Ά(γ)ριες Αθλιότητες

Οικογένεια, μια λέξη τόσο όμορφη που αποπνέει ζέστη, σιγουριά, φροντίδα, στοργή, κατανόηση, αγάπη...

Ευρωπαϊκή Οικογένεια, μια κατ' επίφαση συμβίωση δήθεν ισότιμων μελών όπου η ζέστη απλά θυμίζει τις γερμανικές φάμπρικες, η σιγουριά τη σιγουριά του φυτοφάγου που βλέπει την αγέλη σαρκοφάγων γύρω του να σφίγγει τον κλοιό, η δε φροντίδα τη φροντίδα του δεσμοφύλακα στους δέσμιούς του, η στοργή τη στοργή με την οποία ο τοκογλύφος συμπεριφέρεται στους δανειολήπτες του που καθυστερούν να αποπληρώσουν το χρέος, η κατανόηση και η αγάπη απλά τυπικές έννοιες για το θεαθήναι στα πλαίσια της υπέροχης αυτής λυκοφιλίας...

Για την περίπτωση της χώρας μας και την κατάντια αυτής, δε χρειάζεται κανένας ξένος να μας επιστήσει την προσοχή. Γνωρίζουμε τι εγχώρια φίδια, τσακάλια και ύαινες τρέφαμε, το νιώθουμε κάθε στιγμή στο πετσί μας. Δυστυχώς σ' αυτή τη χώρα παρέμεινε η Ύβρις και στρογγυλοκάθισε. Αυτή η Νέμεση δε λέει να φανεί. Για τη λογική δεν το συζητάμε, ούτε φάνηκε ούτε θα φανεί ποτέ...

Ευρωπαϊκή Ένωση, ένας σχετικά ατυχής όρος. Για καμιά ένωση δεν πρόκειται. Σαφώς πρόκειται για μια εμπορική, οικονομική κοινότητα και μόνο. Οπότε επιστροφή στο ορθότερο ΕΟΚ. Και καθώς η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται, πόσο επίκαιρο φαντάζει πλέον το "Έξω από την ΕΟΚ". Φαντάζομαι το εγχώριο Κομμουνιστικό Κόμμα τρίβει τα χέρια του από χαρά και ικανοποίηση...

Ευρωπαική Ένωση είναι στην ουσία ένα κοπάδι με Γερμανό ποιμένα, όπως περίτρανα αποδείχτηκε τις τελευταίες ημέρες. Καμιά Γαλλία, καμιά Αγγλία (που παρεμπιπτόντως διανύει περίοδο απίστευτης ευφορίας λόγω της επιλογής της να μείνει στη Λίρα, άσχετο) δεν απειλούν την πρωτοκαθεδρία των συμπέθερων (λόγω Όθωνα) Ινδογερμανών...

Το πώς και το γιατί αυτού του περίεργου μένους κατά της χώρας μας από γερμανικής πλευράς το οποίο εκδηλώθηκε μέσω των περιοδικών Focus και Der Spiegel, δεν είναι κάτι που πρέπει να μας δημιουργεί έκπληξη... Τυγχάνω τυχερός - άτυχος καθώς έζησα επί 15ετίας τον σεβαστό αυτό βόρειο λαό, και ουκ ολίγα για τα έργα και ημέραι του θεωρώ ότι γνωρίζω, ειδικά τις σύγχρονες...

Ο Γερμανός έχει πολλά προτερήματα, τα κυριότερο εκ των οποίων η εργατικότητα και η πειθαρχία. Καμιά σχέση με τον Έλληνα οπότε... Αυτό που επισκιάζει όμως τα πάντα είναι το κύριο ελάττωμά του... Η μνήμη ελέφαντα... Ο Γερμανός ποτέ δεν ξεχνά. Καμιά σχέση πάλι με τον Έλληνα ο οποίος έπασχε και πάσχει από μνήμη γι' αυτό κι η λογική δεν μπορεί να χτίσει φωλιά στο ακατοίκητό του...

Προς τι το μίσος λοιπόν... Απλό... Δύο λαούς στην Ευρώπη θα ήθελαν οι σεβαστοί συμπέθεροι να εξαφανίσουν από το χάρτη... Δύο λαοί αντιστάθηκαν στην βάρβαρη επέλασή τους πριν 70 χρόνια στην Ευρώπη... Τον έναν σχεδόν κατάφεραν πριν 10 χρόνια να τον εξαφανίσουν. Άτυχη τυχερή η Σερβία... Για τον δεύτερο απλά περιμένουν, υπομονετικά...

Ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσει ο Γερμανός την ελληνική στάση και σθεναρή αντίσταση στον μεγάλο πόλεμο. Ποτέ δεν ξέχασε του Σέρβους και το απέδειξε... Όπως και δεν ξεχνάει και τους ανατολίτες κουμπάρους μας για την φιλική τους στάση στη διάρκεια του πολέμου...

Και η περίπτωση της χώρας μας απλά η τέλεια ευκαιρία για αποπληρωμή εκείνου του χρέους που τους κόστισε τον πόλεμο...

Υπερβολές?

Μμμ ίσως...

Σημασία έχει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και οι Γερμανοί με τη μορφή της Deutsche Bank ξανάρχονται να ...προστατέψουν τον ελληνικό χρυσό...

... ελπίζω μόνο να μην γνωρίζουν ότι ο χρυσός πουλήθηκε επί εποχής Σημίτη για να λάβουμε την είσοδο στο φοβερό και τρομερό κλειστό κλαμπ τους...

Ατυχία θα ήταν να μην έρθουν τελικά οι Γερμανοί... Και τι θ' απογίνουμε μετά δίχως βαρβάρους?