Για την ...ψυχή μιας ξανθιάς γυναίκας

Τι είναι η αλήθεια αν όχι μια οπτική γωνία θέασης των πραγμάτων... Τι είναι ιστορική αλήθεια αν όχι μια προσπάθεια καταγραφής ιστορικών γεγονότων από ουδέτερη οπτική γωνία... Ένας διαιτητής θα μπορούσε ίσως να είναι ιστορικός, υποτίθεται αμερόληπτος. Κανένα όμως εμπλεκόμενο μέρος ενός ιστορικού γεγονότος ή συμβάντος δε θα μπορούσε να αποτελέσει την έγκυρη πηγή που θα προσφέρει την αδιαμφισβήτητη αλήθεια σερβιρισμένη στο πιάτο...

Τεμαχίζοντας την ιστορία, δεν υπάρχει περίπτωση να βρει κανείς ισάριθμες αλήθειες με τα γεγονότα που παρουσιάζονται. Κι όταν η ιστορία θα γραφεί από τους νικητές, τα περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα... Η αλήθεια μόνο ως απαραίτητη έννοια συχνάζει στα ιστορικά κείμενα που οι νικητές άφησαν πίσω τους ως "αυθεντικές πηγές"...



Ξανθιά γυναίκα... σύμβολο ερωτισμού και ηλιθιότητας ταυτόχρονα... Αλήθεια, γιατί? Μας προβλημάτισε ποτέ αυτή η άποψη? Πώς και γιατί προέκυψε? Μήπως είναι αυτό που θες ν' αγγίξεις και δε σου δίνεται οπότε και το συκοφαντείς? Ή μήπως είναι αυτό που θες να είσαι αλλά δεν θα είσαι ποτέ γιατί η φύση είχε άλλη γνώμη?

Απάντηση στο τώρα δεν θα βρούμε... Οπότε ας μπούμε στη μηχανή του χρόνου...

Ελληνικός Πολιτισμός... λαμπρός, απίστευτος, απερίγραπτος... ας τον προσπεράσουμε...

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπήρξε το μεγαλύτερο χωνευτήρι εθνών, το ρόλο της οποίας καλούνται να παίξουν στη σύγχρονη εποχή οι ΗΠΑ. Ίδιες και απαράλλαχτες οι κινήσεις, οι τακτικές, τα οράματα και οι επιδιώξεις... η κατάκτηση του κόσμου...

Υπήρχε κάποτε μια εποχή, όπου η ιδιότητα Ρωμαίος Πολίτης ήταν εφάμιλλη κι ισάξια αυτής του Αμερικανού Πολίτη. Πλούτος και δόξα στη Ρώμη το όραμα κάθε αυτοκράτορα, προσωπικός πλούτος και δόξα εντέλει. Και τα σφαγιασμένα έθνη εκατοντάδες στη διάρκεια των αιώνων. Σφαγιασμένα, εξαφανισμένα, ξεχασμένα... Σα να μην υπήρξαν ποτέ. Ειμαρμένη...

Όποιος επισκεφτεί το Λονδίνο, δίπλα από το κτίριο του Κοινοβουλίου θα δει να δεσπόζει σε μεγαλύτερο του φυσικού μεγέθους η Βοαδίκεια, η βάρβαρη βασίλισσα ή Μπουντίκα, η βασίλισσα των Κελτών...




Μια φυσιογνωμία που αποτέλεσε μια προσβολή στη ρωμαϊκή αντίληψη περί ευπρέπειας που ήθελε τις γυναίκες υποταγμένες χωρίς πολιτικά δικαιώματα και ψήφο, ενώ οποιαδήποτε έργα Ρωμαίων γυναικών για να αποκτήσουν νομική υπόσταση θα έπρεπε να εγκριθούν από άνδρα κι όπως όρισε ο Κικέρων και τα οριζόμενα απ΄αυτόν τηρήθηκαν κατά γράμμα μέχρι πριν μερικές δεκαετίες, "οι πρόγονοί μας όρισαν, πώς όλες οι γυναίκες λόγω της νοητικής τους ανεπάρκειας, πρέπει να βρίσκονται κάτω από την εξουσία επιτρόπων"...

Βέβαια τη βολική σκυτάλη πήρε η χριστιανική Εκκλησία εν συνεχεία, η οποία ακόμη και την Μεγαλόχαρη χρειάστηκε κάμποσους αιώνες για να την αποδεχτεί... για το αν έχει ψυχή η γυναίκα ή όχι χρειάστηκαν περισσότεροι αιώνες κι ένα κάρο σύνοδοι. Στην τοπική Επισκοπική Σύνοδο της πόλης Macon της Γαλλίας, - μία σύνοδο βασικά που δεν αναγνωρίζουν ούτε η Ορθόδοξη ούτε η Καθολική Εκκλησία καθώς δε βολεύει, ακόμα και αν η Σύνοδος έλαβε χώρα το 585. μ.Χ. με συμμετοχή 43 επίσκοπων και αντιπροσώπων άλλων 20, πολύ πριν τα ζητήματα της κάθε Εκκλησίας αντιμετωπιστούν χωριστά, - οι επίσκοποι αναρωτήθηκαν εάν οι γυναίκες δικαιούνται ή όχι να λέγονται άνθρωποι (homines) και αν έχουν εν τέλει ή όχι ...ψυχή...

Αποφάσισαν τελικά κοντά 1000 χρόνια αργότερα, στο 1545 μ.Χ., δηλαδή πριν 464 χρόνια, στη Σύνοδο του Τρέντο όπου η Καθολική Εκκλησία αποδέχτηκε,ότι και οι γυναίκες έχουν ψυχή, με τη συγκλονιστική πλειοψηφία των ...τριών μόλις ψήφων. Αλλά ξεφεύγουμε...



Γυναίκες μ' αυτοπεποίθηση, δεσποτικές και ηγετικές φιγούρες? Καθαρόαιμη προσβολή...! Το να έχει δύναμη μια γυναίκα? Ανήκουστο για τους Ρωμαίους... Και κάπου εκεί τελειώνει ο πολιτισμός των όσων θεωρούνται εξαρχής ως ορθά, με τη βαρβαρότητα να καραδοκεί. Μια λέξη που φρόντισαν οι Ρωμαίοι πάλι να αλλάξουν όλη της τη σημασία για να φτάσει απαλλοτριωμένη από τις ρίζες της στο σήμερα και να χρησιμοποιείται με τον ίδιο απαράλλαχτο τρόπο που τη χρησιμοποιούσαν χιλιάδες χρόνια πριν οι κάργα πολιτισμένοι προαναφερόμενοι...

Η θέση των γυναικών στην κέλτικη κοινωνία ήταν εντελώς διαφορετική. Με άνεση οι γυναίκες επέλεγαν τους συζύγους ή εραστές τους, μπορούσαν να ζητήσουν διαζύγιο και να πάρουν πίσω την περιουσία που είχαν συνεισφέρει στο γάμο ενώ ήσαν ελεύθερες να ξαναπαντρευτούν... Είχαν ιδιοκτησία, μπορούσαν να διενεργήσουν εμπορικές πράξεις, κι είχαν πλήρη συμμετοχή στην πολιτική και δημόσια ζωή... Όλα αυτά αποτελούσαν ένα είδους ηθικής εξαχρείωσης για τους θορυβημένους Ρωμαίους. Και δε θα ήθελα να είμαι Ρωμαίος όταν αντηχούσαν τα λόγια της Δόμνας (γυναίκας ενός Βρετανού αρχηγού) στα αυτιά τους:

"Εμείς οι γυναίκες των Κελτών υπακούμε στα κελεύσματα της Φύσης με τρόπο πολύ πιο ηθικό από όσο οι γυναίκες της Ρώμης. Πλαγιάζουμε ελεύθερα με τους καλύτερους άντρες, ενώ εσείς στη Ρώμη δέχεστε να μοιχεύσετε με τους χειρότερους"...

Βάρβαρες ξανθιές οπτασίες με καταγάλανα μάτια... οι γυναίκες των Κελτών. "Οπισθοδρομικές", ισχυρές, επικίνδυνες κι ερωτικές... Σάστισαν οι ρωμαϊκές λεγεώνες όταν ανάμεσα στους Κέλτες πολεμιστές, ξανθιές οπτασίες με πανοπλία, έσπερναν τον τρόμο στις σειρές τους...

Ο κέλτικος πολιτισμός κονιορτοποιήθηκε τελικά από τους Ρωμαίους. Ελάχιστα ίχνη απέμειναν να θυμίζουν τη λάμψη του. Και φυσικά δε θα μπορούσαν να μην πάρουν το αίμα τους πίσω για τα όσα από τους Κέλτες υπέστησαν... Το 40 π.Χ. η Ρωμαϊκή Σύγκλητος νομοθέτησε ότι οι πόρνες ήταν υποχρεωμένες να βάφουν τα μαλλιά τους ξανθά, το χρώμα που οι Ρωμαίοι είχαν συνδέσει με τους Κέλτες. Εντούτοις εκείνο που έπεισε τις γυναίκες της ανώτερης τάξης των Ρωμαίων να φορούν ξανθές περούκες ήταν ο ερωτισμός...

Σπονδή στο ξανθό της υπόθεσης λοιπόν, αυτό το κατασυκοφαντημένο. Και μην ξανακούσω ανέκδοτα για ξανθιές. Καθώς πίσω από κάθε ανέκδοτο, κρύβεται ωμή βία. Απλά ο νικητής την προσπέρασε και δεν την ανέφερε καν καθώς ήταν από πλευράς του...