται Θεοί και Δαίμονες!

Εβί Εβάν!

Αντιγράφω από το "Πρώτο Θέμα"...

Τα συναισθήματα οργής της πλειονότητας του ελληνικού λαού για την αεροπορική επιδρομή των ισραηλινών δυνάμεων εναντίον των Παλαιστινίων και της Χαμάς στη λωρίδα της Γάζας εξέφρασε με εύγλωττο τρόπο ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Θεόδωρος Πάγκαλος.

"Αγαπητέ Κύριε Πρέσβη,

σας ευχαριστώ για τις τρεις φιάλες κρασιού που μου στείλατε ως δώρο εορτών. Εύχομαι σε σας, την οικογένειά σας και σε καθέναν στην Πρεσβεία σας ευτυχισμένο τον καινούργιο χρόνο. Υγεία και πρόοδος σε όλους σας.

Δυστυχώς παρατήρησα ότι το κρασί που στείλατε, έχει παραχθεί στα Υψώματα του Γκολάν. Έχω διδαχθεί απ’ όταν ήμουν πολύ νέος να μην κλέβω και να μην δέχομαι τα προϊόντα κλοπής. Γι’ αυτό δεν είναι δυνατόν να δεχθώ αυτό το δώρο και πρέπει να σας το επιστρέψω. Όπως γνωρίζετε, η χώρα σας κατέχει παρανόμως τα Υψώματα του Γκολάν τα οποία ανήκουν στην Συρία σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο αλλά και με πολυάριθμες αποφάσεις της Διεθνούς Κοινότητας.

Με την ευκαιρία αυτή εκφράζω την ελπίδα μου ότι το Ισραήλ θα βρει ασφάλεια εντός των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων του και οι τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον του ισραηλινού εδάφους από τη Χαμάς ή οποιονδήποτε άλλον θα περιοριστούν και θα πάψουν οριστικά αλλά ελπίζω επίσης ότι η κυβέρνησή σας θα σταματήσει να εξασκεί πολιτική συλλογικής τιμωρίας η οποία εφαρμόστηκε σε μαζική κλίμακα από τον Χίτλερ και τις στρατιές του. Πράξεις όπως αυτές που συμβαίνουν τούτες τις μέρες από τους ισραηλινούς στρατιωτικούς στη Γάζα μας θυμίζουν ολοκαυτώματα όπως εκείνα των Καλαβρύτων, του Δοξάτου ή του Διστόμου και οπωσδήποτε εκείνο του γκέτο της Βαρσοβίας.

Με αυτές τις σκέψεις, επιτρέψτε μου να σας εκφράσω τις καλύτερες ευχές μου για εσάς, τον ισραηλινό λαό και όλους τους λαούς της δικής μας περιοχής του κόσμου"
Πηγή

Προς Παλαιστίνιους Επιστολή...

Από πού να ξεκινήσει κανείς και πού να τελειώσει με την υπόθεση της ανεξαρτησίας του Κράτους σας. Καταρχάς είχατε την ατυχία να έχετε ως γείτονες τα μεγαλύτερα αρπαχτικά του πλανήτη που χρησιμοποιούν τα όσα συνέβησαν ή δε συνέβησαν στο παρελθόν τους σαν την απόλυτη δικαιολογία γι΄αυτό που θεωρούν μέλλον τους. Λίγο το κακό, κι άλλοι είχαν παρόμοια ατυχία, λίγο τους χάλασε. Η μεγαλύτερη ατυχία δεν ακούει στο ότι συνορεύετε και συμπορεύεστε όπως συμπορεύεστε τέλος πάντων μ' έναν γείτονα που έχει την εντύπωση ότι ζει σε ζούγκλα και συμπεριφέρεται όπως προαναφέραμε αλλά στο ότι οι μουλάδες ηγέτες σας είναι πιο πουλημένοι ή αγορασμένοι κι από πρωτοκλασάτες μετοχές του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών...

Έχετε την ατυχία να σας "υποστηρίζουν" χώρες αραβικές που οι κυβερνώντες των είναι πιο δυτικοί κι από τους δυτικούς. Στηρίζεστε στη βοήθεια Αιγύπτου, Λιβύης, Ιορδανίας, Σαουδικής Αραβίας και λοιπών αραβικών χωρών μην έχοντας αντιληφθεί το αυτονόητο... Ότι οι ηγεσίες τους είναι πιο φιλοδυτικές ή πιο φιλοαμερικανικές - στο πιο ορθό - κι από τους ίδιους τους Αμερικανούς κι έχουν ξεφύγει προ πολλού από αυτό που ονομάζουμε "τσιράκια". Απροκάλυπτα πλέον δηλώνουν τα όσα κρυφά υποστήριζαν. Τυχοδιώκτες πολιτικοί, μαριονέτες της χ υπερδύναμης που βρίσκονται στη θέση αυτή για να ξεζουμίζουν και να αρμέγουν τους υπηκόους τους, να εκμεταλλεύονται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της πατρίδας τους και μόνο τα έργα και ημέραι των να δει κανείς, απόδειξη των όσων γράφουμε. Στυγνά θρησκευτικά καθεστώτα που κατευθύνουν τους πολίτες των χωρών αυτών κατά το δοκούν, το ατομικό συμφέρον τους δηλαδή. Γνωρίζεις ότι ο χασάπης της γωνίας ψάχνει λόγους να χρησιμοποιήσει το χασαπομάχαιρο που ακόνιζε με στοργή τόσον καιρό και του δίνεις τη δυνατότητα με τις πράξεις σου να το χρησιμοποιήσει πάνω σου...

Πεινασμένο θηρίο που βρίσκεται στριμωγμένο στη γωνία είναι απείρως πιο επικίνδυνο από ένα χορτάτο "θηρίο" που θα σε προσπεράσει και θα σε φτύσει μεταφορικώς... μπορεί και κυριολεκτικώς, ανάλογα πάντα με τη διάθεσή του. Ένα Ισραήλ ταπεινωμένο, μετά τα γεγονότα του Λιβάνου που ζήσαμε και καμαρώσαμε άπαντες, δε θα περίμενε για πολύ ώστε να βγάλει το μένος του και την οργή του για την όλη εξέλιξη που είχε η τελευταία ιστορία με τον ξεβράκωτο Λίβανο. Θα περίμενε ίσα ίσα μέχρι να ξαναγεμίσει το οπλοστάσιό του, όπως και έγινε. Και θα αναμένει υπομονετικά την κατάλληλη στιγμή να πάρει το αίμα του πίσω γνωρίζοντας ότι η απέναντι άλογη(?) πλευρά θα κάνει κάποια στιγμή την κίνηση που πρέπει να κάνει ώστε να απαντήσει δυσανάλογα όπως αρμόζει στον πιο δυνατό της υπόθεσης του οποίου η δύναμη είναι αντιστρόφως ανάλογη του μυαλού που κουβαλάει στο ακατοίκητο λυόμενο που ονομάζει "Κράτος"…

Θυσιάζετε το μέλλον σας, θυσιάζετε τα παιδιά σας - τον ανθό του λαού σας, και θεωρείτε ότι συνθήματα και ευχολόγια για την κατάρα του θεού που θα πέσει πάνω στους εχθρούς είναι η λύση...

Ο μαλάκας ελληνικός λαός έχει την κατάλληλη φράση και γι' αυτό...

"Χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι”

Ιντιφάντες και ταρακουνήματα και τρίχες κατσαρές… Ταρακούνημα δε θέλει η υπόθεση. Γκρέμισμα θέλει, ξέσκισμα θέλει. Φωνή οργισμένη που δε θα βάλλει κατά "απίστων" όπερ και σημαίνει έχεις χάσει ήδη τη στήριξη που ήλπιζες αφού θέτεις θρησκευτικά κριτήρια στη βοήθεια. Φωνή πάνω από συνθήματα, Θεούς και Δαίμονες. Διότι αν θεωρείτε ότι οι άπιστοι απέναντί σας είναι οι εχθροί, ρίξτε μια ματιά στους πιστούς μουλάδες σας…

Απλά κρίμα σε σας και στα παιδιά σας... ειδικά σ' αυτά.

Τουλάχιστον 250 Παλαιστίνιοι χρειάζονται επειγόντως ιατρική περίθαλψη και πρέπει να μεταφερθούν στην Αίγυπτο ή το Ισραήλ. Η Χαμάς, η οποία διοικεί τη Γάζα από τον Ιούνιο του 2007, έχει απορρίψει ωστόσο την πρόταση του Καΐρου να μεταφερθούν οι σοβαρά τραυματισμένοι στην Αίγυπτο.

Περίπου 313 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί από το Σάββατο, ανάμεσά τους τουλάχιστον 50 άμαχοι. Στους 1.400 υπολογίζονται οι τραυματίες, εκ των οποίων 800 και πλέον έχουν διακομιστεί σε νοσοκομεία και πολλοί από αυτούς δεν έχουν βρει κενά κρεβάτια.

Πηγή

Βοήθειά σας...

Associated Press

Προβλέψιμα και άλλα

Ανάφλεξη για μια άλλη φορά στη Μέση Ανατολή και χάσαμε το λογαριασμό ποιο επεισόδιο παρακολουθούμε στο Σήριαλ της Γάζας. Γεγονός είναι ότι δεν περιμέναμε και κάτι διαφορετικό όταν ακούς πως Χαμάς και Ισραήλ συζητούν για ανανέωση της εκεχειρίας κι ότι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων έπεσε για μια άλλη φορά η πρόταση για άρση του εμπάργκο στη Γάζα...

Ο "αστακός της Μέσης Ανατολής" στον ρόλο που αρέσκεται να παίζει τις τελευταίες δεκαετίες, η Χαμάς να προαναγγέλλει τρίτη Ιντιφάντα, οι κυβερνήσεις των δυτικών κρατών να συνιστούν ως συνήθως αυτοσυγκράτηση στις δυο πλευρές - εξισώνοντας τες με τη πιλατική αυτή στάση - και η παγκόσμια κοινή γνώμη για μια άλλη φορά μοιρασμένη στις επάλξεις να παρατηρεί τα γεγονότα με απάθεια ή ανησυχία...

Το γουστόζικο αυτού του επεισοδίου δεν είναι φυσικά το ότι η Μέση Ανατολή καίγεται για μια άλλη φορά - με θύματα ως συνήθως αμάχους - αλλά το ότι ο κατεξοχήν προστάτης του λυόμενου της Μέσης Ανατολής βρίσκεται σε μια κατάσταση αναμονής λόγω των αποτελεσμάτων των αμερικανικών εκλογών και ο νέος Πρόεδρος δεν δικαιούται να "παρέμβει" έως ότου αναλάβει τα καθήκοντά του. Και μπορεί το χρώμα του Λευκού Οίκου να άλλαξε σε μαύρο, τουτέστιν Μαύρος Οίκος, αλλά καλάθι δε χρειάζεται να κρατάει κανείς για να μαζέψει κεράσια από τη νέα σοδειά. Το ότι αλλάζει η βιτρίνα σ' ένα κατάστημα, έστω και πολυκατάστημα, δεν σημαίνει ότι θ' αλλάξει και το εσωτερικό του καταστήματος. Οπότε και η όποια ευφορία της εκλογής τους αφροαμερικανού Προέδρου θα εξανεμιστεί εν ριπή οφθαλμού με την πρώτη δήλωση συμπαράστασης στο Κράτος του Ισραήλ που ...απειλείται από τους κακούς γείτονες. Άλλωστε στη σκιά ενός πανίσχυρου εβραϊκού λόμπι, ποιος Αμερικανός Πρόεδρος θα τολμήσει να τηρήσει αρνητική στάση στα τεκταινόμενα, και ειδικά ο νέος Πρόεδρος (στο απερχόμενο (προ)βάτο να μην αναφερθούμε) που λίγους μήνες πριν τις εκλογές έκανε λόγο για το "θαύμα" που ονομάζεται Ισραήλ εγκωμιάζοντας τα του Κράτους αυτού οπότε και τις πρακτικές του...



Εκατοντάδες οι νεκροί από πλευράς Παλαιστινίων (280 νεκροί και περισσότεροι από 800 τραυματίες σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες ειδησεογραφικών καναλιών) και... 1 Ισραηλινός Πολίτης νεκρός από επιθέσεις με ρουκέτες της Χαμάς... Απίστευτη ισραηλινή νίκη και πάλι.

Και η διεθνής κοινότητα? Καταδικάζει ο εκτελών χρέη Ποντίου Πιλάτου, Γ.Γ του ΟΗΕ τις εχθροπραξίες και των δύο πλευρών, εκφράζοντας, λέει, τη βαθύτατη ανησυχία του. Άμεση κατάπαυση πυρός ζητάει η γαλλική Προεδρία της Ε.Ε τηρώντας τα προσχήματα, το ίδιο βιολί από Σολάνα, στον ίδιο ρυθμό η έτερη υπερδύναμη Ρωσία, αυτοσυγκράτηση από τους κάργα εγκρατείς Βρετανούς, καταδικάζουν την ισραηλινή επιθετικότητα ως οφείλουν οι ισλαμικές - αραβικές χώρες...

Πόσο προβλέψιμα όλα, σ' αυτό το θέατρο του παραλόγου.

Και οι ΗΠΑ?

Οι ΗΠΑ ασκούν πιέσεις στο Ισραήλ να αποφύγει τα θύματα μεταξύ του αμάχου πληθυσμού, όταν έχει στόχο του τη Γάζα» τόνισε ο εκπρόσωπος του Εθνικού Συμβουλίου Ασφάλειας του Λευκού Οίκου Γκόρντον Τζόντρο...

«Οι αδιάκοπες επιθέσεις της Χαμάς κατά του Ισραήλ θα πρέπει να σταματήσουν για να τερματισθεί η βία. Η Χαμάς θα πρέπει να θέσει τέλος στις τρομοκρατικές δραστηριότητές της, εάν θέλει να διαδραματίσει έναν ρόλο στο μέλλον του παλαιστινιακού λαού» προσθέτει ο ίδιος στο ανακοινωθέν του.

Copyright Reuters

Τρίτη Ιντιφάντα? Μέσα! Και τέταρτη και πέμπτη και όσες απαιτούνται. Με τα μπούνια!..

Θ' αλλάξει κάτι όταν οιαδήποτε έννοια σεβασμού, ανθρωπιάς, αξιοπρέπειας, ειλικρίνειας χάνεται στον οχετό των συμφερόντων και λυσσαλέων πράξεων προάσπισης αυτών? Το μόνο που αλλάζει και ανανεώνεται είναι το απόθεμα των βλημάτων εντός και εκτός εισαγωγικών. Μέχρι να επανέλθει στα ίσα του, απολαμβάνουμε ως συνήθως μια "εύθραυστη" εκεχειρία. Και πάντα έτσι θα είναι, όποιο χρώμα προσώπου κι αν καλύπτει τις δηλώσεις που εκτοξεύονται ως λάδι στη φωτιά...

Τραγελαφικά κι άλλα

Τελικά αυτή την κυβέρνηση Καραμανλή ουδείς δύναται να την ψυχολογήσει. Το Χάος το αναλλοίωτο οι αποφάσεις της που ακόμα και τους πιο ψύχραιμους παρατηρητές τους στήνει στη γωνία να αναρωτιούνται για το τι έπεται συνέχεια...

Προβλήματα σ' αυτό τον τόπο ως γνωστόν δεν έχουμε. Ως Ελβετία των Βαλκανίων κινούμαστε με οικονομικούς δείκτες που απέχουν μακράν των οικονομικών δεικτών γειτονικών χωρών (προς τα πάνω, προς τα πάνω). Η Ελλάς είναι η μόνη χώρα παγκοσμίως την οποία η περιβόητη παγκόσμια τραπεζική κρίση δεν επηρέασε ούτε στο ελάχιστο, απόδειξη ότι οι εγχώριες τράπεζες έφτυσαν το πακέτο των 28 δισ Ευρώ που πρόσφερε το κράτος για τη στήριξή τους...

Κι ενώ ακόμα δεν καταφέραμε ως χώρα να συνέλθουμε από τα τελευταία γεγονότα που είχαν ως αφετηρία τη δολοφονία του 15χρονου παιδιού, με περισσή χαρά η κυβέρνηση παρουσίασε το επόμενο μενού στο τραπέζι ώστε να μην σκουριάσουν τα αντανακλαστικά μας εν μέσω εορτών...

Υπουργείο Ανάπτυξης (πόσο περίεργο όνομα υπουργείου για μια χώρα σαν την Ελλάδα), Νομαρχίες και άλλοι φορείς να συγκρούονται με λύσσα για το αν θα παραμείνουν ανοιχτά ή όχι τα καταστήματα την τελευταία Κυριακή του χρόνου. Μέγα θέμα άλλωστε η καταστρατήγηση ή όχι της κυριακάτικης αργίας, ειδικά όταν δεν έχεις με τι άλλο να ασχοληθείς. Σύμφωνα με τα νεότερα λοιπόν, το μενού περιλαμβάνει ανοιχτά καταστήματα στο Δήμο Αθηναίων για να μπορέσουν οι έμποροι να αντεπεξέλθουν, λέει, στις ζημιές που υπέστησαν με τα τελευταία γεγονότα στο κέντρο της Αθήνας και κλειστές οι αγορές στους υπόλοιπους Δήμους ή πόλεις. Κι ευθύς αμέσως το ΠΑΣΟΚ κατά πάντων να ωρύεται για το κλείσιμο της αγοράς, το ΚΚΕ ως δικηγόρος της Εκκλησίας να κατηγορεί για την καταστρατήγηση της αργίας απειλώντας να την μετατρέψει σε απεργία, ο ΣΥΝ να προβληματίζεται τα μάλα, το ΛΑΟΣ ουρά του ΠΑΣΟΚ αυτή τη φορά, και η ΝουΔου να νίπτει μακάρια τα χέρια της με ένα σαρδόνιο χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπό της για το επιτυχημένο νέο μπάχαλο που δημιουργήθηκε...

Έχει απίστευτο γέλιο να είσαι πολίτης αυτής της χώρας... Τέτοιες γουστόζικες καταστάσεις δε θα μπορούσε να βιώσει κανείς σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου. Τελικά τόχουμε (χαμένο ή 400 αγνοώ, πάντως τόχουμε)!

Υ.Γ. Κι από τη θέση αυτή να προτείνουμε στην Κυβέρνηση και λοιπούς φορείς το επόμενο μενού (για ακόμα μεγαλύτερο μπάχαλο) που θα ακούει στο "απαγόρευση τυμπανοκρουσιών των καμπαναριών των Ι. Ναών πλην την ημέρα που εορτάζει ο ναός"... Μια φορά το χρόνο αντέχεται η ηχορύπανση... Διότι ή γυρίζεις τη φτερωτή του μύλου σωστά (ομιλώντας για την αργία της Κυριακής) ή παρατάς το τίμιο επάγγελμα του μυλωνά κι ασχολείσαι με οτιδήποτε άλλο...

Εξευτελισμός των πάντων

Τι είχαμε τι χάσαμε σ' αυτό τον έρμο τόπο...

Χρονιάρες μέρες, γεμάτες κατάνυξη, ευφορία, χρώματα, γεύσεις κι αναμνήσεις, πολλές αναμνήσεις - όμορφες συνήθως. Θετικές σκέψεις απλωμένες παντού, που έκλεισαν έξω από την οπτική μας γωνία τα όσα αρνητικά, τα όσα μίζερα, τραγελαφικά και λυπηρά βιώσαμε το προηγούμενο διάστημα μαζί με όσα μας στεναχώρησαν, σύγχυσαν ή κούρασαν αλλά και τα όσα παρόμοια θα ακολουθήσουν σε λίγο. Συμπαντική νομοτέλεια η συνέχεια... Κατά χιλιάδες οι πιστοί συρρέουν στους ιερούς ναούς όπου με περισσή υποκρισία ανταλλάσσουν τις καθιερωμένες ευχές μέσα σε πνεύμα υποκριτικής αγάπης και συγχώρεσης και με σπαραγμό ψυχής θα παρακολουθήσουν τα από άμβωνος κηρύγματα του ιερέα που πρώτος θα βάλλει το λίθο του αναθέματος στους ξένους οίκους, προσπερνώντας με χάρη και ευλάβεια τα ανομήματα του δικού του Οίκου κι ουχί οικίας...

Πλείστα όσα προβλήματα μας τυλίγουν και κινδυνεύουν να μας πνίξουν και που ακόμη και το πιο μικρό παιδί πλέον αντιλαμβάνεται την ύπαρξή τους. Αλλά και πόσο εύκολα να τα εντοπίσεις και να τα καταδείξεις εκ του ασφαλούς. Έλλειψη πίστης, απομάκρυνση από τις εντολές και ...αλήθειες των Ευαγγελίων ορίζονται ως η πηγή του προβλήματος από τη "μητέρα Εκκλησία". Άλλωστε τα αόριστα πόσο εύκολα να οριστούν. Ειδικά όταν πρόκειται για αλήθειες που δεν δέχονται ουδεμία αμφισβήτηση καθώς το θεόπνευστο της υπόθεσης τους δίνει ιδιαίτερη αξία και δεν πρέπει να αγγίζονται επ’ ουδενί λόγο...

Γενικώς ο άμβωνας είναι σπουδαία υπόθεση, όπως άλλωστε κάθε βήμα άκρατου μονολόγου από το οποίο εντελώς ανέξοδα μπορείς να στήσεις ή να στηρίξεις το μυδραλιοβόλο σου και να εκτοξεύσεις τους μύδρους σου προς πάσα μη αρεστή κατεύθυνση. Και φυσικά για όλα τα κακά και τα άσχημα δε φταίμε ποτέ εμείς παρά μόνο οι άλλοι. Μπορεί το κράτος να φταίει για τα δεινά του πολίτη αλλά ευτυχώς πέριξ του κράτους βρίσκεται η εκκλησία να τα απαλύνει, πουλώντας μ' όλη τη σημασία της λέξης, πνευματικότητα και σωτηρία...

Σωτηρία.. Πόσο σπουδαία λέξη και πόσο εύκολα πουλάς κάτι που δεν υπάρχει και δεν ορίζεται. Σωτηρία από τι, από ποιους, γιατί, πώς, πότε, εύκολα καταδεικνύεται. Ειδικά αυτό το "πώς", πανεύκολα να οριστεί. Σεμνότητα, ταπεινότητα, γονυκλισίες, προσευχή κι όλα ρόδινα γύρω μας... Όλα θ' αλλάξουν εν ριπή οφθαλμού και η κοινωνία μας θα μετατραπεί από τη χαβούζα που γνωρίζουμε και τσαλαβουτάμε άπαντες σε μια ιδεατή κοινωνία... Λίγο πίστη μας λείπει για τη σωτηρία... και μετά σωθήκαμε λέμε...

"Πώς θα αντιμετωπίσετε τα προβλήματα και τα πολυάριθμα σκάνδαλα στο χώρο σας?" ρωτιούνται οι ιεράρχες και σύγχρονοι αυτοαποκαλούμενοι Άγιοι… "Με προσευχές και αγρυπνία" σου απαντούν με στόμφο… "Προσευχόμαστε να μας φωτίσει το Άγιο Πνεύμα"… Μάλιστα.

Δε χρειάζεται πολλή λογική ή φαιά ουσία για να σκεφτείς το αυτονόητο. Πόσο το Κράτος ζηλεύει την Εκκλησία αν και είναι οι δύο όψεις του νομίσματος της εξουσίας. Οτιδήποτε προκαλέσει το κράτος έχει άμεσο αντίκτυπο στην κοινωνία και οι πέτρες που σε άλλο μήνυμα αναφερθήκαμε, έτοιμες να απογειωθούν, μ' ό,τι συνεπάγεται. Κάθε σκάνδαλο θα ταρακουνήσει συθέμελα το οικοδόμημα, κυβερνήσεις θα πέσουν, κυβερνήσεις που εκδιώχθηκαν θα επιστρέψουν ως σωτήρες για να ξαναφύγουν όπως ήρθαν (από το παράθυρο αυτή τη φορά) αλλά αυτή η έρμη η διαφθορά σαν τη Ύδρα από τη Λέρνη η ρημάδα. Ένα κεφάλι κόβεις, δύο ξεπετιούνται σ΄ αυτόν τον στάβλο του Αυγεία που ονομάζεται ελληνικό κράτος. Και πάντα αναζητάς τον κάθε Ηρακλή που θα έχει το σθένος να καθαρίσει την κόπρο που συσσωρεύτηκε και σκέπασε τα πάντα και θα τολμήσει να κόψει το αθάνατο κεφάλι. Κι αν βγει ο πολιτικός να καταθέσει την άποψή του εν μέσω των σκανδάλων που δημιούργησε, ο πολίτης πόσο εύκολα θα ξεσπαθώσει και θα τον στείλει στον Καιάδα της πολιτικής. Δύσκολα τα πράγματα για τους πολιτικούς και την πολιτική. Ειδικά όταν πολιτική με "η" ή "οι" και υποκρισία τείνουν πλέον να είναι συνώνυμα... Ίσως και γι΄ αυτό το μισό Κοινοβούλιο πλέον απαρτίζεται από Υποκριτές στο επάγγελμα, σύμφωνα με την αρχαιοελληνική θεώρηση πάντα...


Η Εκκλησία όμως διακρίνεται από το αλάθητο των πράξεών της. Άλλωστε ποιος θα τολμήσει να θίξει ένα δοκιμασμένο στην πράξη σύστημα που κονιορτοποιεί κάθε αντίσταση όταν ορίζει οποιαδήποτε λογική αντίδραση κατά των αντιπροσώπων της ως επίθεση στο Χριστό, στους Αγίους, στην πατρίδα, το έθνος, τις παραδόσεις, την υπόσταση αυτού του λαού? Και ποιος θα τολμήσει να σταθεί κατήγορος απέναντί τους? Ακόμα ηχεί στα αυτιά μας η φράση καταπέλτης του μακαριστού Αρχιεπισκόπου: "...την Εκκλησία, όποιο χέρι θέλησε να την αγγίξει, αυτό ξεράθηκε...".

"Σεμνά και Ταπεινά", το σύνθημα της κάργα αδιάφθορης παρούσης κυβέρνησης. Ευτυχώς που όλα έγιναν με σεμνότητα και ταπεινότητα, όπερ και σημαίνει ότι χρησιμοποιήθηκε ...λιπαντικό. Σε άλλες εποχές όλα άνευ λιπαντικού γινόταν. Όμως αυτό το "σεμνά και ταπεινά" έκανε θραύση. Τόσο που ανάγκασε τον νυν Αρχιεπίσκοπο να το τροποποιήσει στα μέτρα τους. Σεμνά και ταπεινά το κράτος? Σεμνά, ταπεινά ΚΑΙ χριστιανικά εμείς, βεβαίως βεβαίως... Σκάνδαλα το κράτος? Σκάνδαλα και η Εκκλησία αλλά καθαγιασμένα αυτή τη φορά. Και στη μέση ο πιστός πολίτης που δεν ξέρει από πού να φυλαχτεί και πάει τοίχο τοίχο... Καθώς όπως προείπαμε όλα για τη σωτηρία του γίνονται. Δεν είναι και λίγο όλοι να έχουν βαλθεί να σε σώσουν...

Το πρόβλημα τελικώς δεν είναι το Κράτος σαν έννοια, ή το αντίπαλο δέος η Εκκλησία σαν την ανταγωνίστρια έννοια αλλά αυτή η απληστία η μεγιστοτεράστια που άπαντες τους σέρνει μαζί της, μπολιάζεται στα γονίδιά τους και κατευθύνει τις ζωές τους. Εξουσία και χρήμα πάνε παρέα. Κι όπου χρήμα, είτε σε κρατικά ταμεία είτε σε παγκάρια, είναι απλά μάντης κακών. Θα βγει ο πολίτης να διαδηλώσει για τα οικονομικά του αιτήματα, θα δεχτεί την επίθεση του δημοκρατικού κράτους, θα στιγματιστεί κάθε κίνηση πολιτών εξαιτίας ανεγκέφαλων ή στρατευμένων "ανεγκέφαλων" γνωστών-αγνώστων και το πρόβλημα λύθηκε. Αν κάτι διακρίνει τον πολίτη, είναι το γνώθι σαυτόν... Ξέρει τι θα πάρει εξαρχής, τα "τρία" του βασικά, αλλά δε θα το βάλει κάτω. Άξιος σεβασμού και σπονδή στη μαλακία που τον δέρνει...

Αλλά πόσο διαφορετικά όταν η ιεραρχία της μητέρας Εκκλησίας πάει και στρογγυλοκάθεται στα υψηλά τραπέζια της πολιτικής ζωής της χώρας. Και πόσο συγκινητικό το γεγονός ότι κάθε οικονομικό αίτημα θα εκπληρωθεί και με το παραπάνω. Εξού και τα χαμόγελα κληρικών και πολιτικών κι όλου του συναπαντήματος μετά τις "γόνιμες συζητήσεις". Κάθομαι καμιά φορά και σκέφτομαι, τι απέγιναν αυτά τα 3 εκατομμύρια των υπογραφών, τα λάβαρα της Επανάστασης, οι κορόνες και φανφάρες της Εκκλησίας όταν το πρόβλημα με τις ταυτότητες και της αναγραφής ή όχι του θρησκεύματος μεσουρανούσε στην πολιτική ζωή του τόπου επί Σημίτη εποχής και που από αυτό κρινόταν η ...υπόσταση του έθνους μας...



Άλλαξε η κυβέρνηση, το ζήτημα δεν άλλαξε, αλλά ω του θαύματος η Εκκλησία έμαθε να σφυρίζει αδιάφορα... Καλέ τι έγινε ξαφνικά, πείτε και σε μας! Είδαμε το φως το αληθινό?

Όχι βέβαια. Ο έχων στραβομάρα σιγά μη δει το φως... Απλά αυτό το έρμο το χρήμα καλύπτει από απαιτήσεις μέχρι και συνειδήσεις… Όλα τα σκεπάζει. Κι αυτή η ειδικά η κυβέρνηση με την Εκκλησία ανέβηκε, με την Εκκλησία θα πέσει. Γιατί όταν εξατμίζεται το νερό, φαίνονται τα κατακάθια που πρώτα καλύπτονταν. Κι όταν τα προσχήματα και οι προφάσεις κάνουν στην άκρη, το απίστευτο της ανομίας αυτής απλά βγάζει μάτια. Ακόμη και στους πάσχοντες από στραβομάρα…

Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι θα πει ο σοφός λαός... Κι όπου ακούς σεμνότητα και ταπεινότητα, κλειδαμπαρώσου σπίτι να σώσεις τα υπάρχοντά σου θα συμπλήρωνα εγώ. Καθώς σεμνές και ταπεινές αρπάχτρες παντού γύρω μας, είτε με γραβάτα και κουστούμι είτε με ράσο και καλυμμαύχι...

Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών ... Έχει αλλάξει κάτι?

Χρόνια Πολλά

Υγεία, Αγάπη, Ευτυχία ως ευχές περιττεύουν.

Λίγη κοινωνική Αφύπνιση και μια πρέζα Αισιοδοξία,

τα μόνα που θα ήθελα για αυτή τη στείρα κοινωνία.

Και η νέα χρονιά να μας βρει χωρίς παρωπίδες και

σαφώς πιο ώριμους...


Χρόνια Πολλά και Καλές Γιορτές!

Στρατευμένα όνειρα

Το πρόβλημα για τους όποιους κυβερνώντες, κάθε εποχής, είναι πάντα η βάση, ο στυλοβάτης της κοινωνίας. Και πόσο δύσκολο φαντάζει το έργο αυτού που κλήθηκε να κυβερνήσει αυτόν τον δυσκολοκυβέρνητο λαό... Οπότε καθώς οι μεγαλύτεροι απλά δεν αλλάζουν, η εξουσία το μόνο που κάνει είναι να περιμένει τον Χρόνο να δώσει τη λύση εξαφανίζοντας κάποια ενοχλητική γενιά που πλησιάζει τα όρια της ύπαρξής της. Για τους νεότερους το καλούπι ετοιμάζεται από νωρίς...

Παιδεία...

Φαντάζομαι ότι ο ρόλος του σχολείου κάθε βαθμίδας δεν είναι για να παράγει και να πλάθει άβουλα όντα αρεστά στην κάθε εξουσία, πολιτική ή θρησκευτική, καθώς δεν τιθασεύεις το πνεύμα τα "θέλω" και τα "δικαιούμαι" της νέας γενιάς και φυσικά της κάθε γενιάς φορώντας της παρωπίδες μιας κι έτσι βολεύει στο κάθε σύστημα εξουσίας που απλά οραματίζεται μια κοινωνία που η βάση της είναι πολτός καταναλωτικής μάζας. Ποια είναι η ιδεατή κοινωνία που να καλύπτει τη λογική καθενός από τα 10.000.000 Ελλήνων? Αυτή που διακρίνεται μέσα από τις παρωπίδες που τους φοράνε μετατρέποντάς τους από ελεύθερους, λογικούς ανθρώπους σε ανελεύθερα αμνοερίφια πολιτικών ή θρησκευτικών μαντριών? Δε νομίζω, κάτι άλλο τους (μας) αξίζει.

Ανθρώπινη ύπαρξη και συνύπαρξη...

Αν δεν είναι ορθή αντίδραση ο θυμός και η οργή του νέου σε ό,τι βλέπει, αισθάνεται και βιώνει τότε ποια θα ήταν η πρέπουσα συμπεριφορά απέναντι σ΄αυτούς που μετέτρεψαν την έννοια της δημοκρατίας σε χείριστη της δικτατορίας και σε όσους την περιβόητη και πολλάκις διατυμπανιζόμενη αγάπη στον πλησίον την μετέτρεψαν σε αγάπη στον πλούτο του πλησίον? Τι είδους παρωπίδες πρέπει να φοράει κανείς για να μην αντιληφθεί τις δύο όψεις του κέρματος της εξουσίας - την πολιτική γενιά του Εφιάλτη και την θρησκευτική γενιά του Ιούδα - που πάνε χεράκι - χεράκι χαρωπά τη βόλτα τους? Κι ως πότε η βάση αυτής της κοινωνίας θα πρέπει να ανέχεται και να μην αντιδρά στα μύρια όσα συμβαίνουν κι έχουν άμεσο αντίκτυπο στη ζωή της?

Ή μήπως τα όσα άχαρα συμβαίνουν θα πρέπει απλά να προσπερνιούνται από το μέλλον μας?

Ο ρόλος του σχολείου είναι να πλάθει φτερά για τους μαθητές που θα τα χρησιμοποιήσουν για να "πετάξουν" όταν θα έρθει η ώρα. Και απλά σαν τον Δαίδαλο θα τους δώσει τη συμβουλή να μην πλησιάσουν τον ήλιο. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δε θα τους επιτρέψει να απογειωθούν κυνηγώντας το όνειρο τους και τα όσα τους αξίζουν επειδή κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να τσακιστούν. Έχουν την επιλογή να μείνουν στους δαιδαλώδεις διαδρόμους που έχτισαν οι πατεράδες τους και κλείστηκαν κι οι ίδιοι μέσα και χάθηκαν εκεί, ή να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν μακριά από αυτό τον κόσμο του μίσους και της δήθεν αγάπης. Γιατί απλά κρίμα να δίνουν τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής τους με θυσίες γι' αυτά και τους γονείς τους, για ένα μέλλον αβέβαιο.

Στο χέρι τους είναι να χρησιμοποιήσουν τα φτερά που τους δόθηκαν όπως πρέπει...

Κι ο ήλιος δε γυρίζει αν δεν τον αγγίξεις. Κι αν είναι να καείς, ας είναι. Τουλάχιστον προσπάθησες. Δεν έμεινες στο χώμα μην τολμώντας να υψώσεις το κεφάλι σου...

Συνεργός κάθε εξουσίας η βία είναι, είτε πολιτική είτε θρησκευτική. Εξουσία χωρίς βία απλά δεν μπορεί να επιβληθεί. Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο για τους Χριστιανούς και όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος για τους υπολοίπους. Καταδικαστέα κάθε πράξη βίας κατά υλικών αγαθών των συνανθρώπων μας... Αλλά πόσο πιο καταδικαστέα ως πράξη θα έπρεπε να είναι η καταστροφή και το βίαιο ξερίζωμα των ονείρων της νέας γενιάς? Το ότι τους απασχολεί το μέλλον τους απλά δείχνει ωριμότητα που ίσως ούτε οι μεγαλύτεροι δε διαθέτουμε καθώς αρκούμαστε στους τίτλους σπουδών των παιδιών μας και κομπάζουμε για τις επιτυχίες τους που όλες μα όλες είναι φυσικά δικές μας. Όλα τα καλά και θεάρεστα είναι άλλωστε των γονέων, τα όποια άσχημα είναι των παιδιών...

Πόσο κρίμα το να τσουβαλιάζεις τα παιδιά επειδή κάποια άλογα όντα αδιευκρίνιστης ηλικίας (η κουκούλα άλλωστε κρύβει χρόνια) βρήκαν την ευκαιρία να σπάσουν και να κάψουν. Κι άντε να το έκαναν αυθόρμητα πάει στην ευχή... Αυτό το στρατευμένο κάθε πλευράς, είτε στρατευμένα άτομα είτε στρατευμένες απόψεις, απλά τρομάζουν.. Κι αυτό που προσωπικά μας απασχολεί είναι τι χρειάζεται αυτή η κοινωνία που από τον καναπέ της παρατηρεί αδιάφορα τα τεκταινόμενα, για να ξυπνήσει... Βία χόρτασε, ανέχεια χόρτασε, φτώχεια επίσης... Τι περιμένει? Ελπίζω όχι τη ..."Δευτέρα Παρουσία"...

Αποδαιμονοποίηση

Κι όπως καθόμαστε άπαντες στα αποκαΐδια των όσων συντάραξαν τη χώρα μας τις τελευταίες μέρες και κοιτάμε με δέος τα πεταμένα χαρτομάντιλα γύρω μας που μάζεψαν τα τίμια κροκοδείλια δάκρυά μας, προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς έγινε και τι συνέβη εδώ. Είναι ο περιβόητος στρουθοκαμηλισμός που δεν επιτρέπει τη σαφή διατύπωση συμπερασμάτων, είναι η άγνοια, είναι η εμμονή μας σε συμβατικές και αδιέξοδες πρακτικές επεξήγησης, τι σκατά είναι, αγνοώ...

Αρέσκονται οι πολιτικοί ταγοί της χώρας να αναλώνουν την ανύπαρκτη φαιά ουσία τους σε συζητήσεις επί συζητήσεων για τα μηνύματα των ημερών που ζήσαμε, για ποιους ήταν, ποιοι τα έλαβαν, ποιοι τα εννόησαν ή όχι, ποιοι τα προσπέρασαν ή τα ακολούθησαν, ποιοι τα έλαβαν υπόψιν τους ή όχι και για να είναι σίγουροι για την σωστή κατανόηση (κατά το δοκούν πάντα) αυτών, θα προστρέξουν ως συνήθως στην εύκολη λύση των δημοσκοπήσεων ως σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης και αποτύπωση μιας πιθανής μελλοντικής ετυμηγορίας του πολλάκις προαναφερόμενου κυρίαρχου μαλάκα λαού σε επερχόμενες εκλογές. Καθώς το ζητούμενο είναι πάντα η επανεκλογή τους για να συνεχιστεί το θεάρεστο έργο στο οποίο με αυταπάρνηση επιδίδονται για την κατασφάλιση και υπεράσπιση των δικαίων του λαού... Υπερφίαλες πεποιθήσεις και τοποθετήσεις άλογων πολιτικών και δημόσιων όντων που η ενασχόλησή τους με τα κοινά, είναι και ο μόνος συνδετικός κρίκος με την κοινωνία. Όταν όμως οι αχρείοι κατοικούν στα ρετιρέ της πολιτικής, είναι τουλάχιστον μωρία να μιλάς με οργή για την εξαχρείωση της πολιτικής σκηνής του τόπου...

Παρασιτικές και παραγωγικές δυνάμεις συγκρούονται ανελέητα στο βωμό που έχει στηθεί προ πολλού. Καπηλεία απόψεων και συμβάντων από ανελεύθερους και πνευματικά ευνουχισμένους ανθρώπους - στρατευμένους στα ζητούμενα της πλευράς που υποστηρίζουν - όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου. Τα μυδραλιοβόλα κάθε πολιτικής πτέρυγας βάλλουν με οργή και μίσος κατά της αντίπαλης πτέρυγας που είναι αγκυλωμένη στον δικό της πολιτικό βίο, αλλά πόσο περίεργο το γεγονός όλες οι βολές να εξοστρακίζονται και να χτυπούν τον άμοιρο κυρίαρχο λαό...

Μόνο που η έννοια του εξοστρακισμού καμιά σχέση με εξοστρακισμό σφαιρών δεν θα έπρεπε να έχει, παρά μόνο με εξοστρακισμό "βλημάτων". Κάτι ήξεραν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και εξοστράκιζαν κάτι περίεργα βλήματα από την κοινωνία τους, όποια "γόμωση" κι αν είχαν...

Επανίδρυση κράτους, λέει... Μα γιατί? Τρέχει κάτι? Μας ξέφυγε κάτι σημαντικό εδώ?

Τίποτις το ιδιαίτερο πλην της πλήρους και απόλυτης αποτυχίας όσων βάλθηκαν με το ζόρι να κυβερνήσουν, αυτό το άχαρο έργο που τόσο εύστοχα περιέγραψε λαοφιλής πρώην υπουργός της παρούσης κυβέρνησης.

Αγγαρεία κάνουν, ποινή εκτίουν, λυπηθείτε τους...

Περί πέτρας το ανάγνωσμα

Η απίστευτα λογική φράση του αείμνηστου δεξιού Εθνάρχη που ορίζει την Ελλάς ως "απέραντο φρενοκομείο" - οπότε Τρελλάς χάριν συντομίας, - λίγο απέχει από την ζοφερή πραγματικότητα που μας τυλίγει και μας πνίγει καθημερινά. Απλά ο αείμνηστος θα έπρεπε να συμπληρώσει ότι ετούτη εδώ η χώρα, εκτός από ένα απέραντο φρενοκομείο είναι κι ένα απέραντο τεμπελχανιό και το Κράτος μας ήταν και είναι και θα είναι το πλέον διεφθαρμένο Κράτος στον κόσμο. Κάθε ίνα του δημοσίου τομέα διεφθαρμένη από την κορυφή ως τα νύχια. Σαθρό το κατασκεύασμα του νεοελληνικού κράτους το οποίο τη συμπεριφορά του την έδειξε από τα σπάργανα όταν εξεδίωκε και φυλάκιζε αγωνιστές της Επανάστασης...

Η εξήγηση είναι πολύ απλή και ορίζεται άνετα από το πανέμορφο δημοκρατικό ιδεώδες που γεννήθηκε σ' αυτόν τον τρισυπέροχο τόπο. Η Δημοκρατία, αυτό το κόσμημα, δε θα μπορούσε να γεννηθεί σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, παρά μόνο εδώ για πολλούς και διάφορους λόγους τον εξής έναν: Καθώς πουθενά αλλού δε θα βρεις έναν λαό στο σύνολό του να μπορεί να λύσει εν ριπή οφθαλμού τα προβλήματα που τον απασχολούν. Σε κάθε καφενείο, σε κάθε σημείο της χώρας όπου συναθροίζονται πολίτες η φράση που κυριαρχεί είναι το γουστόζικο "Κάντε με για μια μέρα πρωθυπουργό το κέρατό μου το τράγιο". Κι αυτό το τραγίσιο κέρατο δεν είναι απλά έκφραση, υποδηλώνει μύηση...

Μυημένος ο Έλληνας λοιπόν και η Δημοκρατία "εφευρέθηκε" σ' αυτόν τον τόπο γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο. Ο πολίτης να νιώθει ότι επηρεάζει μια κατάσταση, ότι εμπλέκεται στα κοινά, ότι στην ουσία κυβερνάει αυτός τον τόπο. Τόχει στο αίμα του ο Έλληνας το μικρόβιο της πολιτικής γι' αυτό και όλα τα δεινά προκλήθηκαν από αυτό... Όταν δεν υπάρχουν εξωτερικοί εχθροί, απλά νιώθει κάτι να του λείπει. Κι αμέσως ο νέος εχθρός εντοπίζεται. Αυτός που φέρει άλλο πολιτικό χρώμα, άλλες πολιτικές απόψεις και η λεκτική σύγκρουση δε θ' αργήσει να δώσει τη θέση της στην πραγματική σύγκρουση...

Το Χάος το αναλλοίωτο ετούτη εδώ η ράτσα...

Από την εποχή που οι Πράσινοι, οι Βένετοι, οι Ρούσιοι και οι Λευκοί τσακώνονταν στον ιππόδρομο της Νέας Ρώμης και που ήταν η αρχή της δημιουργίας των πολιτικών κομμάτων, δεν άλλαξαν πολλά πράγματα. Ο Έλληνας θα πρέπει να είναι υπερήφανος. Όχι για την παρακαταθήκη των προγόνων του, αλλά γιατί δημιούργησε την έννοια του κόμματος, δημιούργησε τα κόμματα, ο μόνος λαός δίχως αχρωματοψία που κατάφερε να ξεχωρίσει από νωρίς τις διακυμάνσεις του φωτός... Επανάσταση και πρώτο ελληνικό κράτος. Και ευθύς τα αετίσια μάτια του Έλληνα εντόπισαν τις λεπτές διαφορές και τις έντυσαν με χρώμα... Οι Αγγλόφιλοι εναντίων των Γαλλόφιλων κι όλοι εναντίων των Ρωσόφιλων... Αφήνεις τα ταμπούρια της Επανάστασης και κάνεις γιουρούσι με νέο μπαϊράκι, το δικό του ο καθένας. Και κάθεσαι και απορείς πώς στην ευχή κατάφεραν να ενωθούν υπό μία σημαία. Αλλά μετά ηρεμείς καθώς αναλογίζεσαι τις συνθήκες που επικρατούσαν και οδήγησαν στην επιλογή αυτού του συμβόλου. Σπονδή στους συμπεθέρους Βαυαρούς που μας επέτρεψαν να χρησιμοποιήσουμε τα χρώματα της δικής τους σημαίας...

Και πότε όλα αυτά? Σε μια εποχή που όλος ο πλανήτης κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και οι υπήκοοι του κάθε κράτους ζουν ευτυχισμένοι κάτω από τη σιγουριά και την ασφάλεια που προσφέρει η σιδερένια πυγμή του ελέω θεού εστεμμένου τους... Ποιος ασχολήθηκε με την ελληνική αυτή δημιουργία, αναφορικά με τα κόμματα? Ουδείς. Μείναμε με τη φράση "δώσαμε τα φώτα στην ανθρωπότητα" όσων αφορά τα πεπραγμένα των προγόνων μας... Όποιος δίνει τα φώτα στους άλλους, πρέπει να είναι και σε εγρήγορση καθώς τα φώτα που τους έδωσε μπορεί και να καούν. Οπότε εδώ είμαστε κι αυτή τη φορά να βοηθήσουμε... Όχι μόνο δώσαμε τα φώτα λοιπόν, αλλά τους αλλάξαμε και τα φώτα και συνεχίζουμε να το κάνουμε με ιδιαίτερη χαρά και αυταπάρνηση...

Τι το σπουδαίο έπραξαν οι ξένοι? Σιγά τα ωά αδέλφια...

Πήραν τα φώτα μας, και συνεχίζουν με την ίδια λάμπα απλά το κουβούκλιο που την τοποθετούν τροποποιείται σε πιο σύγχρονη φόρμα. Αυτό που δεν εννόησαν ούτε στο ελάχιστο είναι η αξία της "αλλαγής των φώτων". Μαγκιά ελληνική το γέμισμα της καρδάρας. Μα πόσο μεγαλύτερη μαγκιά το να κλοτσάς την γεμάτη καρδάρα? Ποιος άλλος λαός θα μπορούσε να το κάνει τόσο εύκολα και χωρίς δεύτερη σκέψη?!


Εδώ είμαστε λοιπόν να τους αλλάζουμε αέναα τα φώτα. Και ο πιο εύκολος τρόπος για να αναγκάσεις κάποιον ν' αλλάξει τα φώτα του, είναι να τα πετροβολήσεις... Μην ψάχνετε τα αίτια αυτού του ελληνικού χόμπι, το έχει η Ελλάς στο όνομά της. Ως "πέτρα φωτός" μεταφράζεται αυτή η ιδέα, εκ του ελ και του λας το οποίο επέζησε στα λατομεία. Οπότε οι μόνοι που δικαιούνται να πετούν πέτρες και να αλλάζουν τα φώτα των άλλων είναι οι Έλληνες. Κι απόδειξη ότι δεν υπάρχει δόλος στην υπόθεση είναι ότι πρώτα αλλάζουμε τα δικά μας φώτα, δείχνοντας και στους βάρβαρους το δρόμο, όπως πάντα κάναμε... Πέτρες βροντούσε ο Δευκαλίωνας μετά της Πύρας και γεννήθηκαν οι άνθρωποι από τη γη... Εντάξει ο Έλληνας γεννήθηκε δια της φυσιολογικής οδού σιγά μην βγήκαμε από τις κοτρόνες.. Αλλά το χόμπι του πατέρα του το τίμησε και το τιμά δεόντως από αρχαιοτάτων ετών έως και σήμερα... Εξαιρούνται όσοι βροντούσαν και βροντούν την πέτρα του αναθέματος... Αλλά το τελευταίο αλλουνού ρασοφόρου ευαγγέλιο ...

Η Ελλάδα ανέκαθεν δημιουργεί έργα τέχνης. Ο μόνος λαός με θάρρος και θράσος σε απίστευτο συνδυασμό. Κι ο Έλληνας πολλά δε θέλει για όσα προσφέρει. Απλά να του χαϊδεύουν τα αυτιά - το έχουν ανάγκη οι ελληνικοί λοβοί που ξεχωρίζουν από τους βάρβαρους λοβούς αυτιών γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο. Κι οι μόνοι που κατάφεραν να τιθασεύσουν τον Έλληνα είναι όσοι γνωρίζουν την τέχνη αυτή, του λοβοχαϊδέματος, οι λαοπλάνοι. Ποιος άλλος λαός τραβάει τόσο εύκολα το χαλί κάτω από τα πόδια όσων θεωρεί ότι δεν εξυπηρετεί τα χαώδη συμφέροντά του και ποιος άλλος λαός γίνεται τόσο εύκολα χαλί να τον πατήσεις?

Τα κόμματα είναι ελληνική εφεύρεση και για την ανθρώπινη κοινωνία κάτι σαν την εφεύρεση του τροχού ή της πυρίτιδας... Κι όσο κι αν τα χρόνια θα περνούν και θα βαραίνουν, εκεί... είτε νιος είτε γέρος ταγμένος στα χαρακώματα των δικών του αντιλήψεων... Και ποιος μπορεί να κατευθύνει αυτό το Χάος? Ουδείς. Γι΄αυτό και χ αντιλήψεις, χ ιδεολογίες, χ θεωρίες και μηδέν πράξη στον έρμο τούτο τόπο. Φιλοσοφημένο ον ο Έλληνας. Και όσοι επιθυμούν να τον χειριστούν απλά την πάτησαν μην είπω πούτσισαν. Δε φτάνουν τα μεγάλα λόγια και οι όμορφες θεωρίες για να χειριστείς αυτόν που όλη του η ζωή μια θεωρία είναι. Και ειδικά τα μεγαλόσχημα κείμενα λαμπρών μυαλών και οι κορόνες της κάθε πλευράς είναι τα όσα δεν τον επηρεάζουν. Καθώς πόσο προβλέψιμο είναι το επόμενο βήμα οποιουδήποτε θεωρεί ότι έχει κάτι να δώσει μετά το "έχει κάτι να πει"... Με 250 υπογραφές φτιάχνεις το δικό σου κόμμα... Λίγες φαίνονται? Σας γελάσανε... Αν μπορέσεις να φέρεις κοντά 250 Έλληνες με ίδιες κι απαράλλαχτες απόψεις προσωπικά θα κάνω σεπούκου χωρίς πολλά πολλά τελετουργικά...

Όμορφα τα λόγια, όμορφα τα περιτυλίγματα των απόψεων. Δεν αρκούν για να κρύψεις το περιεχόμενο. Το κάθε κόμμα όσο κι αν φαντάζει διαφορετικό, από τους ίδιους νόμους διέπεται... Άλλωστε στην ερώτηση "Τι είναι Κόμμα?" η απάντηση δίνεται ΠΑΝΤΑ δια στόματος Εμμανουήλ Ροϊδη...

"Κόμμα είναι ομάς ανθρώπων ειδότων ν΄ αναγιγνώσκωσι και να ορθογραφώσιν, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς αλλά μισούντων πάσαν εργασιών, οίτινες ενούμενοι υπό έναν αρχηγόν οιονδήποτε ζητούσι ν΄ αναβιβάσουσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν του πρωθυπουργού"

Δεν είναι αρχομανή τα δύο "μεγάλα" πολιτικά κόμματα... Αρχομανής είναι πρώτα ο Έλληνας και μετά οι ταγοί του...

Κι ο κάθε αρχομανής, όπως κι αν λέγεται, όπως κι αν παρουσιάζεται, ό,τι κι αν διατυμπανίζει, δυστυχώς από τον ροϊδικό κανόνα δεν ξεφεύγει...

Δε χρειαζόταν ο ελληνικός νους να περιμένει τις σύγχρονες επιστημονικές θεωρίες της επιστήμης της κοσμολογίας περί Big Bang και συναφή όμορφα... Το διατύπωσε χιλιάδες χρόνια νωρίτερα. Καθώς στις μεγάλες εκρήξεις που αλλάζουν τα πάντα, μανούλα είναι. Ξέρει να τις αναγνωρίζει κι ας μην ήταν εκεί.

Για το τελευταίο τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν είμαι και τόσο σίγουρος... Big Bang χωρίς το χέρι Έλληνα? Αδιανόητο...

Η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω σε επίδοξους ηγέτες, απλά να προσέχουν τους πετροβόλους... Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σούρθει η κοτρόνα. Και να μην ξεχνούν ποιος έσωσε την Επανάσταση... Κολοκοτρώνης όνομα και πράμα... Και ποιες είναι οι δύο μεγαλύτερες ελληνικές απειλές? Που ξεπερνούν και την απειλή συμβατικών και πυρηνικών όπλων?

"Θα μας πάρουν με τις πέτρες" τραυλίζουν οι πολιτικοί πριν καταθέσουν το νομοσχέδιο της σωτηρίας. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά "θα μας αλλάξουν και τα φώτα" και μετά θα ρίξουν "μαύρη πέτρα πίσω τους" κι άντε να βολευτούμε ξανά...

Πέτρες παντού γύρω μας σ' αυτή τη χώρα, κι όλες ιερές. Από τις πέτρες που μείναν όρθιες μετά την επέλαση της χριστιανικής αγάπης, μέχρι τις πέτρες που βροντάει ο πιτσιρικάς για να πετύχει τον αντίπαλο πιτσιρικά...





Πέτρα που βλέπεις νά 'ρχεται, λιγότερο πονάει... Δηλώνει εγρήγορση αυτού που τη δέχεται και αίσθηση της πραγματικότητας...

Πέτρα που θέλει να κυλά, ποτέ δεν χορταριάζει... Λιμνάζοντα και στάσιμα νερά απλά δε μας ταιριάζουν...

Πέτρα που κυλά μούχλα ποτέ δε πιάνει... Μεγίστη αμαρτία κι ανείπωτη μωρία η στασιμότητα. Το γνωρίζει ο Έλλην, παρακαταθήκη των προγόνων του στα γονίδιά του... Και "ντουβάρι είσαι" η μέγιστη ύβρις που μπορεί κάποιος να δεχτεί. Παγιδευμένες πέτρες? Ποτέ!

Σε πετρώδες έδαφος, ο Έλληνας νιώθει σαν στο σπίτι του. Κι όσο κι αν η πολιτισμένη άσφαλτος και το τσιμέντο σκεπάζουν τα πετρώδη όνειρά του, εκείνος πάντα θα βρίσκει τρόπο να εκφράζεται ξηλώνοντας τα άχαρα και βέβηλα αυτά κατασκευάσματα... Και ο μοναδικός λαός που για δύο πέτρες στο νερό (όρα Ίμια) θα έδινε ακόμα και τη ζωή του άσχετα που οι αλλόφυλοι κι οι ανθέλληνες δεν εννόησαν την ύβρη και θεώρησαν τα πάντα μια τρύπα στο νερό...

Οπότε, οπαδοί του Rock και των Rolling Stones, ενωθείτε... και αναλογιστείτε που οφείλεται η επιτυχία των ακουσμάτων τους...

...Remember remember...

...Remember remember the fifth of November..

Μια υπέροχη ταινία βασισμένη στο ομώνυμο κόμικ V for Vendetta η οποία κάνει λόγο για στέρηση θεμελιωδών δικαιωμάτων του λαού από μια φασιστική κυβέρνηση. Ο τύπος και η τηλεόραση δέσμιοι της κρατικής εξουσίας, οτιδήποτε δει το φως της δημοσιότητας φιλτράρεται και σταχυολογείται νωρίτερα, φερέφωνα και όργανα της εξουσίας που κατευθύνουν και ελέγχουν τους πολίτες, αστυνομοκρατούμενο κράτος και μαύρη προπαγάνδα να δέρνει ανηλεώς την άβουλη λαϊκή μάζα...

Και κάπου εκεί ο ήρωας της ιστορίας, ο V, που θα επιχειρήσει να ανατρέψει την κατάσταση και να βγάλει τους συμπατριώτες του από το "κελί" στο οποίο η κυβέρνηση τους έχει κλείσει για την υποτιθέμενη ασφάλειά τους, στερώντας τους δημοκρατικά δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες. Η ανελευθερία, η χειραγώγηση των μαζών, η προπαγάνδα του φασιστικού κράτους, η καταπίεση των πολιτών από τους εγκάθετους της κυβέρνησης και τα φερέφωνα της εξουσίας, η απαγόρευση κυκλοφορίας, όλα να στηλιτεύονται με τρόπο απίστευτα επιτυχημένο. Ενα κόμικ και μια ταινία της χαβούζας του Hollywood που ξεχώρισε για όλους τους παραπάνω λόγους... Ο Επαναστάτης με τη μάσκα του Fawkes και τα αίτια, ο φασισμός με το γνωστό μαύρο - κόκκινο φόντο που πάντα φέρει και επιδεικνύει και οι υπαίτιοι της κατάστασης...

...Remember remember the sixth of December..

Από τη φαντασία στην πραγματικότητα... Τελικά η πραγματικότητα επηρεάζει τη φαντασία ή η φαντασία την πραγματικότητα? Φράσεις όπως "ξεπέρασε κάθε φαντασία" ή "η πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο τρελή φαντασία" συνέχεια θα τις βρούμε μπροστά μας...

Τι ισχύει τελικά, ποιος επηρεάζει ποιον?

Πέμπτη του Νοέμβρη τα γεγονότα στο V for Vendetta... έκτη του Δεκέμβρη τα γεγονότα που συγκλόνισαν και συνεχίζουν να συγκλονίζουν την χώρα μας και τα οποία ακολούθησαν το θάνατο του 15χρονου παιδιού... Τι όμως απ' όλα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν μας δίνει το δικαίωμα να ελπίζουμε σε μια αλλαγή του σκηνικού? Το οποίο σκηνικό στήθηκε στις πλάτες του άτυχου Αλέξη πάνω στο σώμα του οποίου ως άλλοι μονομάχοι, κράτος και παρακρατικοί μοιράζονται τη Βία... Κράνος εναντίον κουκούλας, γκλοπ εναντίων σιδερολοστών και δακρυγόνα εναντίων μολότοφ. Και το κέρδος της υπόθεσης? Η αφύπνιση των πολιτών? Η ήττα του κράτους?

Τα κέρδη αυτών των εχθροπραξιών που εκτείνονται σε βάθος χρόνου δεκαετιών και που οι "ενδιαφερόμενες πλευρές" βρίσκουν κάθε φορά καινούριες αιτίες για να επαναλάβουν το ίδιο απίστευτα προβλέψιμο παιχνίδι βίας, δεν είναι διαφορετικά των κερδών που απεκόμισαν οι εμπλεκόμενες δυνάμεις στον πρώτο παγκόσμιο... Για λίγα μέτρα γης ανάμεσα στα χαρακώματα, χιλιάδες νέων σκοτώνονταν, ακρωτηριάζονταν, τυφλώνονταν από τα χημικά...

Χημικά...

Δεν υπάρχει πιο εύκολος τρόπος να διασπάσεις μια πορεία, μια συγκέντρωση από το να της στερήσεις τον αέρα μεταφορικά και κυριολεκτικά. Είναι απελπιστικά απλό να εκσφενδονίσεις τις φιάλες και να απολαμβάνεις αυτόν που σου όρισαν να βλέπεις ως "εχθρό" να τρέχει πανικόβλητος προς κάθε κατεύθυνση, απλά μακριά από τα δακρυγόνα. Ακόμα ηχούν λόγια όπως "δεν έχουμε ανάγκη τα δακρυγόνα σας για να κλάψουμε"... Δεν ξέρω πόσοι εννόησαν τα όσα κρύβει η φράση, ελπίζω αρκετοί. Αλλά ας συμπληρώσω και μια φράση που αν μπορούσε ίσως και να είχε ακουστεί... "δεν έχω την ανάγκη των μολότοφ σας για να καώ" και που θα μπορούσε να είναι η φωνή αυτής της ταλαίπωρης χώρας...

Βία ενάντια στη Βία και γροθιά στη γροθιά... Το κέρδος της υπόθεσης?

Το αναζητούμε σαν την βελόνα στα άχυρα. Καθώς όταν οι πρώτες εντυπώσεις καταλαγιάσουν και η Βία απλά συνεχιστεί από τους δύο εμπόλεμους, τότε ο σύμμαχος που θα ήθελες, απλά θ' αλλάξει στρατόπεδο βλέποντας ότι απλά βρίσκεται στη μέση και τελικώς είναι ο ίδιος στόχος... Ο πολίτης...

Ο οποίος θα δει την περιουσία του και τα λιγοστά υπάρχοντά του να καίγονται και να γίνονται στάχτη, με τους επαναστάτες να μετατρέπονται σε πλιατσικολόγους των όσων λίγων του απέμειναν από την αφαίμαξη που υφίσταται από τους κυβερνώντες κάθε εποχής και κάθε πολιτικής πτέρυγας, όποια ετικέτα κι αν φορέσουν... Κράτος πανικόβλητο που θα δώσει εντολή στους πραιτοριανούς του να διαφυλάξουν τα συμφέροντά του ήτοι τα συμφέροντα της χώρας όπως τα διαφημίζει... Και οι διμοιρίες των ΜΑΤ να εφορμούν για να επιβάλουν την τάξη στην αταξία των επαναστατών και των κουκουλοφόρων που αρέσκονται να αποτελούν την αιχμή του δόρατος μιας επανάστασης χωρίς όνομα αλλά με τόσο αίμα και τόση Βία...

Πανικόβλητο κράτος που νιώθει να τραβιέται το χαλί κάτω από τη δερμάτινη πολυθρόνα του, πανικόβλητα όργανα αυτού (δυστυχώς της άλλης γενιάς των 700€ που δεν περιλαμβάνεται στις κορόνες που εκσφενδονίζονται από τους αυτόκλητους προστάτες της προαναφερόμενης γενιάς καθώς υπάρχουν γενιές 700€ πολλών ταχυτήτων κατά τα φαινόμενα) να τρέχουν να επιβάλουν την τάξη στην αταξία με τις αποφάσεις των επικεφαλής των οργάνων επιβολής τάξης να αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού - ανάλογα πάντα με τις συνθήκες και που είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με τις προηγούμενες αποφάσεις, πανικόβλητοι πολίτες που διαμαρτύρονται σε ειρηνικές πορείες να τρέχουν να σωθούν από τα γκρίζα χημικά που εκσφενδονίζονται για να κάνουν παρέα με το γκρίζο του τσιμέντου που τα δέχτηκαν καθώς η προβοκατόρικη αιχμή του δόρατος της λαϊκής δυσαρέσκειας (όρα κουκουλοφόροι) το έκανε πάλι το γνωστό θαύμα της να δώσει το άλλοθι που έψαχναν οι κρατικοί (και πάντα γνωρίζουν πού θα το βρουν) ώστε να επέμβουν για να διαλύσουν ειρηνικές συγκεντρώσεις και πορείες - αγκάθι, πανικόβλητοι πολίτες που τρέχουν να σώσουν τις περιουσίες τους από τους κουκουλοφόρους που θα βρουν ευκαιρία να ξεσπάσουν πάνω στις βιτρίνες των πολιτών αφού δεν μπορούν να σπάσουν το κεφάλι του κράτους (όρα τον μπάτσο απέναντι καθότι η κουκούλα δεν επιτρέπει μεγαλύτερο οπτικό πεδίο παρατήρησης μιας και λειτουργεί όπως και οι τιμημένες παρωπίδες κι οπότε δε διακρίνεται ποιος βρίσκεται πίσω από τους αστυνομικούς που τελικώς δε βολεύει να τον δούνε κατά τα φαινόμενα), κρύβοντας μετά Βίας τον δικό τους πανικό...

Μια πανικόβλητη χώρα προσπαθεί να αναπνεύσει και τρέχει να γλιτώσει αλλά πού να πάει...

Κουκούλα, μας λένε οι ενδιαφερόμενοι, το σύμβολο του αγώνα...

Γελασμένοι και συρόμενοι σε πράξεις βίας όσοι δε φρόντισαν να δουν πέρα από το Α το μεγιστοτεράστιο το εντός κύκλου ευρισκόμμενο τι εστί κουκούλα και τι πραγματικά συμβολίζει, πότε χρησιμοποιήθηκε, από ποιους και για τι λόγους... Το Α της Αναρχίας που μετατράπηκε σε Α της Αλογίας... Καθώς το γνήσιο αναρχικό κίνημα, ξέρει τα όρια και τα περιθώρια και τι ορίζουν τα εσκαμμένα που δεν πρέπει να τα υπερβεί επ' ουδενί λόγο... Το φανερώνει ο κύκλος γύρω από το άμοιρο αυτό γράμμα που ορίζει και τα όριά του...

Βρωμιά και δυσωδία φέρνει η επόμενη μέρα και κάθε επόμενη μέρα αυτού του στημένου παιχνιδιού κρατικών - παρακρατικών και στη μέση ο πολίτης, η νέα γενιά, ο Αλέξης κι ο κάθε Αλέξης που δυστυχώς θα υπάρξει στο μέλλον... Οι "γνωστοί - άγνωστοι", αυτό το όμορφο λογοπαίγνιο που ουδέποτε έβαλε τους κοινούς θνητούς σε σκέψεις του πώς και του γιατί... Οι γνωστοί στο κράτος, αλλά άγνωστοι στους πολίτες... Γιατί παραείναι σατανικές οι συμπτώσεις αυτής της περίεργης σχέσης "μίσους - βίας - συνεργασίας" οργάνων του κράτους και κουκουλοφόρων στην διάλυση πορειών και λαϊκών συγκεντρώσεων που απαθείς παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας που μετατράπηκε σε χώρα της λήθης και της απάθειας, χώρα του μίσους και της βίας, χώρα της θλίψης και χώρα της Αλογίας...

Σεβασμό... επιζητούμε σεβασμό με όπλο τη Βία... όμως αυτοί που δε σέβονται ούτε ιερό ούτε όσιο, θα σεβαστούν έναν 15χρονο Αλέξη?

Associated Press

Πάνω του πατούν και τον ποδοπατούν με όσα έκαναν και κάνουν...


Βία, εξαθλίωση, φτώχεια... δε δικαιούνται θεατρίνοι με βίλες και κότερα και το δάκρυ κορόμηλο για τη φτώχεια και την εξαθλίωση, δημοσιογραφίσκοι καλοπληρωμένοι που ζουν μες τη χλιδή και που σε μια τηλεοπτική σεζόν θα λάβουν όσα δε θα έχει ο απλός πολίτης σε μια ζωή να ωρύονται για τη λιτότητα και τους μισθούς του πολίτη, τυχοδιώκτες πολιτικοί που απλά έχουν σταμπάρει την κουνιστή πολυθρόνα και θα περάσουν πάνω από πτώματα - ακόμα και της ίδια της μάνας τους - για να καθίσουν πάνω να ξεκουράσουν τον άεργο πισινό τους, να μιλούν για τα όνειρα των νέων, για τη φτώχεια και την ανέχεια. Δικαιούται να μιλήσει όποιος τη ζει και τη βιώνει, όχι όσοι κοιτούν σε λεξικό στο λήμμα "φτώχεια" μπας και καταλάβουν περί τίνος πρόκειται...

Και δε δικαιούνται εκείνοι όσοι την κουκούλα του καταδότη της κατοχής την κάνανε σύμβολο "αντίστασης" έχοντας ασπαστεί εκείνη την ιδεολογία με τις λιγότερες θεωρίες και τα λιγότερα γράμματα για να τη θυμούνται, τη ΒΙΑ, να ομιλούν για όνειρα, χρώματα, μέλλον...

Χρώματα...

Το μαυρο - κόκκινο χρώμα που με τιμή φέρουν δε διαφέρει από τα μαύρα - κόκκινα χρώματα αυτών που υποτίθεται με βία πετροβολούν και λούζουν με μολότοφ... Και μόλις το θεάρεστο έργο τελειώσει, απλά θα γυρίσουν το κεφάλι και θα να κρυφτούν όσο πιο γρήγορα μπορούν στο σκοτάδι καθώς η μολότοφ που πέταξαν εξοστρακίζεται και χτυπάει το κορμί του άλλου άτυχου Αλέξη, της Ελλάδας, που με την ίδια βουλιμία καίνε όπως και το εθνικό της σύμβολο...

Δημοκρατία...

Δεν ξέρω πώς θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει όλα αυτά που συνέβησαν τον τελευταίο καιρό. Μια λέξη μόνο νομίζω θα μπορούσε να περιγράψει τα πάντα, όσο πιο λιτά κι όσο πιο ηχηρά… Θλίψη και μόνο Θλίψη...

Θλίψη γιατί ζούμε στην χώρα του Ήλιου και ο Ήλιος ακόμα να γυρίσει, θλίψη για την κατάντια των εξουσιομανών και εξουσιολάγνων όλων των πολιτικών χώρων ανεξαιρέτως, αυτών που η διαφορετική υποτίθεται πολιτική ιδεολογία τους είναι απλά η άλλη θέση από την οποία θα κρατούν και θα τραβούν τα ηνία για να γυροφέρνουν το ταλαίπωρο άλογο (ψωράλογο πλέον) που λέγεται Ελλάς, όταν με το καλό θα έρθει η σειρά τους να βασανίσουν το έρμο "ζωντανό"(?)…

Δημοκρατία ως μια ψευδαίσθηση που δένει την άλογη μάζα και τη σέρνει στο άρμα της εξουσίας, που ουδεμία σχέση έχει πλέον με την ετικέτα που φιλάρεσκα φέρει και απίστευτα κομπάζει γι΄αυτό. Οι πρακτικές και τακτικές της δημοκρατίας του καιρού μας λίγες διαφορές έχουν μ’ αυτές της δημοκρατίας του "Αποφασίζομεν και διατάσσομεν" - παραχαρακτών της έννοιας του πρόσφατου παρελθόντος...

Ο κατ’ επίφαση κυρίαρχος λαός αποφασίζει στις μέρες μας, αυτός και μόνο αυτός όπως όμορφα διαφημίζεται και ηχηρά διατυμπανίζεται κι αποδεικνύεται περίτρανα κάθε 4 χρόνια για ένα 5 λεπτο που διαρκεί το δημοκρατικό της υπόθεσης για τον καθένα μας. Τα υπόλοιπα 4 χρόνια τα αυτιά μέσα και τα κεφάλια κάτω καθώς η Δημοκρατία μπορεί αδιέξοδα να μη γνωρίζει, αλλά γνωρίζει πώς να επιβάλλεται και πώς να προασπίζει τα δίκαιά της που εντελώς τυχαία συμπίπτουν με τα δίκαια κι άλλων πολιτευμάτων μη δημοκρατικής φύσεως. Την εξουσία πολλοί ηγάπησαν, την απώλεια αυτής ουδείς… Και ναι μεν Δημοκρατία και ουδέν αδιέξοδο, αλλά μετά την επιστροφή από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται και η απόδειξη που εισπράξαμε στο ταμείο απλά δεν ισχύει…

"Μας εμπιστεύτηκε ο λαός για μια τετραετία" θα δηλώσουν με στόμφο κι όλο νόημα οι πολιτικοί ηγήτορες… Ναι σαφώς… Έχουν μόνο τέσσερα χρόνια στη διάθεσή τους και κάθε μέρα παραμονής στην εξουσία μετράει… Ο χρόνος είναι χρήμα ως γνωστόν και στην προκειμένη με την κυριολεκτική σημασία της μεταφοράς…

Οδηγός μας η Δημοκρατία των ημερών μας…

Θα οδηγήσει με τρόπο γλυκανάλατο εκεί όπου άλλα πολιτεύματα απέτυχαν με τον βίαιο τρόπο τους. Κάτι σαν την περιβόητη χριστιανική "αγάπη" που αιματοκύλισε λαούς και φυλές ακόμη και στη σύγχρονη εποχή μας. Απλά το προσωπείο συνεχίζει να εντυπωσιάζει ακόμα κι αυτή την ύστατη στιγμή καθώς γυαλίζει στα μάτια μας όπως οι πολύχρωμες χάντρες στα χέρια ιθαγενών. Άσχετα που το αέρινο πέπλο τραβήχτηκε και το σκελετωμένο σώμα αχνοφαίνεται… Αλλά κι ας έχει διαλυθεί το προσωπείο, ας έπεσαν οι μάσκες, ας μας τρομάζει το σκληρό πρόσωπο που ξεπροβάλλει, απλά δε θέλουμε να το πιστέψουμε, δε θέλουμε να το αντιληφθούμε. Δεθήκαμε σε μια ιδέα που πλανεύει και κάποιοι το εκμεταλλεύτηκαν ποντάροντας στην αφέλειά μας... Αλλά ο χρόνος δεν μπορεί να διαγράψει όσα συνέβησαν και η νοημοσύνη μας δε χωρά πλέον άλλη υποκρισία. Η Δημοκρατία τους απλά τους ανήκει γιατί την έπλασαν στα μέτρα τους, σαν τα μούτρα τους. Οι σκέψεις μας όμως, δικές μας…

Σκέψεις? Σκέψη?

Το μεγαλύτερο έγκλημα στην κάργα δημοκρατική μας κοινωνία είναι το έγκλημα της σκέψης. Καθώς στη σκέψη άυλες και αναλλοίωτες έννοιες όπως ελευθερία, παιδεία, αλληλοβοήθεια, αγαθοεργία, κοινωνική φιλαλληλία, φιλοπατρία αλλά και έννοιες όπως κοινωνική πρόοδος, ποιότητα ζωής, η ίδια η ύπαρξη του πολίτη, έρχονται σε λυσσαλέα σύγκρουση με την έννοια της αρχομανίας ασυγκίνητων πολιτικών υπάρξεων κτηνώδους εγωκεντρισμού…

Στη σκέψη μας η Ελλάδα είναι ιδέα, η Ελλάδα είναι συναίσθημα… Την πήραν και την μετέτρεψαν σε ιερόδουλη, σε πόρνη, σε γονυκλινή επαίτη…

Η σκέψη είναι αμάρτημα πλέον, κι έτσι η ορθή και προσεκτική επιλογή των λέξεων που πρέπει να χρησιμοποιούμε εφεξής για να εκφραζόμαστε, θα πρέπει να είναι βασικό μας μέλημα στο άμεσο μέλλον. Μια νέα συμπληρωματική ιδεολογία η οποία κατ΄ επίφαση μόνο μπορεί να αποκαλεστεί δημοκρατική, καθορίζει τα όρια των πράξεων μας, των όσων μπορούμε ως κοινωνικά όντα να επιτύχουμε και σε λίγο και των σκέψεών μας..

Αιρετικές οι σκέψεις μας λοιπόν κι όσων αντιδρούν στην πλάνη γύρω μας, κι απειλούν το δημοκρατικό κατεστημένο. Συγκρούσεις στο όνομα της δημοκρατίας, σφαγές στο όνομα της δημοκρατίας, δολοφονίες στο όνομα της δημοκρατίας αλλά και δικαιώματα που πετσοκόβονται για να προασπίσουμε το εξαίρετο αυτό τερατούργημα που κάνει τον Κλεισθένη να κόβει στροφές αέναα στον τάφο του και να καταριέται τον Χρόνο. Οι σκέψεις μας όμως, προσεχτικές και προσεγμένες θα πρέπει να κινούνται… αλίμονο αν δεν είναι προσεχτικές…

Για λέγε μας, πώς βγήκ’ η απόφαση στο τέλος; Ο κυρίαρχος δήμος προς τα πού έγειρε το χέρι του;

Δεν πα να γείρει και το πόδι του ο … κυρίαρχος δήμος, οι αποφάσεις έχουν ληφθεί προ πολλού με απίστευτα δημοκρατικό τρόπο… Τα δημοκρατικά φερέφωνα της εξουσίας αφού σπιλώσουν οτιδήποτε δε συνάδει με τις με κάργα δημοκρατικό τρόπο διατυπωμένες απόψεις των, συμπεριφέρονται σαν τους Ισπανούς τυχοδιώκτες του Νέου Κόσμου. Η μάζα των ιθαγενών αφού βρέθηκε εκεί που βρέθηκε πρέπει να πληρώσει για τη φαεινή ιδέα της ύπαρξής της στο συγκεκριμένο χωροχρόνο. Άθλιοι τζογαδόροι ανύπαρκτων αξιών τοποθετούνται με δημοκρατικό - αξιοκρατικό τρόπο σε θέσεις κλειδιά του σάπιου συστήματός μας. Άτομα τα οποία εν καιρώ δημοκρατίας οπισθοδρομικών προγόνων μας θα είχαν το όνομά τους στο όστρακο ως εισιτήριο για την εξορία κι αυτό προ πολλού, παίζουν με τις ζωές και το μέλλον των πολιτών αυτής της χώρας, της νέας γενιάς, της κάθε γενιάς... Αλλά όπως προείπαμε ,η υπέρλαμπρη δημοκρατία μας δε γνωρίζει αδιέξοδα (και δε θα σταματήσουμε να το τονίζουμε), οπότε πολιτικά απόβλητα που στιγματίζονται σ’ ένα χ πολιτικό χώρο, θα συνεχίσουν να συμμετέχουν στα κοινά, καθώς θα τους αγκαλιάσει ο διπλανός - παντελώς αντίθετος - πολιτικός χώρος κι αφού γλείψουν εκεί που λίγο πριν έφτυναν, η πολιτική τους σταδιοδρομία θα συνεχίσει τη λαμπρή της πορεία… Θα τους κουβαλάμε στην πλάτη μας, και μετά από αυτούς τα παιδιά τους και μετά τα παιδιά αυτών, έως ότου ο Χάρος βγει παγανιά και μας χωρίσει με έναν εξίσου δημοκρατικό τρόπο…

Οι τριακόσιοι των Θερμοπυλών και οι τριακόσιοι Άριστοι που μας αντιπροσωπεύουν… Οι πρώτοι κράτησαν Θερμοπύλες κι ας πέρασαν τελικά οι Μήδοι … Οι τελευταίοι κρατούν την κουτάλα και θα την παραδώσουν μόνο στα τέκνα των κι εκείνα στα δικά τους… Παράσιτα και ξενιστές σε μια αρμονική σχέση…

Δημοκρατία?

Σας γελάσαμε Κορόιδα…!

Απλά Εξουσία

Φεγγάρια της ζωής μας

Κι όπως έρχεται η νύχτα και σκεπάζει τη φύση γύρω σου με το βελούδινο πέπλο της κι αφουγκράζεσαι πλέον όσα στο φως της μέρας απλά περνούν δίπλα σου αθέατα και χάνονται την ίδια στιγμή, γιατί απλά δεν μπορείς ή δε θες να τ’ αντικρίσεις κυριευμένος από βίαια συναισθήματα που σου υπαγορεύουν άλλοι - άλλωστε η μέρα δε σου ανήκει - νιώθεις ξαφνικά (χωρίς να το επιδιώξεις χωρίς να απευθύνεις πρόσκληση σε κανέναν εισβολέα στην ψυχή σου) την ατυχία της ύπαρξής μας κι την άχαρη μοίρα που, όντας θνητοί ,δεν έχουμε ούτε τη ούτε τη δυνατότητα ούτε το δικαίωμα να μετρήσουμε οι ίδιοι τις χάντρες της μικρής κι ασήμαντης ζωής μας, το μήκος της κλωστής μας που θα κοπεί συμπαρασύροντάς μας σ' ένα μονόδρομο, σε ατραπούς που γυρισμό δεν έχουν, παρά σερνόμαστε στη διάβα του χρόνου ανήξεροι κι αγνοώντας σε ποια βράχια θα μας ρίξει να τσακιστούμε… Κι αγκαλιάζεις την ερώτηση που μας ταλανίζει από την πρώτη στιγμή που ξύπνησε η λογική μας... Άραγε θα το ξαναδώ?

Τι είναι αυτό που ορίζουμε ως πραγματικότητα? Τα όσα αντιλαμβανόμαστε με τα μάτια ανοιχτά? Και τι είναι αυτό που εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά μας όταν κλείνουμε τα μάτια αντικρίζοντας το έντονο μαύρο του χάους του μυαλού μας για μια στιγμή, που την αμέσως επόμενη στιγμή γεμίζει χιλιάδες χρώματα, μύρια αρώματα, άπειρα αισθήματα… μια ψευδαίσθηση και μόνο? Μήπως με το ανοιγοκλείσιμο των ματιών μας κινούμαστε πάνω στη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει την τρέλα από τη λογική? Κι είναι λογική η εμφανής πραγματικότητα με τη στείρα μορφή της και μη λογικές οι καλυμμένες σκέψεις μας που ζουν στο χάος του μυαλού μας, στο βάρος των οποίων δεν είναι λίγες οι φορές που σπάμε?

Πόσα όμορφα χάθηκαν στην πορεία της ζωής μας, πόσα άσχημα κάλυψαν την ομορφιά και πόση νοσταλγία ξεπηδά σκορπώντας πόνο και μελαγχολία σε ώρες που δεν πρέπει να το κάνει γιατί απλά δεν το αντέχεις...

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο επιβλητικό από την ουράνια συντροφιά που μας συντροφεύει ανοίγοντας και κλείνοντας το μάτι της κατά περιόδους οδηγώντας τις σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας εκεί που αυτή θέλει... Και συναισθήματα να μην υπάρχουν αυτό θε να τα σπείρει. Κι αν είναι φυσικός ο δορυφόρος σπονδή στο άναρχο Θείο που τον δημιούργησε… κι αν πάλι είναι τεχνητός σπονδή στη άναρχη μεγαλοφυΐα που τον κατασκεύασε…

Ολόγιομο φεγγάρι στο απλωμένο άπειρο, να σπέρνει συναισθήματα και να θερίζει μνήμες, μνήμες όμορφες, μνήμες αθώες, μνήμες που πονάνε, μνήμες που σ’ οδηγούν πίσω στο χρόνο… Και ξάφνου γίνεσαι ταξιδιώτης ονείρων καθώς σε τύλιξε με το φως του, φως δανεικό αλλά τόσο υπέροχο, τόσο γλυκό. Είναι αυτό που θέλεις, είναι αυτό που δεν έχεις κι είναι αυτό που δε θα έχεις ποτέ. Αλλά όταν ταξιδεύεις ως λαθρεπιβάτης σ’ όνειρα, όλα σου ανήκουν, τείχη γκρεμίζονται, κλειδαριές θρυμματίζονται, θύρες αιώνια σφαλισμένες ανοίγονται ορθάνοιχτα και δε θα κλείσουν ποτέ, ποτέ όσο διαρκεί το φως που ακατάπαυστα σε λούζει από αυτό το ουράνιο σώμα που σε κοιτάει τόσο προσεχτικά εσένα και μόνο εσένα… θα σβήσουν αμέσως μετά τα όνειρα αλλά λίγο σε νοιάζει, η στιγμή που βιώνεις είναι αθάνατη και κανείς δε θα σου την πάρει…

Κοιτάς τις κηλίδες του φεγγαριού και σου θυμίζουν τις κηλίδες της ψυχής σου. Κάθε φεγγάρι σου λέει μια άλλη ιστορία… ιστορία στη χάση και στη φέξη του φεγγαριού, στη χάση και στη φέξη γεγονότων της σύντομης ζωής σου ή αντίστροφα δεν έχει καμία σημασία…

Τι είναι ο χρόνος αν όχι μια ονειροπαγίδα … ξεκινάς να γράψεις τις σκέψεις σου και αντικρίζεις το μέλλον ν΄ ανοίγεται… περνάς τις σκέψεις σου στο ψηφιακό χαρτί για να τις μεταφέρεις στο παρόν και με ανάμεικτα συναισθήματα διαβάζεις τα όσα απλά έτρεξαν και εμφανίστηκαν μπροστά σου, χαμένα στο παρελθόν πια… Ο χρόνος στο ρόλο που του ταιριάζει απόλυτα: αμείλικτος δυνάστης, κι ο άνθρωπος στο ρόλο που δε διάλεξε ποτέ: παρατηρητής μιας ακατάπαυτης εναλλαγής μεταβλητών που ουδέποτε ήθελε να χρησιμοποιήσει για να λύσει την εξίσωση της ζωής του…

Χαμένα όνειρα, κάτι σαν τις χαμένες πατρίδες… Όμως μια στιγμή, δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες, μόνο αλησμόνητες… Αλησμόνητα όνειρα λοιπόν που προσδοκούν να βάλουν στην παρέα τους νέα όνειρα, πιο όμορφα, πιο πολύχρωμα, πιο μελωδικά…

Ένα πολύχρωμο κουτί κουβαλάει ο καθένας μας μαζί του στη διάβα της ζωής του… Πολύχρωμο σαν το όνειρα που κάναμε παιδιά, ανάλογο με το κουτί της Πανδώρας… Με υπομονή κουβαλάμε το βάρος του που άλλοτε το νιώθουμε γλυκό κι άλλοτε ασήκωτο… Και δεν υπάρχει στιγμή που δε μας τρώει η περιέργεια για το περιεχόμενο του κουτιού που μας δόθηκε να κουβαλάμε… Η λογική προτρέχει βιαστικά όπως μας αποτρέπει από παράλογες πράξεις… Μην ανοίξεις το κουτί, απλά κουβάλησέ το, απλά έχε το μαζί σου, δικό σου και μόνο, όμως μην δεις τα όσα κρύβει, μη δεις τα όσα περιέχει… Είναι δικά σου αλλά όχι για σένα…

Η άγνοια είναι ευτυχία και η περιέργεια σαράκι που σε σιγοτρώει… Και τελικά παίρνεις τη μεγάλη απόφαση…

Με μια βίαια κίνηση θ’ ανοίξεις το κουτί, δικό σου άλλωστε… και όσα ξεπηδήσουν δικά σου και πάλι, μύρια όμορφα ή μύρια άσχημα… Κι αν είσαι τυχερός δε θα σε δουν οι Ερινύες, μόνο αν είσαι τυχερός…

Δυο πράγματα σου δόθηκαν και είναι καταδικά σου… η ζωή σου κι ο θάνατός σου. Μόνος σου ήρθες, μόνος σου θα φύγεις και συντροφιά καμία στα δυο σου αυτά ταξίδια δε θα δεις μέχρι ν’ αντικρίσεις το Βαρκάρη, μια συντροφιά που δεν τη θέλησες ποτέ αλλά που θα γευτείς όσο κι αν δε θέλεις, όσο κι αν φοβάσαι… Το ενδιάμεσο όμως σύντομο διάστημα το χαρίζεις σ’ οποιονδήποτε πέραν του εαυτού σου… Ανθρώπινο μεγαλείο ή μωρία ανείπωτη?

Πόσα πράγματα κυλούν γύρω μας αθόρυβα… τα πιο όμορφα τα πιο σημαντικά είναι αθόρυβα και χάνονται στην εκκωφαντική καθημερινότητα της μίζερης ζωής μας. Άχαροι ήχοι και κραυγές γύρω μας, γκρίζα χρώματα ξεθωριασμένα χρώματα ιδωμένα μέσα από το πρίσμα της δικής μας τρισυπέροχης οπτικής γωνίας όπου μας τοποθέτησε η κοινωνία για τους δικούς της λόγους και τις δικές της ανάγκες για να μας υπηρετήσει κονιορτοποιώντας τις αισθήσεις μας. Τυφλοί κι αόμματοι σερνόμαστε στο σκοτάδι , κουφοί κινούμαστε ανάμεσα σε ήχους που δεν μας αγγίζουν πια, χωρίς αφή απλώνουμε τα χέρια μας στο μέλλον, μ’ αλλοιωμένη τη γεύση μας γευόμαστε τις συνέπειες των πράξεών μας, κι η όσφρηση που χάθηκε λίγο μας χαλάει, κι ο κίνδυνος να παραμονεύει παντού γύρω μας, δορυφόρος της ζωή μας, ειδικά τώρα που δεν μπορούμε να τον μυρίσουμε…

Τόσα όμορφα πράγματα γύρω μας σκόρπια και χαμένα… μια όμορφη λέξη, ένα απαλό χάδι σαν αεράκι στο πρόσωπο… ένα άγγιγμα που αναστατώνει τις αισθήσεις σου και γεννάει συναισθήματα… Ας μην τα δώσουμε σημασία, υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα που επιβάλλεται να στρέψουμε την προσοχή μας… Υπάρχει αρκετός χρόνος ν’ ασχοληθούμε αργότερα με τα πρώτα…

Υπάρχει χρόνος??? Πόσο χρόνο θεωρείς ότι έχεις στη διάθεσή σου ανόητε, τρισάθλιε θνητέ? Και πώς θα ορίσεις κάτι που δε δύναται να οριστεί?


Because we do not know when we shall die, we get to think of life as an inexhaustible well. And yet, everything happens only a certain number of times, and a very small number really. . . . How many times will you remember a certain afternoon of your childhood? An afternoon that is so deeply a part of your being that you can't even conceive of your life without it? Perhaps four or five times more? Perhaps not even that. How many times will you watch the full moon rise? Perhaps twenty. And yet it all seems limitless. - Brandon Lee

... κι ας ανοίξουν οι κρουνοί της ψυχής μας...

Τι είναι αυτό που ωθεί κάποιον να αφιερώσει λίγο από τον συνολικό χρόνο που του έμελλε να είναι δικός του για να γράψει ή να εκφράσει τις απόψεις του, τις αγωνίες του τα μύρια όσα τον απασχολούν με αποδέκτες που είναι στο σύνολό τους παντελώς άγνωστοι? Ποια λογική ακολουθεί η κίνηση του να προσφέρει τις σκέψεις του βορά στις ορέξεις των όσων τυχαία πέρασαν από το συγκεκριμένο χώρο όπου επέλεξε να τις αναρτήσει ?

Λογικό ον ο άνθρωπος κατά τα φαινόμενα, αναζητά διακαώς την τεκμηριωμένη και αμερόληπτη πληροφόρηση, θέλει να ελέγχει τα συμβάντα γύρω του, επιθυμεί να συμμετέχει ενεργά στην οργάνωση και λειτουργία του κοινωνικού μας βίου προσπαθώντας (ανεπιτυχώς τις περισσότερες φορές) να ξεφύγει από τις ψευδαισθήσεις των όσων επιβάλουν "αντικειμενικές" αξίες, πρότυπα, ιδεολογίες κι επιλογές που κινούνται πάντα (όλως τυχαίως) σε δρόμο μονής κατευθύνσεως, με κύριο ζητούμενο την αρμονική ομογνωμία...

Βέβαια, ο καθείς την ευθύνη των λόγων και πράξεών του πλην των ταγών της εξουσίας πολιτικών ή θρησκευτικών, και άρα είτε επιλέξει κάποια ιδεολογία που τον εκφράζει, είτε πολιτική παράταξη είτε αθλητική ομάδα, είτε οδοντόπαστα είτε απορρυπαντικό μένει με την πεποίθηση ότι η επιλογή ήταν δική του και φυσικά δεν μπορεί παρά να είναι η σωστή επιλογή. Γνώρισμα ελευθερίας το κρίνειν και επιλέγειν, άσχετα που στην περίπτωση του απορρυπαντικού απλά επηρεαστήκαμε από τους "εικοσιεννιά κατασκευαστές πλυντηρίων" που συνιστούν το τάδε ή δείνα απορρυπαντικό κι οπότε μας απαλλάσσουν από την κουραστική διαδικασία της επιλογής...

Δυστυχώς στην ίδια απαλλαγή επιλογής επιμένουμε και στα υπόλοιπα που αναφέρθηκαν, καθώς ναι μεν υπαρκτή η διορατικότητα του καθενός, αλλά τα κοινωνικά προβλήματα, οι πολιτικές εξελίξεις, οι δυσλειτουργίες της οικονομίας θα συζητηθούν ευρέως από τους αυτοχρισμένους πεφωτισμένους "ειδικούς" - αυτά τα σύμβολα αντικειμενικότητας, τις αυθεντίες - που συχνάζουν ή εργάζονται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης των οποίων τα αξιόπιστα συμπεράσματα που έπονται της αμερόληπτης ενημέρωσής τους, θα βοηθήσουν στο να σχηματίσουμε την άποψή μας και να ξεφύγουμε έτσι των ανασφαλειών που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την όποια επιλογή τολμήσαμε μόνοι μας να κάνουμε. Η ενημέρωση προηγείται της επιλογής μας και δεν είμαστε μόνοι που επιλέξαμε να ενημερωθούμε πριν εκφράσουμε άποψη. Οι δείκτες ακροαματικότητας - αυτό το πανέξυπνο στρατευμένο στατιστικό όργανο - βοηθούν ώστε να ξεπεραστούν τα όποια συνειδησιακά ερωτήματα. Άλλωστε άπαντες ενημερώνονται, οπότε απέλειπαν κι οι τύψεις και τα ηθικά διλήμματα...

Κι έτσι πολύ όμορφα μένουμε με την ψευδαίσθηση ότι κατέχουμε την πραγματικότητα έχοντας όμως χάσει τη δυνατότητα να εκφράσουμε τα όσα η λογική μας θα εξέφραζε χωρίς την προαναφερθείσα "βοήθεια". Πιθηκίζουμε άλογα προς τη μία ή άλλη κατεύθυνση που μας υποδεικνύεται ως παθητικοί δέκτες ετοιμασμένων πληροφοριών της όποιας κρατικής, κομματικής ή δημοσιογραφικής πληροφόρησης. Κομματικές συνθηματολογίες, ιδεολογικοί κομπασμοί πάσης φύσεως, ορίζουν και καθορίζουν την καθημερινότητα του πολίτη και χάριν της όποιας ιδεολογικής υπεροχής θυσιάζεται η αλήθεια και το συμφέρον των πολλών. Κι έτσι η αλογία του δημόσιου λόγου δε βρίσκει ατομική λογική για να αντιπαρατεθεί και καμιά άμυνα οργανωμένη καθώς τα τείχη του πολίτη γκρεμίστηκαν προ πολλού για να υποδεχτούν τους αρίστους της ανοησίας και της ανικανότητας, αυτά τα τερατώδη υποκατάστατα του πραγματικού...

Τις πταίει λοιπόν για τα όσα γύρω απειλούν να μας πνίξουν? Ποιος κατασκεύασε αυτόν τον βούρκο στον οποίο καλούμαστε να επιβιώσουμε και ποιος μετέτρεψε την ατομική λογική σε πολτό καταναλωτικής μάζας? Και πώς ελεύθερα όντα μετατράπηκαν σε αμνοερίφια πολιτικών ή θρησκευτικών μαντριών δίνοντας τη ζωή τους όχι για το καλό του κοινωνικού συνόλου αλλά για την προάσπιση της όποιας ιδεολογίας, πολιτικής ή θρησκευτικής?

Φταίνε σίγουρα οι προηγούμενες γενιές με τα κατατεθειμένα έργα τους στη διαδρομή της προσωπικής ιστορίας τους που σκόρπισαν και θυσίασαν τα όνειρα της εκάστοτε νέας γενιάς δημιουργώντας μια κοινωνία ανισότητας και μίσους... Αλλά αυτό το μέλλον με τα έργα και ημέραι των "νέων παιδιών" όπως τα καμαρώσαμε τις τελευταίες μέρες, γιατί να τρομάζει τόσο? Γιατί τόση βία, τόση οργή από τους ...16άρηδες που πρόλαβαν και έστυψαν κατά τα φαινόμενα τη ζωή και την ήπιαν στο ποτήρι οπότε έχουν και το ακαταλόγιστο στις πράξεις τους? Ή μήπως τελικά η βία της εξουσίας που στέρησε τη ζωή στον άτυχο νέο, είναι κάτι νέο, κάτι πρωτόγνωρο για τα ανθρώπινα χρονικά? Μα από αρχαιοτάτων χρόνων Κράτος και Βία πάνε παρέα… Και η λύση τελικά είναι γροθιά στη γροθιά της εξουσίας δίνοντας το ελεύθερο σε όσους βρίσκονται στον προθάλαμο της εξουσίας να σκυλεύουν νεκρούς προς ίδιον κομματικό όφελος? Μικρός ο ορίζοντάς μας τελικά, κι απόλυτα προβλέψιμες οι κινήσεις – αντιδράσεις μας…

Δεν τιμάς δυστυχώς τη μνήμη του νεκρού με βανδαλισμούς και καταστροφές της περιουσίας του λαού, καταστρέφοντας τα όσα λίγα με κόπο έχτισε ο χ πολίτης. Δεν σπας το κεφάλι του κράτους καίγοντας αυτοκίνητα και καταστρέφοντας καταστήματα αθώων πολιτών και μεροκαματιάρηδων. Στην ουσία νερό στο μύλο της εξουσίας ρίχνεις που θα συνεχίσει να αλέθει και με τις ευλογίες όσων θα ήθελες με το μέρος σου. Και ειδικά αυτής της εξουσίας που ξεπήδησε μέσα από βία και αντίδραση σε παλιές μορφές εξουσίας έχοντας γίνει πιο στυγνή και πιο απάνθρωπη. Δεν γυρίζεις τον Ήλιο βοηθώντας στην κατασυκοφάντηση της χώρας από έξωθεν κύκλους που αναμένουν με υπομονή και ιδιαίτερη βουλιμία να μπήξουν τα νύχια τους στο πλευρό της Ελλάδας.

Μια λεπτή γραμμή χωρίζει την λογική από την τρέλα. Κι όταν οι διαχωριστικές γραμμές ξεπεραστούν βιαίως μαζί με τα εσκαμμένα, τότε απλά η λογική εγκαταλείπει το ακατοίκητο, αφήνοντας την παράνοια και την τρέλα να κάνουν κατάληψη και τη χώρα που καλούνταν Ελλάς να μετατρέπεται σε Τρελλάς...