Καλωσόρισες Κόρη!

Άνοιξη όπως Χρώματα,
Άνοιξη όπως Φως,
Άνοιξη όπως Έρωτας,
Άνοιξη όπως Ζωή...

Μια έννοια από μόνη της ικανή αισθήσεις να διεγείρει, το νου να τον μεθύσει, το είναι σου ν' αλώσει...

Η Κόρη που θα ξαναγεννηθεί - το φως θε ν' αντικρίσει σκορπώντας τα πέπλα τα σκοτεινά που ως τα μισά του Χρόνου στο λήθαργο τη Φύση να κρατούν έχουν βαλθεί αφήνοντάς την απογυμνωμένη, στερώντας από εκείνη τη φωνή, το χρώμα και τη λάμψη...

Άνοιξη, ο άκρατος ο οίνος, η μέθη του Θεού, η θλίψη του ερωτοχτυπημένου Άδη (Έρωτας ο παντοδύναμος που με την μορφή της Κόρης μέχρι το βασίλειο τον νεκρών θα τρυπώσει) που για δώρα στη θλίψη της Μάνας τον φόνο και την πέρσις θα αναγκαστεί στο Φως να ελευθερώσει, το μόνο πλάσμα που αταίριαστη ζωή πλάι σε είδωλα νεκρών βιώνει, ελεύθερο θα αφήσει...

Κι η λάμψη στο πρόσωπό της και το σκίρτημα από το άκουσμα της είδησης κομμάτια θα τον κόψουν, τον Κύριο των νεκρών. Μα τα σπυριά του ροδιού για την επιστροφή έχουν φροντίσει κι ας μην τα δέχεται η Κόρη...

"Έφαγες κάτι όσο ήσουν εκεί?"

... γλυκόξινη η γεύση τους, η απάντηση στον τρόμο της Μητέρας...

Κι η Φύση θα ξυπνήσει, το στάχυ θα βγει ξανά από τη Γη, τα φύλλα, τα λουλούδια κι οι καρποί στον κόσμο των θνητών θα ξαναγυρίσουν, όσο Μάνα και Κόρη παρέα θα βαδίζουν...

Καλωσόρισες Κόρη!