Ξεφτισμένα όνειρα

Τελικά το κατάφεραν και μας γέρασαν πρόωρα. Το παρατηρώ και στον εαυτό μου βασικά όλο αυτό το διάστημα. Βλέπεις τόσα γύρω σου που θες ουρλιάξεις να τα βουτήξεις και να τα σφάξεις στο γόνατο και να στήσεις τρόπαιο εν συνεχεία στο σωρό όπου βρίσκονται στοιβαγμένα τα σώματά τους ...κι όμως...

Δε σου κάνει κέφι ούτε να ασχοληθείς πλέον με τα όσα κανονίζουν και καθορίζουν τη ζωή σου, μαζί και των παιδιών σου. Σου έχει φύγει κάθε διάθεση, οποιαδήποτε όρεξη κι απλά παρακολουθείς τα όνειρα σου να συρρικνώνονται βυθισμένος ως το γόνατο σε μια περίεργη απάθεια, απίστευτη βολική για τους απέναντι που τα έφεραν όλα μα όλα στα μέτρα τους, με τον Γιούνκερ και κάθε Γιούνκερ να τους ξεγυμνώνει και ως πολίτης να αδυνατείς ή να μην σ' ενοχλεί η γύμνια του Βασιλιά και της ολόγυμνης Αυλής του...

Δεν ξέρω αν φταίει που μας γέλασαν - κορόιδεψαν καθότι ευκολόπιστη η ράτσα μας και εν συνεχεία μας γέρασαν καθότι το σηκώνει ο οργανισμός μας αν και αιωνίως παιδιά οι Έλληνες, αιωνίως μαλάκες τελικά... Γεγονός ότι γεράσαμε ως λαός και σίγουρα όχι ηλικιακά. Γιατί μόνο το γήρας το απευκταίο μπορεί να περιγράψει την κατάσταση που καλείται ο ταλαίπωρος πολίτης αυτής της χώρας σήμερα να αντιμετωπίσει ευρισκόμενος σε συνεχή άμυνα εδώ και ένα χρόνο που φαντάζει αιώνιος, απέναντι στα πάσης φύσεως πολιτικά τρωκτικά που βάλθηκαν να τον σώσουν - σχολάσουν στην κυριολεξία...

Το να βιώνεις αυτές τις πολιτικά περίεργες καταστάσεις - που άλλοτε ένα κλάσμα αυτών θα σ' ωθούσε να γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα - με πλήρη νηφαλιότητα, απάθεια και άρρωστη ψυχραιμία καθώς πορευόμαστε στην καθημερινότητά μας μ' ένα περίεργο απλανές και άδειο βλέμμα - σίγουρα δεν είναι κάτι που μπορεί εύκολα να εξηγηθεί. Αν και ιατρικά ο όρος υφίσταται σ' όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Λιτός κι απέριττος όρος κι απόλυτα σαφής...

Ευνουχισμός. Ο απόλυτος ευνουχισμός στην περίπτωσή μας...

Υπήρχαν εποχές που στο βωμό των περιβόητων κεκτημένων κάθε κοινωνική τάξη θυσίαζε και την ύπαρξή της για να προστατέψει τα δικαιώματά της. Κι η πιο μικρή θυσία απλά φούσκωνε τα πανιά για μεγαλύτερες μάχες πάντα προς όφελός της, πόσο η μεγαλύτερη. Κι όσο κι αν τα εσκαμμένα έσκιαζαν τους επιτιθέμενους, τελικά ούτε τάφρος, ούτε τείχη ούτε βέλη των σε συνεχή τελικώς άμυνα ευρισκόμενων κρατούντων μπορούσαν να κρατήσουν την οργή του λαού όταν κι όποτε αυτή εκδηλώνονταν. Και χαιρόσουν εποχές όπου και μόνο ο φόβος φύλαγε τα έρημα...

Και ξαφνικά η απόλυτη σιγή, η απόλυτη νέκρα... Μας βιάζουν φύση παρά φύση, διαλύουν ακόμη και τα όνειρά μας κι εμείς εκεί... στην πλήρη απάθεια. Μουδιασμένοι, άκαμπτοι, γηρασμένα όντα ανεξαρτήτου ηλικίας που απλά βλέπουν μέχρι το τέλος της παρούσης μέρας κι ως εκεί...

Που πήγαν τα όνειρα, κι η φαντασία που έπλαθε το μέλλον?

Τυλίχτηκε σε γραβάτες και κουστούμια καλοπληρωμένων βολεμένων τυχάρπαστων πολιτικών τυχοδιωκτών που τον πολιτικό βίο τον βλέπουν ως χρυσωρυχείο και μόνο. Πολιτικοί χρυσοθήρες πολιτικοί κι απέναντι τους κουρελιασμένες μορφές ιθαγενών που ούτε χάντρες και καθρεφτάκια δεν έχουν πλέον να περιμένουν από τους πρώτους...

Στέγνωσαν και σκούριασαν τα γρανάζια μας... Κι όσο κι αν τα γρασάρεις δεν πρόκειται να γυρίσουν. Στόμωσε η λεπίδα, σκούριασε η ασπίδα, ξέφτισε ό,τι μας χαρακτήριζε. Αυτό που δεν άλλαξε είναι τα λόγια τα μεγάλα, αυτά τα ψέμματα και οι αιώνιες κούφιες υποσχέσεις ατάλαντων, ανίκανων, τυχάρπαστων όντων...

Οράματα κι αυταπάτες

Όμορφα που περνούν οι μέρες μας! Βουτηγμένοι ως το λαιμό μέσα στο βούρκο των υποσχέσεών τους τρεφόμαστε με όσα έπεσαν από τα τραπέζια με τα ατελείωτα φαγοπότια τους, ατενίζουμε τον άδειο ορίζοντα που κάποτε έσφυζε από χρώματα κι αισθήματα μ' ένα απλανές βλέμμα ίδιο με το βλέμμα εκείνου του κιτρινισμένου προσώπου που γύρισε την πλάτη του στα εγκόσμια, κάνουμε ελιγμούς ανάμεσα σε αριθμούς και ποσοστά, αναθεματίζοντας την ώρα και τη στιγμή που βάλαμε όλα όσα μας σκότωσαν, στη ζωή μας...

Φύση - παρα φύση ο βιασμός, και με την έγκρισή μας. Τους δόθηκε το στέμμα και η εξουσία, μαζί και η ζωή μας. Πιόνια στη σκακιέρα και τιμές σε γραφική παράσταση και μόνο τα όσα μας αφορούν και τα όσα μας εκφράζουν...

Για να έρθουν και πάλι, χωρίς αιδώ χωρίς ντροπή χωρίς ίχνος τσίπας να μας πουλήσουν εκείνο, το πιο σκληρό ναρκωτικό που απαρχής κόσμου πουλάει:

Σωτηρία...

Κι αγκιστρωμένοι με αφέλεια πάνω σε άχαρα συνθήματα που τίποτε δεν εκφράζουν, αναμασώντας κούφια λόγια και χαμογελώντας στις κούφιες υποσχέσεις των, θα συνεχίσουμε να οδεύουμε σ' αυτό το τούνελ που φως δεν πρόκειται να μπει.

Βυθιστείτε στη λήθη, αφήστε τα λόγια τους να σας συνεπάρουν, αφεθείτε στις υποσχέσεις τους... Κι αν η δόση δεν αρκεί, απλά θα αυξηθεί... θα αυξηθεί όσο χρειαστεί για να μας δώσει τα όσα στερηθήκαμε, έστω για λίγο. Όσο θα διαρκέσει.

...μέχρι την τελική, θανατηφόρα δόση...

Μπήκε το νερό στο αυλάκι

Προετοιμαζόταν εδώ και καιρό να αναλάβουν δράση. Έπαιρναν τις κατευθύνσεις τους, προεπιλέχθηκαν και κάποια στιγμή ήρθε η ώρα τους. Και όσο κι αν αυτό φαντάζει ,δεν είναι ανάγνωσμα συνωμοσιολογίας, απλά η πραγματικότητα την οποία ήδη βιώνουμε. Όταν θες να αγγίξεις και να ορίσεις κατευθύνσεις για το μέλλον όπως εσύ το φαντάζεσαι και σε βολεύει για χ λόγους, από το σχολείο θα ξεκινήσεις, από τη νέα γενιά θ' αρχίσεις να κόβεις και να ράβεις κι όχι από τα ΚΑΠΗ. Κι εκεί θα τοποθετήσεις τα "σωστά" εργαλεία.

Τα υπόλοιπα γύρω μας, σε καθημερινή βάση, να αποκαλύπτονται απίστευτα γρήγορα και κυρίως απροκάλυπτα πλέον. Και για να φτάσουν να κινούνται όπως κινούνται στα φανερά, σημαίνει ότι το υπόβαθρο στο οποίο πατάνε είναι δυστυχώς στα μέτρα τους. Κοινωνία η οποία έχει χάσει τα αντανακλαστικά της απλά δεν αντιδράει. Και πώς χάθηκαν αυτά? Το πλέον εύκολο. Ταΐζεις κουτόχορτο την κοινωνία, τη γεμίζεις με τρόμο για το παρόν της που χάνεται και απλά της δείχνεις ότι δεν έχει μέλλον αν συνεχίσει έτσι.

Εκτός αν...

...εκτός αν αφεθείς πάνω τους και τους εμπιστευτείς τυφλά για να σε... σώσουν. Και θα σε σώσουν πηγαίνοντάς σε εκεί που θέλουν αυτοί. Προκαθορισμένα πράγματα κι απίστευτα προβλέψιμα γιατί βασίζονται πάντα το ίδιο παιχνίδι...

Αν υπάρχει μια λέξη που ξεπούλησε, σκότωσε, κατέστρεψε από αρχαιοτάτων ετών, είναι η λέξη σωτηρία. Κι από θρησκευτικούς ταγούς έως πολιτικούς ταγούς, μέρα νύχτα στο στόμα τους την έχουν ως λέξη και την πιπιλίζουν σαν καραμέλα. Πίσω από αυτή τη λέξη κρύβεται εξαθλίωση, βία, φόβος και τρόμος, χρήμα κι αν χρειαστεί και αίμα, με στόχο αυτό που πάντα ήταν ο στόχος σε κάθε κοινωνία ανθρώπων...

Εξουσία.

Το μέλλον δεν προσφέρεται αλλά φτιάχνεται. Και οι φωνές αντίδρασης πάντα δαιμονοποιούνταν για εύλογους λόγους. Μόνο που ο δαίμων - δαήμων στην αρχαιότητα ήταν ο ορισμός αυτού που γνωρίζει, που ξέρει, που κρατάει τη γνώση. Άσχετα αν η λέξη "δαιμονοποιήθηκε" από πλευράς θρησκείας για τους δικούς της λόγους. Η έννοια επέζησε ως τις μέρες μας στο αδαής, αυτός που δεν γνωρίζει, που δεν κατέχει τη γνώση.

Τίποτα δε χάνεται μόνο του και τίποτα δεν κερδίζεται αν δεν υψώσεις ανάστημα. Αδαείς θέλουν και ευνουχίζοντας την παιδεία με τις φοβερές και τρομερές μεταρρυθμίσεις τους, κοινωνία για αδαείς ετοιμάζουν.

Κι ο αδαής με το δούλο είναι απίστευτα ταιριαστές έννοιες.

Όντως τελείωσαν οι ανέμελες μέρες...

Κοινωνία Γουρουνιών

Σέχτα ...τρομοκρατών, λέει...

"...Επιδιώκουμε να μετατραπεί (σ.σ. η Ελλάδα) σε εμπόλεμη ζώνη επαναστατικών διαδικασιών με εμπρησμούς, σαμποτάζ, μαχητικές πορείες, βομβιστικές επιθέσεις, ένοπλες εκτελέσεις και όχι σε τόπο προορισμού διακοπών και αναψυχής. Έχουμε πόλεμο με τη δημοκρατία σας. Όσον αφορά την οικονομική κρίση και το μοιρολόι της κοινωνίας για το δυσοίωνο μέλλον της, δεν δίνουμε δεκάρα τσακιστή. Ένας κόσμος που διαμαρτύρεται για τα νέα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα δίχως πρώτα να έχει εξεγερθεί ενάντια στη νοηματική φτήνια της ίδιας της ζωής μέσα στο σύστημα, μας είναι αδιάφορος και άξιος της μοίρας του...".

Δε χρειάζεται σε τίποτα άλλο να σταθούμε... Ούτε στον νηπιακό κομπασμό για τη φοβερή και τρομερή επιχείρηση δολοφονίας που περιγράφεται λες και πρόκειται για τη Μάχη του Μαραθώνα που έσωσε τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, ούτε για τα κουμπούρια στη φωτό που απλά διαφημίζουν το στερημένο από ιδεολογία ακατοίκητο, ούτε για τις απειλές σε όσους με επαίσχυντο τρόπο στοχοποιούνται…

Η χαρά των πάσης φύσεως εχθρών και "φίλων" της χώρας μας τα άνωθεν… Κι εκείνοι άλλωστε δε θέλουν κάτι παραπάνω από την πλήρη καταστροφή της χώρας μας.

Εάν ενοχλούμαστε με τον πάσης φύσεως φασισμό των κυβερνώντων προτείνοντας ως λύση και αντίποινα στις πράξεις τους την καταστροφή, τον τρόμο και το αίμα, τους εμπρησμούς και τις ένοπλες εκτελέσεις, ως απλός πολίτης μιας χώρας που βρίσκεται στημένη στον τοίχο το μόνο που αηδιασμένος τολμώ να αναφωνήσω προς τους ανίκανους κρατούντες τα γκέμια της εξουσίας και τους …σικέ αντιστασιακούς που μπλέκουν νηπιακά παιχνίδια τύπου "κλέφτες κι αστυνόμοι" με τα μπούτια τους κάνοντας γιουρούσια σε ανθρώπους που δε δύνανται να αμυνθούν - κομπάζοντας εν συνεχεία γι΄αυτό – είναι απλά ένα μεγιστοτεράστιο

"Αει σιχτήρ πια, ελεεινοί!"…

Κοιλιόδουλοι πολιτικοί, σωτήρες και φωστήρες και τρομοκράτες πιόνια των πρώτων, μπορείτε απλά ομαδικώς να πάτε να πνιγείτε!

"...Προωθούμε – λέει - έναν νέο πολιτισμό που οι αξίες του βρίσκονται στην ισοτιμία, στην αξιοπρέπεια, στην τιμή, στον αλληλοσεβασμό, στην αλληλεγγύη, στην απελευθέρωση, λέει…"

Κοινωνία ζώων οραματίζεστε, οπότε τα βουνά και τα λαγκάδια δικά σας.

Η Κοινωνία Γουρουνιών, δικιά σας και μόνο…

Ανάξιοι σχολιασμού κι εσείς κι οι κατ’ επίφαση …"επαναστατικές" πράξεις σας. Οι πολιτικοί στήνουν στον τοίχο τον πολίτη κι εσείς τον εκτελείτε με τον πιο άνανδρο κι ανίερο τρόπο…

Σας βαρεθήκαμε, σας σιχαθήκαμε. Στο χρονοντούλαπο της ανίερης ιστορίας σας η θέση που σας αξίζει. Δεν είστε Έλληνες, οργανικά δεν ανήκετε σ’ αυτή την κοινωνία. Αλλά λίγο το κακό...

… Το μόνο κακό είναι ότι δεν είστε καν άνθρωποι...

Βυθίσατε τη Χώρα!

Πώς φτάσαμε από το "Βυθίσατε το Χόρα!" στο άτυπο "Βυθίσατε τη Χώρα!" των νυν κυβερνώντων ? Ίσως φταίει η τραχιά ελληνική γλώσσα, η σύνταξη και η ορθογραφία της κι οπότε σπονδή στο άξιο δίδυμο του Υπουργείου δια βίου Παραπαιδείας και τις φοβερές προσπάθειές του για απλούστευση των όσων οι ελληνοπαίδες δε διδάσκονται ούτως ή άλλως...

Να φταίει που δεν γνωρίζουμε ιστορία και βασιζόμαστε στα όσα μας εξιστορούν οι κουτόφραγκοι για να ξεπληρώσουν που τους δώσαμε τα φώτα μας κι ας μείναμε εμείς στο σκοτάδι?

Να φταίει που ο βουλευτής έγινε συνώνυμο του βολευτή και του άρπαγα?

Μάλλον φταίει ότι απλά δεν έχουμε την Τύχη με το μέρος μας και τρώμε γκολ ακόμα και εν ώρα ανάπαυλας του αγώνα...

Τώρα που το σκέφτομαι, απλά είμαστε ανώτεροι όσων επιβουλεύονται τα δίκαιά μας κι οπότε δε μας αγχώνουν τα όσα μας επιβάλλουν. Άλλωστε ο έχων δύο χιτώνας, χαρίζει και τους δυο μαζί με το σώβρακό του. Μπορεί να χάνουμε μεν τα εγκόσμια αλλά μας ανήκουν τα υπερκόσμια...

Νυν υπερ πάντων αγών...

...για τη βόλεψή μας

...για τη φραπεδιά μας

...για την άνεσή μας

...για τις κονόμες και τις αρπαχτές μας

...και σπονδή στο ανεγκέφαλο που μας δέρνει.

Τι κι αν ο εχθρός στήνει τσαντήρι στην αυλή μας, τι κι αν δεν παράγουμε ούτε μαρούλια, τι κι αν θα διώξουμε με την απίστευτη εξυπνάδα που μας διακρίνει και τον τελευταίο τουρίστα που είχε τη φαεινή ιδέα να μας επισκεφτεί, τι κι αν καλούμε τους πρώην κακήν κακώς εκδιωγμένους κλέφτες να μας σώσουν...

Είναι ηρωική στάση ζωής να ξεσκίζεις τις σάρκες σου μαζί κι αυτές των παιδιών σου και να τρέφεσαι μ' αυτές.

Είμαστε Έλληνες και είμαστε καλά!




...λέμε τώρα...

Αιδώς αχρείοι...

Τι να σχολιάσεις? Το Κράτος? Το Υπουργείο Αμύνης? Την ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού? Τους φοβερούς και τρομερούς εφοπλιστές μας, αυτούς τους κατ' επίφαση απόγονους των μεγάλων ευεργετών της Πατρίδας ? 'Η τις άμυαλες μα σικάτες συνοδούς τους με τις 24ποντες γόβες που σηκώνουν λίγο πιο ψηλά το ακατοίκητο που φορούν?

Μυαλό δε βάζει αυτός ο τόπος κι αναρωτιέμαι αν είχε ποτέ. Λαός που δε σέβεται και ξεχνά, διαγράφεται από τα κιτάπια της ιστορίας. Άμυαλοι, ανόητοι ιδιώτες είμαστε και μόνο. Πουλάμε από τη μάνα μας, μέχρι και την τελευταία χούφτα χώμα της πατρίδας μας για το κέρδος, τη μαγκιά και το εφέ μας...

Σιχαίνεσαι και μόνο που τα γράφεις...

Αθάνατη κατρακύλα της Ελλάδας!







... α ρε Μαλβίνα...

Η Χώρα της Ατιμωρησίας

Κρατούν μήνες τώρα μια κοινωνία βουτηγμένη στον τρόμο για το μέλλον του ...μέλλοντός της. Ως μαθητευόμενοι μάγοι ανακατεύουν συστατικά που ούτε γνωρίζουν σε μια κατσαρόλα και κομπάζουν για το ανακάτεμα ασχέτου αποτελέσματος...

Βάζει τρικλοποδιές ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί στους εαυτούς τους γνωρίζοντας ότι στην ουσία ρίχνουν κάτω την άμοιρη χώρα που έχει την ατυχία να την κυβερνούν...

Πανεπιστήμονες περισπούδαστοι, οι οποίοι μόλις βγαίνουν εκτός συνόρων μοιάζουν με παιδάκια νηπιαγωγείου που μες την τρελή χαρά που εκδράμουν χαλούν τον κόσμο με τις φωνές τους...

Σαν μέλη ορχήστρας που συναντιόνται για πρώτη φορά με τους μουσικούς που ούτε γνωρίζουν που παράτησαν την παρτιτούρα τους να προσπαθούν να σταθούν στη σκηνή και να εντυπωσιάσουν με την ... συγχορδία τους...

Τρελοί και πεινασμένοι για εξουσία μα άμοιροι των ευθυνών τους, τόσο αλαζόνες που ούτε ο θεός θα τολμήσει να τους κρίνει, πόσο ο λαός που σέρνεται στα πόδια τους αντί να τους βουτήξει από το λαιμό...

Μες το ψέμα θα κινηθούν, μες τον εντυπωσιασμό, με τις παλιές και σάπιες δάφνες και μανδύες του παρελθόντος να επιδεικνύουν το πόσο άλογα μπορούν να κινούνται, κατ' επίφαση λογικά πολιτικά όντα...

Ηθοποιοί και δικηγόροι, δημοσιογράφοι και επιχειρηματίες, μουσικοί και πρώην αθλητές, μοντελάκια και τζάκια, με ένα κοινό. Να σώσουν όλοι τη χώρα... Από τι άραγε?

Από το βούρκο που έσυραν τη χώρα. Το πιο ακραίο και τρελό σενάριο... Ο θύτης να εμφανίζεται ως σωτήρας γιατρός που θα περιποιηθεί τον άμοιρο που πριν λίγο λήστεψε και εν συνεχεία κακοποίησε σχεδόν μέχρι θανάτου...

Αλλά αν και φουλ εκσυγχρονιστές και κάργα δημοκρατικοί και απίστευτα προοδευτικοί οι πολιτικοί ταγοί μας έχουν μια απίστευτη καλή σχέση με το χρήμα. Κάποτε παλιά, πολύ παλιά, έμπαιναν στην πολιτική πλούσιοι και έβγαιναν φτωχοί και μετά από λίγο ξεχασμένοι. Σήμερα εισέρχονται στην πολιτική ρακένδυτοι και εγκαταλείπουν ως συνάδελφοι του Κροίσου. Νέα ήθη, νέα έθιμα. Όταν βολεύει να πετροβολήσεις το παρελθόν το κάνεις με ιδιαίτερη ικανοποίηση. Μα όταν οι πρακτικές του βολεύουν στο να αγκιστρωθείς στην εξουσία και να πείσεις ότι το μαύρο είναι άσπρο, θα θυμηθείς και τις πρακτικές τύπου Γκαίμπελς. Κι όχι μόνο θα τις θυμηθείς, αλλά και θα τις χρησιμοποιήσεις...

Και όσον αφορά το τελευταίο, αγγίζει την αύρα του καθ΄όλα φοβερού και τρομερού κου Λοβέρδου της πολυτάλαντης κυβέρνησής μας και τις κινήσεις του τις τελευταίες μέρες...

Περί Ελευθερίας ο λόγος

Μέρα εθνικής υπερηφάνειας η σημερινή, μέρα ανάμνησης και τιμής μεγάλων έργων και πράξεων ενός τμήματος του ηρωικού παρελθόντος μας. Πολλές οι αναμνήσεις της πορείας της φυλής μας στη διάβα του χρόνου και στο ρου της ιστορίας, με καθεμία ανάμνηση να εξιστορεί το δικό της τμήμα σ' ένα ιστορικό παζλ που σε κανενός άλλου λαού την πορεία δε θα βρει κανείς όσο κι αν ψάξει...

Στυλοβάτες και θυσία στα θεμέλια του Έθνους μας μορφές ιστορικές όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Ανδρούτσος, ο Διάκος, ο Παπαφλέσσας, ο Μπότσαρης, ο Μιαούλης, η Μπουμπουλίνα και χιλιάδες άλλοι γνωστοί και άγνωστοι ήρωες. Σώματα και πνεύματα εμψυχωμένα με ένα όραμα που περιγράφεται σε μία μόνο λέξη:

Ελευθερία...

Η Ελευθερία ως έννοια και αξία μπορεί να είναι η ραχοκοκκαλιά και το αναπόσπαστο κομμάτι που ορίζει την αυτοδιάθεση ενός λαού. Το γενεαλογικό της δέντρο όμως, η καταγωγή της, δεν είναι βασιλικά, δεν είναι αριστοκρατικά... η γενεαλογική καταβολή της Ελευθερίας βρίσκεται στη δουλεία και κάθε αξία που εναποθέτουμε στην Ελευθερία προέρχεται από την αντιπαραβολή της με τη σκλαβιά...

Τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς σ' έναν τόπο που γέννησε κάθε ιδέα. Κι ας ήταν οι ευρύτερες εξελίξεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ας ήταν οι νίκες του Ναπολέοντα, ας ήταν οι αρχές της Γαλλικής Επανάστασης και το πνεύμα του Γαλλικού Διαφωτισμού που μεταλαμπάδευσε τη φλόγα του στον Ελληνικό Διαφωτισμό, όπως αναφέρει κι ο Κολοκοτρώνης. Οι άνθρωποι της Επανάστασης, ήταν Έλληνες...


Η δουλεία ήταν και παραμένει γενεσιουργός αιτία της Ελευθερίας. Κι η λάμψη της Ελευθερίας που σήμερα γιορτάζουμε, απλά το απαύγασμα μιας υπεράνθρωπης προσπάθειας που έγινε δυνατή μόνο με τη συνειδητοποίηση ότι κάτι διαφορετικό υπάρχει εκτός της τυφλής υποταγής κι υπακοής στον οποιονδήποτε δυνάστη. Τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς χρειάστηκαν για να φυτρώσει αυτός ο σπόρος που έγινε δέντρο θεόρατο...'

Ηταν η έννοια του "Έθνους" και των δικαιωμάτων του που διεύρυναν την έννοια του "Γένους" που χρησιμοποιούσε ο ελληνισμός κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και το εθνικό όνομα "Έλληνας" που αντικατέστησε οριστικά το "Ρωμιός", περιλαμβάνοντας νέους πόθους και νέες τάσεις βγαλμένους από τα θεμέλια της ιστορίας μας. Ένα εθνικό όνομα το οποίο μέχρι και την εποχή μας έμελε να περιγράφει τον ...ειδωλολάτρη, τον μη Χριστιανό σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησία που δεν επέτρεπε καν την ονοματοδοσία των πιστών με ονόματα του αρχαίου ελληνικού παρελθόντος. Και δε χρειάζεται να πάει κανείς μακριά παρά μόνο στα αναθέματα κατά των Ελλήνων κι οτιδήποτε ελληνικού που μέχρι πρότινος διαβάζονταν ή διαβάζονται ακόμη κάθε Κυριακή της Ορθοδοξίας...

Το δηλωτικό "Ρωμιός" περιγράφοντας τον πολίτη της Ρωμιοσύνης της πάλαι ποτέ Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, εντελώς αόριστο, απήχε μακράν από το να θεωρηθεί δηλωτικό εθνοτικής ομάδας. Ανόμοιοι κρίκοι οι κάτοικοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με μοναδικό σύνδεσμο την έννοια του υπηκόου αυτής. Ελάχιστο έως ασήμαντο κι ανίκανο για να προκαλέσει μια ρήξη των δεσμών με την εξουσία...

Η ρήξη των δεσμών και η ύψωση του αναστήματος απαιτεί επίγνωση του ποιος είσαι κι από πού προέρχεσαι...

"Εσείς οι Ρωμιοί, μπρε, κάτι μεγάλο έχετε στο νου σας. Δεν βαφτίζετε πια τα παιδιά σας Γιάννη, Πέτρο, Κώστα, παρά Λεωνίδα, Θεμιστοκλή, Αριστείδη. Σίγουρα κάτι μαγειρεύετε"
Αλή Πασάς, τύραννος της Ηπείρου

Η παλικαριά κι η αντρειοσύνη, η αυταπάρνηση κι η θυσία θέλουν υπόβαθρο και βάθρο να σταθούν. Θέλουν Παιδεία. Και η σύνδεση της ευρωπαϊκής σκέψης με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό που κορωνίδα της σκέψης του ήταν οι έννοιες της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, ήταν και η απαρχή μιας εξέγερσης που οδήγησε στην απελευθέρωση του Έθνους μας και των λαών της ευρύτερης περιοχής μας από τον οθωμανικό ζυγό...

Ο ελληνικός διαφωτισμός καλλιέργησε την εθνική συνείδηση και τα συγγράμματα του ξεσήκωσαν το ελληνικό γένος. Κοραής και Ρήγας οι πρωτεργάτες, αλλά και Σκουφάς, Τσακάλωφ και Ξάνθος της Εταιρίας των Φιλικών...

Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή
σε γνωρίζω από την όψη που με βιά μετρά τη γη...
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε ω χαίρε Ελευθεριά

...θα βγει από την πένα του εθνικού μας ποιητή ντύνοντας το μεγαλείο των σκέψεων του πρωτεργάτη Ρήγα Βελεστινλή...

"Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή..."

Η Ελευθερία έννοια απαγορευμένη και εξαφανισμένη από το λεξιλόγιο των ραγιάδων. Αντ' αυτού τρεις έννοιες να έχουν καλύψει το κενό:

Πίστη, υπακοή κι υποταγή...

Κατακτητές και πειθήνια όργανα αυτών, γραικοί και γραικύλοι σε αρμονική συνύπαρξη. Και η όποια ανάγκη ή σκέψη για αλλαγή, να προσκρούει στο "πάλι με χρόνια με καιρούς" που βολικά θα περιγράψει την επέμβαση του θεού που θα σώσει το Γένος, όταν Εκείνος αποφασίσει... Μια στάση βολεμένη πάνω στα μαλακά μαξιλάρια των προνομίων που δόθηκαν στους εγχώριους τοποτηρητές της Υψηλής Πύλης...

"Ο Σουλτάνος διώρισε έναν βιτσερέ (αντιβασιλέα), έναν πατριάρχη και του έδωσε την εξουσία της Εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο Σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες (προεστοί) εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξις, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλλίτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέροντες τον ζυγό, έφευγαν και οι γραμματισμένοι επήραν και έφυγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι έμεινε ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση και αυτή αύξαινε κάθε μέρα χειρότερα· διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του, ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί, μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντες τες δόξες αυτές και τες ηδονές, όπου απελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο μουσουλμάνοι. Και τοιουτοτρόπως κάθε ημέρα ο λαός ελίγνευε και επτώχαινε..

(...) Εις αυτήν την δυστυχισμένην κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία –και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς όπου κανένας άνθρωπος από τον απλό λαό εμάνθανεν τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία, και έβλεπε ποιους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης, και οι άλλοι παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάστασιν ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνωμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινεν και επροόδευσεν η Εταιρεία".
Ο λόγος του Θ. Κολοκοτρώνη στην Πνύκα (απόσπασμα)

Η πένα πιο ισχυρή του ξίφους κι αυτήν πρέπει να πιάσει κανείς πριν βγει το σπαθί από το θηκάρι για να ματώσει...

25η Μαρτίου 1821, σε αντιπαράθεση με την σημερινή μέρα, 25η Μαρτίου 2010. Τίποτα δεν άλλαξε καθώς η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται. Και λαός που ξεχνά την ιστορία του απλά διαγράφεται από τις σελίδες της. Σήμερα όπως και τότε καλούμαστε να αναλάβουμε ως έθνος τις ιστορικές ευθύνες που μας αναλογούν. Και πάλι γύρω μας, εχθροί και κατ' επίφαση φίλοι, Μεγάλες Δυνάμεις με σύγχρονους Μέτερνιχ, με τις επιταγές και τα συμφέροντά τους και μεις για μια άλλη φορά στη γνωστή θέση που πάντα μας επιφύλασσε η μοίρα της Πατρίδας μας, το άγγιγμα του ακατόρθωτου...

Αγώνας για την Ελευθερία, δεν είναι μια ιστορική καταγραφή ηρωικών συμβάντων του παρελθόντος και μόνο. Είναι καθημερινή υπόθεση, ακόμα και σε μια σύγχρονη Ελλάδα εν έτει 2010. Και κοιτώντας γύρω μας, τα σύννεφα που μαζεύτηκαν πάνω από την Πατρίδα μας, ας θυμηθούμε τις παρακαταθήκες των προγόνων μας. Καλές και άριστες οι ιδεολογίες και τα όσα μας κρατούν χωρισμένους σε ομάδες και παρατάξεις. Μα οι περιστάσεις απαιτούν και πάλι τα δάχτυλα να ενωθούν σε μια γροθιά. Και το πεδίο της σύγχρονης αυτής μάχης, δεν έχει καμιά απολύτως διαφορά από τα παλαιότερα πεδία μαχών.

Για την σωτηρία της Πατρίδας, για την Ελευθερία και πάλι ο αγώνας. Δεν είναι το βάρος των περιστάσεων που θα πρέπει να μας απασχολεί. Αλλά το βλέμμα των προγόνων μας που μελετά το κάθε μας βήμα...

Λυκοφιλίας το ανάγνωσμα...

Μια χώρα ικανή για τα πάντα, για το καλύτερο μα και για το χειρότερο ταυτόχρονα. Μια χώρα με τόσο ιδιαίτερους ανθρώπους - πολίτες να την απαρτίζουν, μια χώρα με ένα παρελθόν που μπορεί να γεμίσει τα ιστορικά βιβλία όλων των χωρών της υφηλίου και να υπάρξει και περίσσευμα. Μια χώρα μ' ένα απίστευτα δύσκολο παρόν χωρίς φίλους, μα με τόσους εχθρούς - ακόμη και εντός της υποτιθέμενης οικογένειας που ανήκει - που απλά εκπλήσσει και τον πλέον αδαή. Μια χώρα με μέλλον, σε πείσμα εχθρών, κατ' επίφαση φίλων και εγχώριων γραικύλων...

Μια χωρά μικρή σε έκταση, σχεδόν μια ασήμαντη κουκίδα στον παγκόσμιο χάρτη... Και τι περίεργο, για πάντα στο επίκεντρο, σε κάθε εποχή. Γροθιά σε κάθε βάρβαρο μα και ιδανικός αυτόχειρας...

Ελλάς, χώρα φωτός... μια πέτρα λαμπερή στον ήλιο, ένας πολύτιμος λίθος που ανθρωποποίησε Ανατολή και Δύση...

... πάει καιρός από τότε...

Γερμανία, ανατολικά του Ρήνου, πατρίδα των τέκνων του Αλάριχου, απλά οι "γείτονες" για τους Ρωμαίους, έτσι ανώνυμα... Οι "Γείτονες" που κατοικούσαν στη Μεγάλη Γερμανία, τα εξωπραγματικά του Πυθέα του Μασσαλιώτη που ως άλλη Κασσάνδρα δεν έγινε πιστευτός... Εξωπραγματικά που κατέληξαν τρομαχτικά στο πέρασμά τους στους ματωμένους δρόμους της ιστορίας παλαιότερης μα και σύγχρονης... ειδικά αυτής...

Magna Germania, στους αιώνες με τρόμο ν' αντηχεί, πατρίδα ανώτερων, υπεράνθρωπων Αρίων...

Εξωπραγματικός λαός, μ' απίστευτες δυνατότητες... μα μ' ένα τρομαχτικό πέπλο σκεπασμένες...

... πάει καιρός από τότε...

Η Ευρώπη, το σπέρμα του Δία μέσα της και σαν καρπός ο ευρωπαϊκός πολιτισμός να ξεπροβάλει. Ένα περίεργο κι επικίνδυνο μωσαϊκό εθνών γεννημένα από το σπέρμα του θεϊκού πατέρα τους, σε μια ήπειρο - υαλοπωλείο. Το τέλειο περιβάλλον για ταύρους, μικρούς είτε μεγάλους...

Ευρωπαϊκή ένωση... Ένας οίκος εμπόρων και τυχοδιωκτών μ' οράματα κι ιδέες ξεθωριασμένες, μη σόβαρη, ανώριμη... μια παιδική χαρά όπου νήπια κάθε ηλικίας, παιδιά κι έφηβοι κάστρα στην άμμο χτίζουν...

...αγελάδες, μοσχάρια και βόδια σε μια αρμονική συνύπαρξη...

Ευρωπαϊκή Ένωση Χαιρέκακων ΕΠΕ... ο ερασιτεχνισμός σ' όλο του το μεγαλείο... Ας είναι χαρούμενα τα χρώματα της αφίσας στα μάτια των παιδιών... Φθόνο και μίσος κρύβουν...

Φθόνος? Μίσος? Δύσκολα να κρίνει και να καθορίσει κανείς από πού πηγάζουν κάποιες συμπεριφορές. Έχουμε την εντύπωση ότι τα κράτη είναι κάποιες αόριστες κοινωνικές οντότητες οι οποίες δε γνωρίζουν από ανθρώπινες συμπεριφορές, δε διαθέτουν ανθρώπινα συναισθήματα...

Λάθος... Μέγα λάθος. Άνθρωποι και λαοί ανόμοιοι ανάμεσα σε συνθήκες και συμφωνίες που τους υποχρεώνουν να συμβιώσουν... Δύσκολο πράγμα η συμβίωση...

Λάτρεις της ιστορίας μας... Κινούμαστε με γνώμονα τα όσα επιτάσσει κι εν συνεχεία τα προσπερνούμε... Μα πάντα με την ιστορία μας ανά χείρας η προσπέραση.

Τι συνέβη με τους Έλληνες? Τίποτα το ιδιαίτερο, στη φύση τους το χάος, από το Χάος γεννήθηκαν, ελληνικές οι ιδιότητές του άλλωστε, πέρα από το όνομα που με σοφία από τους πρώτους του εδόθη. Συνεργασία, ομαδικότητα ανύπαρκτες έννοιες στο ελληνικό λεξιλόγιο... Μύρια καλά, αρκετά άσχημα, το κυριότερο οι ανύπαρκτοι, ατάλαντοι, ανίκανοι, μικρότεροι των περιστάσεων πολιτικοί του...

Η κότα και το αυγό, το Χάος και οι Έλληνες... Ποιος γεννήθηκε άραγε πρώτος?

Τι θέλαμε στην Ευρώπη της... (κατ' επίφαση) συνεργασίας και της ομαδικότητας λαών όντας ατομικιστές κι εγωιστές?

Μα τι συνέβη με τους Γερμανούς? Ένας λαός που αιματοκύλησε μια ολόκληρη υδρόγειο ουκ ολίγες φορές, με μύρια καλά, αρκετά άσχημα, το κυριότερο εξ' αυτών η βία και η σκληρότητα στα γονίδιά του...

Υπερβολές?

Ίσως...

Πάντως το εγχειρίδιο Ιστορίας τους, επιμελώς το έχουν καταχωνιάσει εκεί που ήλιου φως δε βλέπει... Καθώς πώς να χαρακτηρίσει κανείς τα όσα βουλευτές κυβέρνησης και συγκυβέρνησης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας του πάλαι ποτέ Τρίτου Ράιχ, συνιστούν στην λυγισμένη από τις συνθήκες και την ανικανότητα χώρα μας να πουλήσουμε ιστορία και ποτισμένο με αίμα έδαφος για να ξεπλύνουμε τη βρωμιά των εγχώριων παμφάγων τρωκτικών...

Άντε δεν ήξεραν, ανιστόρητοι γαρ... δε ρώταγαν?

Κάποτε δε χρειάστηκαν καν να προσφέρουν λεφτά για την αγορά του σπουδαιότερου πολιτιστικού μνημείου του κόσμου... Απλά το πάτησαν και το βεβήλωσαν. Η δύναμη του ισχυρού και το απάνθρωπο - μισάνθρωπο των ...έργων της βαρβαρότητας...

Υπερβολές, άλλες, εποχές... Άλλοι άνθρωποι πλέον, άλλες γενιές.

Μμμ ναι... Απλά αυτό το συναίσθημα της γερμανικής συμπεριφοράς της νεότερης γενιάς τους, των τελευταίων ημερών, σαν 1939 άρωμα φαντάζει... Η ανωτερότητα των γερμανικών έργων και του γερμανικού λαού έναντι του ανύπαρκτου των ελληνικών έργων και της κατωτερότητας του ελληνικού λαού...

Και η ιστορία τους, έστω η ανάγνωση αυτής, απούσα από την πλευρά τους... Η Ύβρις πήρε βίζα για διαμονή στην ανώτερη αυτή χώρα... Μα ποτέ δεν έρχεται μόνη.

Υπερηφάνεια, αλαζονεία, επίδειξη δύναμης και πλούτου, σκληρότητα, ύβρεις... αμετανόητες οι πρακτικές. Ο λύκος δεν αλλάζει...

Μα δεν μπορούσε, δε γινόταν να επιπλήξει η Καγκελάριος τους βουλευτές κυβέρνησης και συμπολίτευσης για τους άλογους χαρακτηρισμούς τους κατά χώρας της Ένωσης... Διπλωματία? Αδυνάτων όπλο κι όχι των πανίσχυρων οικονομιών που κάτω από το μανδύα τους κρύβουν 1,7 τρισεκατομμύρια Ευρώ χρέη. Στο χορό ο έντυπος τύπος με επαίσχυντα σχόλια σε έντυπα και με αλλεπάλληλα υβριστικά άρθρα και στα φόρουμ τους ο απλός Γερμανός να βγάζει χολή και φαρμάκι...

Είναι απλά η Γερμανία. Πάντα η ίδια ιστορία γι΄ αυτό και προσπερνιέται από το γερμανικό λαό η ανάγνωσή της... Ξέρουν απλά που οδηγούνται και τι σκοπεύουν να πράξουν...

Δύσκολο το έργο να καθαρίσεις την κόπρο του Αυγεία... Ειδικά όταν ούτε αυτή η εκτροπή του Αχελώου δε θα έδινε τη λύση κι ας οδηγούσε μες στο στάβλο, όπως κατάντησαν αυτή την χώρα απάτριδες γραικύλοι...

Γραικός και γραικυλισμός, ξενιστές και παράσιτα... Και λίγο πιο κει ξεσκισμένος χιτώνας η εθνική μας αξιοπρέπεια και η εθνική μας κυριαρχία να στέκει γυμνή...

Πυγμή το ζητούμενο...

Θα δείξει...

Ά(γ)ριες Αθλιότητες

Οικογένεια, μια λέξη τόσο όμορφη που αποπνέει ζέστη, σιγουριά, φροντίδα, στοργή, κατανόηση, αγάπη...

Ευρωπαϊκή Οικογένεια, μια κατ' επίφαση συμβίωση δήθεν ισότιμων μελών όπου η ζέστη απλά θυμίζει τις γερμανικές φάμπρικες, η σιγουριά τη σιγουριά του φυτοφάγου που βλέπει την αγέλη σαρκοφάγων γύρω του να σφίγγει τον κλοιό, η δε φροντίδα τη φροντίδα του δεσμοφύλακα στους δέσμιούς του, η στοργή τη στοργή με την οποία ο τοκογλύφος συμπεριφέρεται στους δανειολήπτες του που καθυστερούν να αποπληρώσουν το χρέος, η κατανόηση και η αγάπη απλά τυπικές έννοιες για το θεαθήναι στα πλαίσια της υπέροχης αυτής λυκοφιλίας...

Για την περίπτωση της χώρας μας και την κατάντια αυτής, δε χρειάζεται κανένας ξένος να μας επιστήσει την προσοχή. Γνωρίζουμε τι εγχώρια φίδια, τσακάλια και ύαινες τρέφαμε, το νιώθουμε κάθε στιγμή στο πετσί μας. Δυστυχώς σ' αυτή τη χώρα παρέμεινε η Ύβρις και στρογγυλοκάθισε. Αυτή η Νέμεση δε λέει να φανεί. Για τη λογική δεν το συζητάμε, ούτε φάνηκε ούτε θα φανεί ποτέ...

Ευρωπαϊκή Ένωση, ένας σχετικά ατυχής όρος. Για καμιά ένωση δεν πρόκειται. Σαφώς πρόκειται για μια εμπορική, οικονομική κοινότητα και μόνο. Οπότε επιστροφή στο ορθότερο ΕΟΚ. Και καθώς η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται, πόσο επίκαιρο φαντάζει πλέον το "Έξω από την ΕΟΚ". Φαντάζομαι το εγχώριο Κομμουνιστικό Κόμμα τρίβει τα χέρια του από χαρά και ικανοποίηση...

Ευρωπαική Ένωση είναι στην ουσία ένα κοπάδι με Γερμανό ποιμένα, όπως περίτρανα αποδείχτηκε τις τελευταίες ημέρες. Καμιά Γαλλία, καμιά Αγγλία (που παρεμπιπτόντως διανύει περίοδο απίστευτης ευφορίας λόγω της επιλογής της να μείνει στη Λίρα, άσχετο) δεν απειλούν την πρωτοκαθεδρία των συμπέθερων (λόγω Όθωνα) Ινδογερμανών...

Το πώς και το γιατί αυτού του περίεργου μένους κατά της χώρας μας από γερμανικής πλευράς το οποίο εκδηλώθηκε μέσω των περιοδικών Focus και Der Spiegel, δεν είναι κάτι που πρέπει να μας δημιουργεί έκπληξη... Τυγχάνω τυχερός - άτυχος καθώς έζησα επί 15ετίας τον σεβαστό αυτό βόρειο λαό, και ουκ ολίγα για τα έργα και ημέραι του θεωρώ ότι γνωρίζω, ειδικά τις σύγχρονες...

Ο Γερμανός έχει πολλά προτερήματα, τα κυριότερο εκ των οποίων η εργατικότητα και η πειθαρχία. Καμιά σχέση με τον Έλληνα οπότε... Αυτό που επισκιάζει όμως τα πάντα είναι το κύριο ελάττωμά του... Η μνήμη ελέφαντα... Ο Γερμανός ποτέ δεν ξεχνά. Καμιά σχέση πάλι με τον Έλληνα ο οποίος έπασχε και πάσχει από μνήμη γι' αυτό κι η λογική δεν μπορεί να χτίσει φωλιά στο ακατοίκητό του...

Προς τι το μίσος λοιπόν... Απλό... Δύο λαούς στην Ευρώπη θα ήθελαν οι σεβαστοί συμπέθεροι να εξαφανίσουν από το χάρτη... Δύο λαοί αντιστάθηκαν στην βάρβαρη επέλασή τους πριν 70 χρόνια στην Ευρώπη... Τον έναν σχεδόν κατάφεραν πριν 10 χρόνια να τον εξαφανίσουν. Άτυχη τυχερή η Σερβία... Για τον δεύτερο απλά περιμένουν, υπομονετικά...

Ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσει ο Γερμανός την ελληνική στάση και σθεναρή αντίσταση στον μεγάλο πόλεμο. Ποτέ δεν ξέχασε του Σέρβους και το απέδειξε... Όπως και δεν ξεχνάει και τους ανατολίτες κουμπάρους μας για την φιλική τους στάση στη διάρκεια του πολέμου...

Και η περίπτωση της χώρας μας απλά η τέλεια ευκαιρία για αποπληρωμή εκείνου του χρέους που τους κόστισε τον πόλεμο...

Υπερβολές?

Μμμ ίσως...

Σημασία έχει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και οι Γερμανοί με τη μορφή της Deutsche Bank ξανάρχονται να ...προστατέψουν τον ελληνικό χρυσό...

... ελπίζω μόνο να μην γνωρίζουν ότι ο χρυσός πουλήθηκε επί εποχής Σημίτη για να λάβουμε την είσοδο στο φοβερό και τρομερό κλειστό κλαμπ τους...

Ατυχία θα ήταν να μην έρθουν τελικά οι Γερμανοί... Και τι θ' απογίνουμε μετά δίχως βαρβάρους?

Πολιτικά Παραγγέλματα

Ελληνικό Κράτος, ένα τερατούργημα, μια πολιτική οντότητα που αν λάμβανε σάρκα και οστά θα ήταν σαν απόγονος της Λερναίας Ύδρας... να ντερλικώνει το ένα κεφάλι και στο άλλο να μη δίνει. Ένα να κόβεις, τρία να ξεπροβάλλουν ώστε να συνεχιστεί το μέγα, αθάνατο φαγοπότι...

Ελληνική Διπλωματία, Έλληνες Πολιτικοί κι ενασχόληση με τα Κοινά - στο ορθότερο "ο ταχύτερος τρόπος πλουτισμού στη σύγχρονη Ελλάδα" - τα τρία κακά συναπαντήματα της άμοιρης χώρας μας. Ανέκδοτο η πρώτη, γελωτοποιοί οι δεύτεροι, οίκος εμπορίου και συναπάντημα πλιατσικολόγων, μισθοφόρων και τυχοδιωκτών το τρίτο...

Και στη μέση, οι τυχεροί πολίτες αυτής της χώρας αυτού του άγιου τόπου, τον ευλογημένο από τους Θεούς που η τύχη Τους αγνοείται μετά την ενασχόλησή τους και τη συμμετοχή τους στα Τρωικά, όπου είχαν τη φαεινή ιδέα να συμμετάσχουν. Ανέκραξαν αφ' υψηλού...

"Ω, μα είναι τρελοί αυτοί οι Δαναοί!"

...εγκαταλείποντάς μας στη τύχη μας - μην μπορώντας άκρη να βγάλουν μαζί μας - κι έκτοτε μεγαλουργούμε αφού καταφέραμε ακόμη και την ίδια τη Μοίρα να μαλλιοτραβιέται μ' αυτά που βλέπει...

Είμαστε ωραίοι ως λαός κι "οι ωραίοι έχουν χρέη" ως λέγει κι ο καθ' όλα σεβαστός κι αγαπητός κος Τράγκας στις εκπομπές του!

Μόνο 302 δισεκατομμύρια Ευρώ εξωτερικό χρέος έχει αυτή η χώρα, που αντιστοιχεί σε 30.200 € σε κάθε Έλληνα ηλικίας 0 έως 100. Ψιλοπράγματα δηλαδή, ένα μεσαίο δάνειο για κάθε πολίτη και σώζεται η χώρα... Βέβαια, τα νεογνά και τα βρέφη θα δυσκολευτούν λίγο να συνάψουν δάνειο αλλά η πενία από αρχαιοτάτων ετών, τέχνες κατεργάζεται κι η ελπίδα πάντα υπάρχει στο κουτί της Πανδώρας...

Tο πώς και πού φαγώθηκαν τα χρήματα, το γιατί άδειασαν τα ουδέποτε γεμάτα ταμεία δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί... Τρωκτικά μεταλλαγμένα σε πολιτικά όντα, ουκ ολίγα σ' αυτή τη χώρα.

---

Περιγραφή των προσόντων του Έλληνος Πολιτικού

Α. Μη απαραίτητα στοιχεία

Πολιτικές αρετές: Προαιρετικό στοιχείο - Δεν απαιτείται

Ιστορικές γνώσεις: Προαιρετικό στοιχείο - Δεν απαιτείται

Γνώσεις Γεωπολιτικής: Προαιρετικό στοιχείο - Δεν απαιτείται

Ηθικές αξίες: Προαιρετικό στοιχείο - Δεν απαιτείται

Λογική και κρίση: Προαιρετικό στοιχείο - Δεν απαιτείται

Παρρησία: Προαιρετικό στοιχείο - Δεν απαιτείται

Σοβαρότητα: Προαιρετικό στοιχείο - Δεν απαιτείται

Εργατικότητα: Προαιρετικό στοιχείο - Δεν απαιτείται

Μετριοπάθεια: Προαιρετικό στοιχείο - Δεν απαιτείται

Αφοσίωση: Προαιρετικό στοιχείο - Δεν απαιτείται

Τάση για ευεργεσίες: Προαιρετικό στοιχείο - Δεν απαιτείται

Διπλωματικά προσόντα: Προαιρετικό στοιχείο - Δεν απαιτείται

Πατριωτισμός: Προαιρετικό στοιχείο - Δεν απαιτείται

Β. Υποχρεωτικά στοιχεία

Τάση προς λαϊκισμό: Υποχρεωτικό στοιχείο

Τάση προς δημαγωγία: Υποχρεωτικό στοιχείο

Ευφράδεια λόγου: Υποχρεωτικό στοιχείο

Επιδίωξη πλουτισμού: Υποχρεωτικό στοιχείο

Επιρρεπής στη διαφθορά: Υποχρεωτικό στοιχείο

Επιρρεπής στα πάθη: Υποχρεωτικό στοιχείο

Επιρρεπής στο χρηματισμό και δωροδοκίες: Υποχρεωτικό στοιχείο

Σαν παραμύθι...

... σε μια εποχή όχι πολύ μακρινή από την παρούσα, σε μια χώρα σκιά του ηρωικού και ένδοξου παρελθόντος της, κυβερνούσαν κάποιοι κατ' επίφαση άριστοι που ονομαζόταν Έλληνες πολιτικοί και τους οποίους εξέλεγε ο λαός της με δημοκρατικές διαδικασίες για να κυβερνηθεί εν συνεχεία από αυτούς με περισσή δημοκρατική ευαισθησία...

Για πολλά χρόνια αυτή η έρμη χώρα σκοινοβατούσε ανάμεσα στην επιβίωση λόγω της γειτνίασής της με φιλήσυχους και φιλειρηνικούς γείτονες αλλά και της αυτοκαταστροφής της όντας υπέρμαχος της φράσης "Κλωτσάμε τη γεμάτη καρδάρα γάλα γιατί έτσι μας αρέσει".

Η εργατικότητα και η υπερηφάνεια κύρια χαρακτηριστικά αυτού του σπουδαίου λαού, μα δυστυχώς μια κατάρα πλανιόταν πάνω από τον τόπο αυτό...

Η κατάρα της λήθης...

...

Όμορφα τα παραμύθια, σε βάζουν σε κόσμους μαγικούς όπου σιδερόφραχτοι ιππότες δε διστάζουν να αντιμετωπίσουν θεούς και δαίμονες, δράκους και τέρατα για να ελευθερώσουν την πανέμορφη θηλυκή οπτασία που νωχελικά και με αέρινες κινήσεις μυρίζει το αρωματισμένο μαντηλάκι της προικισμένη με την απαιτούμενη υπομονή ώστε να το προσφέρει στον σωτήρα της και να του δοθεί εν συνεχεία σφραγίζοντας τα χείλη της ηδονικά πάνω στα δικά του, ως επιστέγασμα της άνευ όρου παράδοσής της...

Πριν όχι και τόσο πολλά χρόνια, με όχι και τόσο άγνωστους πολιτικούς - τους ίδιους στην ουσία που έχουν εκείνοι τη χαρά κι εμείς την ατυχία - να μας κυβερνάνε, η χώρα της Ελλάδας σύρθηκε για να ανταπεξέλθει σε καταστάσεις, γεγονότα και βάρη που τελικώς αποδείχτηκαν ανώτερα των όσων θα μπορούσε να σηκώσει...

Ναι σαφώς, αυτό το έθνος βασιζόμενο στους λίγους, τους απλούς, πάντα μεγαλουργούσε σκορπίζοντας τον κάθε άτυχο εχθρό σαν φύλλα Φθινοπώρου που τα απλώνει ο άνεμος στο κάθε πέρασμά του. Μα σαν το τρόπαιο της νίκης να στήσει επιχειρούσε, η νίκη εξανεμίζονταν σαν φύλλα Φθινοπώρου...

Ειμαρμένη. Η λήθη κι ο ηλίθιος, καμιά σχέση με τον περιπλανώμενο εντέλει...

31 Ιανουαρίου 1996, ξημερώματα μια μέρας δίχως ψευδαισθήσεις πλέον... καμιά απολύτως σχέση με τα ξημερώματα μιας 28ης Οκτωβρίου κάποιου άλλου έτους γεμάτου πράξεις ηρωικές, θεϊκές κι ανεπανάληπτες, κι ας σκόνταψε για άλλη μια φορά στο στήσιμο τροπαίου...

Ίμια 1996, άχαρες μέρες, γκρίζες μέρες που θα κληροδοτήσει γκρίζες γραμμές και γκρίζες ζώνες. Έργο των αρίστων? Μάλλον των αρεστών και σε όσους αρέσκονται τύχες των άλλων να ετοιμάζουν... Μαθήματα που δεν εμπεδώθηκαν, κι ένα κράτος που δε στάθηκε στο ύψος του, άθελα ή ηθελημένα - και πέρα από ένα ξέσπασμα που θα μπορούσε να έχει αλλάξει τα πάντα, να έχει κουρνιάσει έκτοτε σαν αδέσποτο, σα δαρμένο ζωντανό με την ουρά στα σκέλια...

Σκληρός χαλκός... κασσίτερος, πολύτιμο χρυσάφι κι ασήμι να τον ντύνουν... πέντε οι πτυχές μετάλλων περίτεχνα δεμένες, δοράτων και βελών αιχμές να αποκρούουν... λαμπρό στεφάνι, τρίδιπλο κι αργυρός τελαμώνας να κρέμεται, το σύνολο να δένει... το σώμα Αυτού που έμελλε να την κρατά, αλώβητο ν' αφήσει...

Μια χώρα που σύρθηκε σ' ένα στημένο παίγνιο, με τους πολιτικούς της ηγέτες ως άλλος Αγαμέμνονας θυσία το παιδί τους να προσφέρουν... Ούριος Άνεμος το ζητούμενο κι η Τροία περιμένει...

Η υπερηφάνεια ενός ολόκληρου έθνους θυσιάστηκε στα Ίμια, σ' ένα άχαρο και θλιβερό βωμό, χτισμένος σε παρασκήνια επαίσχυντων κι ανήθικων πράξεων... Πού πήγαν εκείνες οι ηρωικές στιγμές? Πώς έγινε και φώλιασε αυτός ο ανεξήγητος ο φόβος της απώλειας όταν μετά την κατ' επίφαση σοφή και νηφάλια αποφυγή αυτής τίποτα πλέον δε μας ανήκει?

Πώς να χαρακτηριστείς και σε ποιο βάθρο να τοποθετηθείς από την Ιστορία όταν συγκεντρώνεις πολεμικές δυνάμεις, με τους πολιτικούς σου αντιπάλους να βάζουν στην άκρη τις όποιες αντιρρήσεις και διαφωνίες τους επικροτώντας τις αποφάσεις σου στο έπακρο, κι εσύ ως άλλος Εφιάλτης τους Μήδους πίσω από την πλάτη όσων επέλεξαν στενά για να φυλάξουν, ως πειθήνιο όργανο οδηγείς?

Ο φόβος της απώλειας ή της καταστροφής, η απειλή θανάτου, η απειλή κατάρρευσης του πεζού μας κόσμου, ή η αβεβαιότητα της οποιασδήποτε έκβασης ο λόγος που το ξίφος μπήκε στο θηκάρι αν και είχε μισοτραβηχτεί? Με ποιον τρόπο θα εναντιωθείς σε άνομες πράξεις κι απαιτήσεις όταν αντί για πυγμή δουλικά το χέρι θα σηκώνεις σ' όποιον επιβουλεύεται τα δίκαιά σου?

Πού πήγε αυτό το σθένος και η σιγουριά της προηγούμενης μέρας? Ποιες Σειρήνες τα αυτιά σου πλάνεψαν να μην εναντιωθείς στα όσα από μακριά ως άνομα κι ανέντιμα σφυρίζουν?

Μήπως πιο έντιμη η φυγή και το πέταγμα ασπίδας? Ή ταν ή επί τας, το πρόσταγμα της αιώνιας ελληνίδας μάνας, κι ας γέννησε και τον Αρχίλοχο που έσωσε τη ζωή του πετώντας την ασπίδα του στους θάμνους ώστε να τρέξει πιο γρήγορα προς τη ...σωτηρία ...

"Από τους Σάιους χαίρεται κάποιος με την ασπίδα που άρμα αψεγάδιαστο σιμά σ' ένα δεντρί άθελά μου άφησα. Εγώ ξέφυγα τη μοίρα του θανάτου.

Η ασπίδα ας πάει στ' ανάθεμα. Πάλι θε ν' αποχτήσω, όχι χειρότερή της..."

Πάνοπλοι εισήλθαμε στο προσχεδιασμένο πεδίο μάχης κι ας είχαν άλλοι την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ένας λαός-γροθιά, αρωγός στην προσπάθεια των αρίστων του που τελικώς πήραν αρεστές για τους αθέατους που τα νήματα κινούν, αποφάσεις...

Ποια είναι πιο εύκολη θυσία? Να θυσιάσεις την υπερηφάνεια της πατρίδας σου, ή να θυσιάσεις τη θέση που κατέχεις? Σαφώς το πρώτο, αν κρίνουμε από τις εξελίξεις. Και τα νηφάλια μισόλογα που ήρθαν να σβήσουν τις ιαχές που τρόμαξαν εχθρούς και άσπονδους φίλους, και άκουγαν στο "τι θέλατε? Να θυσιάσουμε τα παιδιά μας?" απτή απόδειξη του ότι απλά σταθήκαμε μικροί, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι, για μια ακόμη φορά αντάμα...

Τρία παλικάρια θυσία στο βωμό της ατολμίας που την πληρώνουμε και θα συνεχίσουμε να την πληρώνουμε καθώς αυτάρεσκα αγκιστρωθήκαμε στην κάλπικη ασφάλεια μιας ξένης αγκαλιάς...

Τρία παλικάρια που αψήφησαν το θάνατο στην ιδέα και στη θέα του οποίου ουδείς δύναται νηφάλιος και ήρεμος να στέκει.

Τρεις μανάδες που βγήκαν από το παρελθόν για να δουν τα παιδιά τους να επιστρέφουν πάνω στην ασπίδα τους, χωρίς να ρίξουν μια ματιά στις πεταμένες ασπίδες των αρίστων...

...και μία χώρα έρμαιο στις ορέξεις του κάθε πικραμένου, όσο μικρού ή όσο μεγάλου κι αν φαντάζει. Γιατί η μπουκιά που θα σου κλέψουν, απλά την όρεξή τους θα μεγαλώσει...

Ο κάργα πολιτισμένος μας κόσμος διέπεται από τις ίδιες νόρμες και κανόνες που πάντα αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά του. Θεάρεστα, πανέμορφα και φοβερά και τρομερά τα βαρύγδουπα που ακούν στο "Ναι στην Ειρήνη, Όχι στον Πόλεμο", "το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του" και "Τρακτέρ κι όχι τανκ κι αεροπλάνα"... Η δημοκρατία η περιβόητη, αυτή η αθώα και πανέμορφη νεανίδα, καταλύεται δυστυχώς όχι μόνο από τανκ αλλά κι από τρακτέρ, το νιώθουμε άλλωστε κάθε δυο και τρεις στο πετσί μας...

Καλές κι άγιες οι φράσεις που αποσκοπούν στον εφησυχασμό και στην ωραιοποίηση της φυγής και της παράδοσης... Μα κάτι παραπάνω ήξερε ο θείος Κικέρων με τη ρήση του...

"Αν θες ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο"

Συμπαντική νομοτέλεια...

...

Πώς γίναμε έτσι τελικά? Πώς φτάσαμε σ' αυτό το σημείο? Πού πήγε εκείνο το χαρισματικό που διέκρινε τη φύση μας και που μας τοποθέτησε σ' εκείνο το σημείο, λαούς να οδηγούμε? Πώς καταντήσαμε έρμαιο, εχθρών και φίλων περιγέλασμα?

Πολλά χάσαμε ως λαός στη διάβα του χρόνου... υπερηφάνεια, ευρηματικότητα, εργατικότητα, θάρρος, θράσος, σθένος, κράση... Μ' αυτό που πονάει πιο πολύ είναι η τσίπα που χάθηκε, το έρμο το φιλότιμο... Κι άριστοι χωρίς φιλότιμο, τυχάρπαστοι τυχοδιώκτες φαντάζουν και μόνο.