Είπατε τω βασιλεί...

Είπατε τω βασιλεί χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχειν καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ου πηγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ

Ο περιβόητος "τελευταίος" χρησμός του Μαντείου των Δελφών που δόθηκε στον Αυτοκράτορα Ιουλιανό το έτος 362 νεότερης χρονολόγησης. Ατέλειωτη μελάνη έχει χυθεί για την αυθεντικότητά ή μη του χρησμού αυτού... Πού κρύβεται η αλήθεια εντέλει? Σίγουρα όχι στις αλήθειες των νικητών, κι ακόμα κι η ίδια η ιστορία δυστυχώς ως έργο των νικητών φαντάζει κι ας διαλύεται το ρομαντικό της υπόθεσης μπρος σ' αυτή την άχαρη σκέψη...

Όταν ο Ιουλιανός ανέβηκε στο θρόνο και διακήρυξε την Πίστη του στην αρχαία θρησκεία, έστειλε το στενό του φίλο γιατρό Ορειβάσιο να ρωτήσει για την αναστήλωση του Δελφικού ιερού κι έλαβε τον γνωστό πρώτο "χρησμό". Ο Κεδρηνός, ο Βυζαντινός χρονογράφος, αναγράφει τους στίχους του χρησμού όπως υποτίθεται δόθηκαν στον Ορειβάσιο...

Ένα περίεργο επεισόδιο όμως συνέβη και σώζεται στον Βίο του Άγιου Αρτέμιου, στο οποίο ο Αρτέμιος φέρεται να συζητά σε έντονο ύφος με τον Ιουλιανό και να λέει στον αυτοκράτορα,



"Γίγνωσκε τοίνυν ως η του Χριστού ακίνητος και αήττητος υπάρχει ισχύς τε και δύναμις, πάντες δε και αυτός τούτο πεπληροφορήσαι εξ ων σοι χρησμών Ορειβάσιος ο ιατρός και κυαίστωρ παρά του εν Δελφοίς Απόλλωνος κεκόμικεν"...

(Γνώριζε λοιπόν ότι η δύναμη του Χριστού είναι ακίνητη και ανίκητη, όλοι δε όπως κι εσύ έχεις πληροφορίες, τις οποίες ο φίλος σου ιατρός Ορειβάσιος σου έφερε από τον Δελφικό Απόλλωνα).

Σε κάποιο άλλο επεισόδιο ο Ευσέβιος αναφέρει:

"Πού γαρ σοι το εν Δελφοίς ιερόν παρά πάσιν Έλλησιν εξ αιώνος βεβοημένον? Πού ο Πύθιος? Ο Κλάριος? Πού κι ο Δωδωναίος?"

Έπεται συνέχεια...