Πολιτική (-οί) χωρίς τιμή...

"Ατίθασα μέλη, διαφανή ρούχα,
γλοιώδη στόματα υποκριτικά,
ανυποψίαστα, μηδενικά
πλάσματα, και γι' αυτό προνομιούχα..."

Από τη μία προσπαθείς τα πάντα να προσπεράσεις σαν κάτι ανύπαρκτο σαν κάτι μη πραγματικό που τάχα μόνο η φαντασία σου γεννάει. Κάνεις ότι δε σ' απασχολούν κι ότι όλα καλώς βαίνουν προσπαθώντας να μην ρίξεις καμιά σκιά αμφιβολίας πάνω σε όσα καθορίζουν τη ζωή σου και τις ζωές όλων πλάι σου, τριγύρω σου, εδώ στον ίδιο χωροχρόνο...

Με χιουμοριστική διάθεση θα προσπαθήσεις να δικαιολογήσεις τα όσα είναι πέραν της λογικής, όλα εκείνα που ο όρος "τραγελαφικά" απλά δεν αρκεί να τα καλύψει, να τα περιγράψει ή να τα κατατάξει οπουδήποτε καθώς είναι εκτός συναγωνισμού και σε καμιά κατηγορία θέση δε θα βρουν...

Παρατηρείς την ολύμπια ψυχραιμία και απίστευτη νηφαλιότητα όλων εκείνων που κρατούν τις τύχες αυτού του σκάφους και καθορίζουν την πορεία του ανάμεσα σε συμπληγάδες ύφαλους και σκοπέλους... κι απορείς πώς γίνεται να παραμένουν ψύχραιμοι όταν το έρμο σκάφος το χιλιοτσακισμένο, σε κάθε ύφαλο σε κάθε σκόπελο, σε κάθε ξέρα θα οδηγήσουν.

Σε τι μέλλον μπορεί να ελπίζει κανείς υπό τη σκέπη ενός αδηφάγου, απάνθρωπου, βάρβαρου, απολίτιστου, κατ' επίφαση κράτους, που ούτε το ίδιο στα πόδια του να σταθεί δε δύναται, πόσο στα χέρια του να μας κρατήσει...

Τι ασφάλεια μπορείς να νιώσεις ως πολίτης ζώντας σ' αυτή τη ζούγκλα όπου σαρκοβόρα "πολιτικά όντα" εξουσιάζουν τη ζωή σου, των παιδιών σου, ακόμα κι εκείνες τις αγέννητες γενιές που γεννιούνται χρεωμένες και καταδικασμένες καθώς τίποτα δεν άφησαν οι εξ Ελλήνων πολιτικών παμφάγοι...

Τι σόι πολιτική είναι αυτή που τα συμφέροντά της είναι υπεράνω των συμφερόντων των πολιτών και από ποιο σύμπαν εμφανίστηκαν αυτοί οι πολιτικοί κομήτες με τις λαμπρές φωτεινές ουρές και τα ξερά κεφάλια?

Πόσο δύσκολο είναι να παράγεις έργο και να υπηρετείς όσους ορκίστηκες και τάχτηκες να υπηρετείς? Τι σόι Θερμοπύλες θα κρατούσαν ετούτοι οι ταγοί της εξουσίας?

Γιατί η τρέλα κι η κορδέλα? Γιατί απέλειπαν η πίσσα και τα πούπουλα, το σκοινί και το σαπούνι. Γιατί όσες αντοχές κι αν έχεις, κάποια στιγμή το βλέμμα σου θα πέσει στο τιμημένο Μάνλιχερ του παππού σου που κρέμεται στον τοίχο, και το καμουτσίκι του που σε κάποια γωνιά του πατρικού σου έχει τη θέση του...

Αξιοπρέπεια, τιμή, θάρρος, ηθική, υπευθυνότητα... Αντώνυμα των εννοιών "πολιτικός" και "πολιτική"... Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα... Με όμορφα λογίδρια ως άλλες σειρήνες τα άβουλα αμνοερίφια θα προσπαθήσουν να προσεγγίσουν, τις χάντρες και τα καθρεφτάκια τους να προσφέρουν, τον πλούτο τους ν' αρπάξουν. Υποσχέσεις αμέτρητες, τη Γη και τη Σελήνη, τ' άστρα και τον ουρανό, το Σύμπαν ολάκερο στα πόδια μας θα καταθέσουν. Και μόλις αυτός ο πανέξυπνος (συνώνυμο της λήθης) "κυρίαρχος ελληνικός λαός" την εντολή θα δώσει, οι ταπεινοί, σεμνοί, καλάγαθοι, δημοκρατικοί μανδύες θα πέσουν από τους ώμους τους και βρωμερές ύαινες, αιμοσταγή τσακάλια και πτωματοφάγα κοράκια θα ξεπροβάλλουν από κάτω...

Τιμή?

Ποιος την έχασε για να τη βρουν η πολιτική και οι εραστές της...

Θάρρος?

Το θράσος ίδιον γνωρίσμα των θρασύδειλων... καμιά σχέση με το θάρρος.

Έστω και μια απειροελάχιστη ποσότητα τιμής και θάρρους στο πολιτικό σαρκίο τους να είχαν, θα έκαναν και τη μόνη πράξη που τους ταίριαζε εκεί πλάι στη σωρό αυτής της χώρας που κείτεται ατιμασμένη, βιασμένη κι αιμόφυρτη στα πόδια τους μαζί με τους πολίτες της και τα τσακισμένα όνειρά τους για ένα μέλλον ανθρώπινο...

"Στον κόσμο των πολεμιστών, το σεπούκου ήταν μία εκδήλωση του θάρρους που έπρεπε να δείξει ένας σαμουράϊ που ήξερε ότι είχε ηττηθεί ή είχε ατιμαστεί ή πληγωθεί ηθικά. Σήμαινε ότι είχε τελειώσει την ζωή του καθαρός από κάθε προσβολή και με την υπόληψή του όχι απλώς άθικτη, αλλά επιπλέον και ανεβασμένη"