Σαν παραμύθι...

... σε μια εποχή όχι πολύ μακρινή από την παρούσα, σε μια χώρα σκιά του ηρωικού και ένδοξου παρελθόντος της, κυβερνούσαν κάποιοι κατ' επίφαση άριστοι που ονομαζόταν Έλληνες πολιτικοί και τους οποίους εξέλεγε ο λαός της με δημοκρατικές διαδικασίες για να κυβερνηθεί εν συνεχεία από αυτούς με περισσή δημοκρατική ευαισθησία...

Για πολλά χρόνια αυτή η έρμη χώρα σκοινοβατούσε ανάμεσα στην επιβίωση λόγω της γειτνίασής της με φιλήσυχους και φιλειρηνικούς γείτονες αλλά και της αυτοκαταστροφής της όντας υπέρμαχος της φράσης "Κλωτσάμε τη γεμάτη καρδάρα γάλα γιατί έτσι μας αρέσει".

Η εργατικότητα και η υπερηφάνεια κύρια χαρακτηριστικά αυτού του σπουδαίου λαού, μα δυστυχώς μια κατάρα πλανιόταν πάνω από τον τόπο αυτό...

Η κατάρα της λήθης...

...

Όμορφα τα παραμύθια, σε βάζουν σε κόσμους μαγικούς όπου σιδερόφραχτοι ιππότες δε διστάζουν να αντιμετωπίσουν θεούς και δαίμονες, δράκους και τέρατα για να ελευθερώσουν την πανέμορφη θηλυκή οπτασία που νωχελικά και με αέρινες κινήσεις μυρίζει το αρωματισμένο μαντηλάκι της προικισμένη με την απαιτούμενη υπομονή ώστε να το προσφέρει στον σωτήρα της και να του δοθεί εν συνεχεία σφραγίζοντας τα χείλη της ηδονικά πάνω στα δικά του, ως επιστέγασμα της άνευ όρου παράδοσής της...

Πριν όχι και τόσο πολλά χρόνια, με όχι και τόσο άγνωστους πολιτικούς - τους ίδιους στην ουσία που έχουν εκείνοι τη χαρά κι εμείς την ατυχία - να μας κυβερνάνε, η χώρα της Ελλάδας σύρθηκε για να ανταπεξέλθει σε καταστάσεις, γεγονότα και βάρη που τελικώς αποδείχτηκαν ανώτερα των όσων θα μπορούσε να σηκώσει...

Ναι σαφώς, αυτό το έθνος βασιζόμενο στους λίγους, τους απλούς, πάντα μεγαλουργούσε σκορπίζοντας τον κάθε άτυχο εχθρό σαν φύλλα Φθινοπώρου που τα απλώνει ο άνεμος στο κάθε πέρασμά του. Μα σαν το τρόπαιο της νίκης να στήσει επιχειρούσε, η νίκη εξανεμίζονταν σαν φύλλα Φθινοπώρου...

Ειμαρμένη. Η λήθη κι ο ηλίθιος, καμιά σχέση με τον περιπλανώμενο εντέλει...

31 Ιανουαρίου 1996, ξημερώματα μια μέρας δίχως ψευδαισθήσεις πλέον... καμιά απολύτως σχέση με τα ξημερώματα μιας 28ης Οκτωβρίου κάποιου άλλου έτους γεμάτου πράξεις ηρωικές, θεϊκές κι ανεπανάληπτες, κι ας σκόνταψε για άλλη μια φορά στο στήσιμο τροπαίου...

Ίμια 1996, άχαρες μέρες, γκρίζες μέρες που θα κληροδοτήσει γκρίζες γραμμές και γκρίζες ζώνες. Έργο των αρίστων? Μάλλον των αρεστών και σε όσους αρέσκονται τύχες των άλλων να ετοιμάζουν... Μαθήματα που δεν εμπεδώθηκαν, κι ένα κράτος που δε στάθηκε στο ύψος του, άθελα ή ηθελημένα - και πέρα από ένα ξέσπασμα που θα μπορούσε να έχει αλλάξει τα πάντα, να έχει κουρνιάσει έκτοτε σαν αδέσποτο, σα δαρμένο ζωντανό με την ουρά στα σκέλια...

Σκληρός χαλκός... κασσίτερος, πολύτιμο χρυσάφι κι ασήμι να τον ντύνουν... πέντε οι πτυχές μετάλλων περίτεχνα δεμένες, δοράτων και βελών αιχμές να αποκρούουν... λαμπρό στεφάνι, τρίδιπλο κι αργυρός τελαμώνας να κρέμεται, το σύνολο να δένει... το σώμα Αυτού που έμελλε να την κρατά, αλώβητο ν' αφήσει...

Μια χώρα που σύρθηκε σ' ένα στημένο παίγνιο, με τους πολιτικούς της ηγέτες ως άλλος Αγαμέμνονας θυσία το παιδί τους να προσφέρουν... Ούριος Άνεμος το ζητούμενο κι η Τροία περιμένει...

Η υπερηφάνεια ενός ολόκληρου έθνους θυσιάστηκε στα Ίμια, σ' ένα άχαρο και θλιβερό βωμό, χτισμένος σε παρασκήνια επαίσχυντων κι ανήθικων πράξεων... Πού πήγαν εκείνες οι ηρωικές στιγμές? Πώς έγινε και φώλιασε αυτός ο ανεξήγητος ο φόβος της απώλειας όταν μετά την κατ' επίφαση σοφή και νηφάλια αποφυγή αυτής τίποτα πλέον δε μας ανήκει?

Πώς να χαρακτηριστείς και σε ποιο βάθρο να τοποθετηθείς από την Ιστορία όταν συγκεντρώνεις πολεμικές δυνάμεις, με τους πολιτικούς σου αντιπάλους να βάζουν στην άκρη τις όποιες αντιρρήσεις και διαφωνίες τους επικροτώντας τις αποφάσεις σου στο έπακρο, κι εσύ ως άλλος Εφιάλτης τους Μήδους πίσω από την πλάτη όσων επέλεξαν στενά για να φυλάξουν, ως πειθήνιο όργανο οδηγείς?

Ο φόβος της απώλειας ή της καταστροφής, η απειλή θανάτου, η απειλή κατάρρευσης του πεζού μας κόσμου, ή η αβεβαιότητα της οποιασδήποτε έκβασης ο λόγος που το ξίφος μπήκε στο θηκάρι αν και είχε μισοτραβηχτεί? Με ποιον τρόπο θα εναντιωθείς σε άνομες πράξεις κι απαιτήσεις όταν αντί για πυγμή δουλικά το χέρι θα σηκώνεις σ' όποιον επιβουλεύεται τα δίκαιά σου?

Πού πήγε αυτό το σθένος και η σιγουριά της προηγούμενης μέρας? Ποιες Σειρήνες τα αυτιά σου πλάνεψαν να μην εναντιωθείς στα όσα από μακριά ως άνομα κι ανέντιμα σφυρίζουν?

Μήπως πιο έντιμη η φυγή και το πέταγμα ασπίδας? Ή ταν ή επί τας, το πρόσταγμα της αιώνιας ελληνίδας μάνας, κι ας γέννησε και τον Αρχίλοχο που έσωσε τη ζωή του πετώντας την ασπίδα του στους θάμνους ώστε να τρέξει πιο γρήγορα προς τη ...σωτηρία ...

"Από τους Σάιους χαίρεται κάποιος με την ασπίδα που άρμα αψεγάδιαστο σιμά σ' ένα δεντρί άθελά μου άφησα. Εγώ ξέφυγα τη μοίρα του θανάτου.

Η ασπίδα ας πάει στ' ανάθεμα. Πάλι θε ν' αποχτήσω, όχι χειρότερή της..."

Πάνοπλοι εισήλθαμε στο προσχεδιασμένο πεδίο μάχης κι ας είχαν άλλοι την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ένας λαός-γροθιά, αρωγός στην προσπάθεια των αρίστων του που τελικώς πήραν αρεστές για τους αθέατους που τα νήματα κινούν, αποφάσεις...

Ποια είναι πιο εύκολη θυσία? Να θυσιάσεις την υπερηφάνεια της πατρίδας σου, ή να θυσιάσεις τη θέση που κατέχεις? Σαφώς το πρώτο, αν κρίνουμε από τις εξελίξεις. Και τα νηφάλια μισόλογα που ήρθαν να σβήσουν τις ιαχές που τρόμαξαν εχθρούς και άσπονδους φίλους, και άκουγαν στο "τι θέλατε? Να θυσιάσουμε τα παιδιά μας?" απτή απόδειξη του ότι απλά σταθήκαμε μικροί, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι, για μια ακόμη φορά αντάμα...

Τρία παλικάρια θυσία στο βωμό της ατολμίας που την πληρώνουμε και θα συνεχίσουμε να την πληρώνουμε καθώς αυτάρεσκα αγκιστρωθήκαμε στην κάλπικη ασφάλεια μιας ξένης αγκαλιάς...

Τρία παλικάρια που αψήφησαν το θάνατο στην ιδέα και στη θέα του οποίου ουδείς δύναται νηφάλιος και ήρεμος να στέκει.

Τρεις μανάδες που βγήκαν από το παρελθόν για να δουν τα παιδιά τους να επιστρέφουν πάνω στην ασπίδα τους, χωρίς να ρίξουν μια ματιά στις πεταμένες ασπίδες των αρίστων...

...και μία χώρα έρμαιο στις ορέξεις του κάθε πικραμένου, όσο μικρού ή όσο μεγάλου κι αν φαντάζει. Γιατί η μπουκιά που θα σου κλέψουν, απλά την όρεξή τους θα μεγαλώσει...

Ο κάργα πολιτισμένος μας κόσμος διέπεται από τις ίδιες νόρμες και κανόνες που πάντα αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά του. Θεάρεστα, πανέμορφα και φοβερά και τρομερά τα βαρύγδουπα που ακούν στο "Ναι στην Ειρήνη, Όχι στον Πόλεμο", "το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του" και "Τρακτέρ κι όχι τανκ κι αεροπλάνα"... Η δημοκρατία η περιβόητη, αυτή η αθώα και πανέμορφη νεανίδα, καταλύεται δυστυχώς όχι μόνο από τανκ αλλά κι από τρακτέρ, το νιώθουμε άλλωστε κάθε δυο και τρεις στο πετσί μας...

Καλές κι άγιες οι φράσεις που αποσκοπούν στον εφησυχασμό και στην ωραιοποίηση της φυγής και της παράδοσης... Μα κάτι παραπάνω ήξερε ο θείος Κικέρων με τη ρήση του...

"Αν θες ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο"

Συμπαντική νομοτέλεια...

...

Πώς γίναμε έτσι τελικά? Πώς φτάσαμε σ' αυτό το σημείο? Πού πήγε εκείνο το χαρισματικό που διέκρινε τη φύση μας και που μας τοποθέτησε σ' εκείνο το σημείο, λαούς να οδηγούμε? Πώς καταντήσαμε έρμαιο, εχθρών και φίλων περιγέλασμα?

Πολλά χάσαμε ως λαός στη διάβα του χρόνου... υπερηφάνεια, ευρηματικότητα, εργατικότητα, θάρρος, θράσος, σθένος, κράση... Μ' αυτό που πονάει πιο πολύ είναι η τσίπα που χάθηκε, το έρμο το φιλότιμο... Κι άριστοι χωρίς φιλότιμο, τυχάρπαστοι τυχοδιώκτες φαντάζουν και μόνο.