Υπάρχει χρόνος...?

Υπάρχει χρόνος για να δεις μπροστά από τη στροφή που έρχεται και κρύβει τα όσα έρχονται καταπάνω σου?

Υπάρχει χρόνος για να σκεφτείς τα όσα μέλλει γενέσθαι?

Υπάρχει χρόνος για να ρίξεις μια ματιά στα όσα προσπερνάς κοιτάζοντας σε μια οθόνη όπου pixel αναβοσβήνουν με ταχύτητα προβάλλοντας χρώματα και κινήσεις απατηλές που απλά ορίζονται από τιμές σε μεταβλητές?

Υπάρχει άραγε χρόνος να σταματήσεις τα όσα δεν τολμάς να αντικρίσεις?

Πόσος χρόνος υπάρχει άραγε για ν' αφήσεις τις σκέψεις καταγής και να δράσεις εκεί που παίρνει, εκεί που πρέπει, εκεί που την όποια βοήθεια προσμένουν, ένα λιθαράκι να στρωθεί, κάτι να κινηθεί, κάτι απειροελάχιστο ν' αλλάξει σε όσα μίζερα τριγύρω μας τυλίγουν κι όργανα πειθήνια μας καταντούν?

Πόσο μας νοιάζει ν' αλλάξουν τα όσα με όμορφα ντυμένες φράσεις στηλιτεύουμε, τα όσα εξοστρακίζουμε, στα όσα με στόμφο αντιδρούμε?

Ποια η θέση του καθενός, ποιος ο ρόλος του σ' αυτό το στημένο παιχνίδι? Τι άλλαξε σε κάθε εποχή όπου η αντίδραση στη σήψη απλά μεταμορφώθηκε σε υπέρμαχο της τελευταίας?

Τι άλλαξε και η συμπόνοια στο κάθε τι που είναι άδικο κι απάνθρωπο μετατρέπεται εν καιρώ σε σύμπνοια με τα έργα των όσων κατακρίναμε έχοντας απολέσει το "ο" ενός "όχι" που δεν έφτανε μόνο να ειπωθεί αλλά και να προασπιστεί?

Έρως ανίκατε μάχαν, έρως ος εν κτήμασι πίπτεις, ος εν μαλακαίς παρειαίς νεανίδος εννυχεύεις, φοιτάς, δ' υπερπόντιος εν τ' αγρονόμοις αυλαίς... μα κι ο χρόνος αμείλικτος δυνάστης... Θα πάρει τη σφριγηλότητα των εφηβικών απόψεων κι εφηβικών ονείρων που θέλουν ν' αλλάξουν τον κόσμο και θα τη μετατρέψει σε νηφαλιότητα και θα την προσγειώσει ψύχραιμα στο νεκροκρέβατό της μέσα σε λίγα χρόνια...

Κι έτσι οι εκδιωγμένοι, οι εξοστρακισμένοι, θα ξεπροβάλλουν ως Μεσσίες, ως Σωτήρες οι λαμπεροί, οι αστραφτεροί με τα κίβδηλα όνειρά τους σα χάντρες να προσφέρουν... Ιθαγενείς ραγιάδες ήμασταν και παραμένουμε, δεν έχει αλλάξει κάτι... ούτε καν αυτός ο τρόπος που πλάθουμε τα όνειρα... Άλλοι μας τα σιγοψιθυρίζουν και δικά μας τα θεωρούμε...