Στη χώρα της λήθης

Και όσο σκέφτεσαι ότι "εδώ είμαστε, πιάσαμε πάτο, πιο κάτω δεν πάει", έρχεται το επόμενο επεισόδιο της κωμικοτραγικής σειράς "Η Ωραία Τρελλάς" για να ακυρώσει ευθύς τη σκέψη μας... Δεν έχει τέλος αυτή η κατρακύλα και δεν έχει πάτο αυτός ο βούρκος...

Σκουριά, παντού σκουριά... Ασθένεια του μετάλλου αλλά μεταδιδόμενη σε ανθρώπους, σε ιδέες, σε πρακτικές... και το άσχημο ότι ακόμη κι αυτά τα όνειρα που μας απέμειναν να μας κρατούν απειλούνται από την οξείδωση...

Σκουριασμένες απόψεις κι αντιλήψεις από σκουριασμένους πολιτικούς σ' ένα σκουριασμένο κράτος μιας σκουριασμένης χώρας ενός κουρασμένου και σκουριασμένου λαού...

Κυβερνήσεις που εναλλάσσονται, λάβαρα πολύχρωμα για να μαγεύουν το μάτι, όμορφα λόγια γεμάτα υποσχέσεις, απαράμιλλη ρητορεία που υπόσχεται μαγικές λύσεις κάθε προβλήματος που οι προηγούμενες κυβερνήσεις δημιούργησαν... Προβλήματα που δημιουργούν οι επόμενες και αθροίζονται όλα μαζί ως χρέη δυσβάσταχτα στις σκουριασμένες πλάτες αυτού του λαού κι αυτής της χώρας... Καλύτερες μέρες που δεν ήρθαν ποτέ, κι ανάθεμα αν έρθουν...

Τι συμβαίνει σ' αυτή τη χώρα? Γιατί αυτή η κατάντια?

Τα όνειρα δεν είναι προνόμιο μόνο των ανθρώπων, είναι και των κομμάτων όμως μη βιαστούμε να καταδείξουμε το λογικό της υπόθεσης μόνο και μόνο επειδή απαρτίζονται από ανθρώπους κι άρα δικαιούνται κι αυτά στο όνειρο... Σε στάνες και μαντριά, άνθρωποι δε συχνάζουν... έτσι νομίζω τουλάχιστον...

Το "όνειρο" ενός κόμματος τυγχάνει να είναι ίδιο κι απαράλλαχτο με το "όνειρο" του διπλανού κόμματος, ό,τι κι αν αυτό πρεσβεύει... Αναρρίχηση και (μόνιμη ει δυνατόν) εγκατάσταση στην εξουσία. Μόνο που τα όνειρα των κομμάτων ανέκαθεν μετατρέπονταν σε εφιάλτες για τους πολίτες...

Κόμματα εναλλάσσονται στην διακυβέρνηση αυτής της χώρας με υποσχέσεις ανάλογες με τις υποσχέσεις και τα δώρα των Ισπανών Κονκισταδόρων στους ιθαγενείς της Νέας Γης. Φύκια για μεταξωτές κορδέλες, χάντρες και καθρεφτάκια στους Έλληνες ιθαγενείς από πολιτικούς που στις δηλώσεις και υποσχέσεις τους μοιάζουν με υπερήρωες που όλα τα καταφέρνουν και κανένα εμπόδιο δεν είναι ικανό να τους συγκρατήσει...

Κι ο λαός? Θ αφήσει στην άκρη την όποια λογική του απέμεινε, θα συνωστίζεται σε δρόμους και πλατείες ζητωκραυγάζοντας με ιερή μανία κραδαίνοντας τα πολύχρωμα λάβαρα προς δόξα του κάθε κόμματος που υποστηρίζει... Και καθώς η λογική τον εγκαταλείπει, τον εγκαταλείπουν και οι αισθήσεις με πρώτη την όραση καθώς μες στον ενθουσιασμό του δε διακρίνει ότι ο βασιλιάς του είναι γυμνός...

Οι εκδιωχθέντες άλλων ετών θα επιστρέψουν ως σωτήρες για να φύγουν όταν σηκωθούν και οι πέτρες με οργή, για να δώσουν τη θέση τους στους προηγούμενους που είχαν εκδιωχθεί πριν από αυτούς για να επιστρέψουν ως νέοι σωτήρες... Ένας άλογος κύκλος πολιτικών κέρβερων και στη μέση ακούνητος, ακίνητος, αγαλματάκι, σα νεκρός ο πολίτης κάθε γενιάς, ακόμα και της αγέννητης...

Γύμνια και σκουριά παρέα με τη λήθη...