The Hag of Beare

Κι αν η ιστορία γράφτηκε από τους νικητές κι αν η λήθη σύμμαχος τους... και τι μ' αυτό. Αυτά τα ελάχιστα ψήγματα του παρελθόντος που κονιορτοποιημένα έφτασαν ως τις μέρες μας αρκούν να μιλήσουν και να καταμαρτυρήσουν τα όσα κάποτε έλαμπαν κάτω από τον ήλιο...

The Hag of Beare, ένα παγανιστικό ποίημα του 9ου μ.Χ αιώνα... Μια ηλικιωμένη γυναίκα, έχοντας γίνει καλόγρια, μετρά τις μέρες γύρω της με μετάνοιες και προσευχές... Πίσω από το γέρικο αυτό πέπλο, μια Θεότητα του ιρλανδικού παγανιστικού παρελθόντος προσπαθεί να προσαρμοστεί στη Νέα Θρησκεία για να επιβιώσει... Προσαρμογή και επιβίωση... κι ο πόνος η μοναδική παρέα πλάι στο προηγούμενο δίδυμο...

The Hag of Beare
CAILLEACH BHÉARA
he Hag of Beare am I Who once was beautiful.
Now all I know is how to die. I'll do it well...
Look at my skin Stretched tight on the bone.
Where kings have pressed their lips, The pain, the pain...
I don't hate the men Who swore the truth was in their lies.
One thing alone I hate - Women's eyes...
The young sun Gives its youth to everyone, Touching everything with gold.
In me, the cold...

The cold. Yet still a seed Burns there.
Women love only money now. But when I loved, I loved Young men...

Young men whose horses galloped On many an open plain Beating lightning from the ground.
I loved such men...
And still the sea Rears and plunges into me, Shoving, rolling through my head
Images of the drifting dead...
A soldier cries Pitifully about his plight;
A king fades Into the shivering night...

Does not every season prove That the acorn hits the ground?
Have I not known enough of love To know it's lost as soon as found?
I drank my fill of wine with kings, Their eyes fixed on my hair.
Now among the stinking hags I chew the cud of prayer...

Time was the sea Brought kings as slaves to me.
Now I near the face of God And the crab crawls through my blood...

I loved the wine That thrilled me to my fingertips;
Now the spinster wind Stitches salt into my lips...

The coward sea Slouches away from me. Fear brings back the tide
that made me stretch at the side Of him who'd take me briefly for his bride...

The sea grows smaller, smaller now. Farther, farther it goes
Leaving me here where the foam dries On the deserted land,

Dry as my shrunken thighs, As the tongue that presses my lips,
As the veins that break through my hands...

ια ηλικιωμένη γυναίκα του Beare είμαι, που κάποτε ήταν όμορφη.
Τώρα, το μόνο που γνωρίζω είναι το πώς θα πεθάνω. Θα το κάνω όμορφα...

Κοιτάξτε το δέρμα μου... σφιχταγκαλιασμένο με τα κόκαλα.
Εκεί που οι βασιλιάδες ακουμπούσαν τα χείλη τους, τον Πόνο, τον Πόνο...
Δεν μισώ τους άντρες που ορκίστηκαν πως η Αλήθεια βρισκόταν μες τα ψέματά τους.
Μόνο ένα πράγμα μισώ - Τα Γυναικεία Μάτια...

Ο νεανικός Ήλιος χαρίζει τα νιάτα του σε όλους, αγγίζοντας τα πάντα με χρυσό.
Μέσα μου, το ψύχος...

Το ψύχος. Εν τούτοις, ακόμη επωάζεται κάποιος σπόρος.
Οι γυναίκες τώρα πια αγαπούν μόνο τα χρήματα. Μα όταν εγώ αγαπούσα, αγαπούσα Νέους...
Νέους που τα άλογά τους κάλπαζαν, σαν κεραυνοί που χτυπούν το έδαφος.
Τέτοιους άντρες αγάπησα...
Κι η θάλασσα εξακολουθεί να με ξεσηκώνει και να με βουτά, να κυματίζει μες το κεφάλι μου
εικόνες από τους παρασυρμένους νεκρούς...

Ένας στρατιώτης κλαίει οικτρά για το χάλι του.
Ένας βασιλιάς σβήνει μες τη νυχτιά που τρεμοπαίζει...

Μήπως κάθε εποχή δεν αποδεικνύει πως τα βελανίδια πέφτουν στο έδαφος;
Σάμπως δεν γνώρισα αρκετά την αγάπη για να πω πως την χάνεις άπαξ και τη βρεις;

Ήπια το γιόμα του κρασιού με βασιλείς. Τα μάτια τους καρφώθηκαν στα μαλλιά μου.
Τώρα, ανάμεσα σε βρομερούς μεσήλικες, αναμασώ προσευχές...

Ο Χρόνος μου 'φερε για σκλάβους βασιλείς.
Τώρα, πλησιάζω το πρόσωπο του Θεού κι ένα παράπονο σέρνεται μες το αίμα μου...
Αγάπησα το κρασί που μ' αναστάτωνε ως τα ακροδάχτυλά μου.
Τώρα ο άνεμος της αγαμίας καρφώνει αλάτι στα χείλη μου...

Η δειλή θάλασσα αποσύρεται σκυφτή μακριά μου. Ο φόβος φέρνει την παλίρροια
που μ' έκανε ν' απλώνομαι στο πλευρό Εκείνου που θα μ' έπαιρνε για λίγο γυναίκα του...

Η θάλασσα γίνεται μικρότερη, και μικρότερη τώρα. Μακρύτερα και πιο μακριά πηγαίνει
αφήνοντάς με εδώ όπου ο αφρός ξεραίνεται στην άνυδρη γη...

Άνυδρη σαν τους ζαρωμένους μηρούς μου, σαν τη γλώσσα που πιέζει τα χείλη μου,
σαν τις φλέβες που ξεπηδούν, ίδιοι φραγμοί, στα χέρια μου...

Ευχαριστώ από καρδίας την Lola, που της ζήτησα μια απλή μετάφραση αυτού του σχεδόν άγνωστου έργου και προέκυψε ποίημα... Απίστευτη δύναμη και απόλυτα διαλεγμένες εκφράσεις και λέξεις...