Είπατε τω βασιλεί... III

Εν κατακλείδι...

Ο υποτιθέμενος "τελευταίος χρησμός" του Μαντείου των Δελφών ήταν απλά ένα καλοσχεδιασμένο τέχνασμα, απόδειξη τα με στόμφο διατυμπανιζόμενα:

"...γνώριζε λοιπόν ότι η δύναμη του Χριστού είναι ακίνητη και ανίκητη, όλοι δε όπως κι εσύ έχεις πληροφορίες, τις οποίες ο φίλος σου ιατρός Ορειβάσιος σου έφερε από τον Δελφικό Απόλλωνα..."

του Αγίου Αρτέμιου όπως αναφέρθηκε στην αρχική ανάρτηση. Γνώριζαν με κάθε λεπτομέρεια τα όσα αφορούσαν το ταξίδι του Ορειβάσιου...

" Περίεργος "χρησμός", απόλυτα βολικός.

Να θυμηθούμε λίγο για ποιο λόγο πήγε ο Ορειβάσιος στους Δελφούς...

Xρησμοδότηση για την αναστήλωση των δελφικών ιερών...

Η έννοια "αναστήλωση" κατιτίς υποδηλώνει... Κάτι το κατεστραμμένο, κάτι το γκρεμισμένο κάτι που δε στέκεται πλέον στα πόδια του και που θα επιχειρήσεις να το αποκαταστήσεις στην αρχική του μορφή...

Ο Ιουλιανός ερείπια παρέλαβε ανεβαίνοντας στο θρόνο... και σίγουρα καμιά Πυθία δεν περίμενε σε κατεστραμμένα ιερά να χρησμοδοτήσει για να βγει αμέσως μετά τον στερνό χρησμό σε σύνταξη...

Σχέδιο, γιατί δεν αρκεί να γκρεμίσεις κάθε ιερό, κάθε Ναό, να ατιμάσεις, διώξεις, καταδικάσεις κάθε ιεροφάντη της εθνικής θρησκείας όπως και δεν αρκεί να ποδοπατήσεις κάθε ίνα του αρχαίου ελληνικού πλούτου, τα γράμματα, τις τέχνες, τους σοφούς της αρχαιότητας...

Δεν αρκεί να απαγορέψεις δια του Νόμου και με απειλή στέρησης ζωής όποιου τελέσει ιεροπραξία στους αρχαίους Θεούς...

Δεν αρκεί να κονιορτοποιήσεις τα αγάλματα των Θεών, να χρησιμοποιήσεις ως οικοδομικό υλικό για τους λαμπρούς χριστιανικούς ναούς ό,τι απέμεινε και δεν έγινε απλά σκόνη όπως σαφώς και δεν αρκεί να λιώσεις τα χάλκινα αγάλματα Θεών, Ημίθεων, Ηρώων για να φτιάξεις καμπάνες με μηδενικό κόστος, να χτυπούν με χαρμόσυνη έπαρση διατυμπανίζοντας την χριστιανική νίκη επί της αρχαίας πλάνης...

Αποτελειώνεις τον νικημένο εχθρό που κείτεται στο έδαφος μαζί με τα ερείπια του κατεστραμμένου με αγάπη κόσμου του, "βάζοντας" τους Θεούς του να του "μιλήσουν" και να τον ενημερώσουν ότι ...ο πόλεμος χάθηκε.... Και τον εξευτελίζεις παρουσιάζοντας τους ίδιους του τους αρχαίους Θεούς να "παραδέχονται ότι έσφαλαν" και θα ..."λατρεύουν" τον θεό της Νέας Θρησκείας εφεξής...

Το τελευταίο οχυρό των Εθνικών, το Μαντείο των Δελφών, αλώθηκε με δυο-τρεις αυτοσχέδιες σειρές που διατυμπανίζουν τον φόβο, τρόμο και εξευτελισμό του Απόλλωνα, μπροστά στον πραγματικό Θεό, λέει, που τελικά κι ο ίδιος ο Φοίβος σ΄αυτόν πιστεύει, όπως με περισσή χαρά και ιδιαίτερη συγκίνηση διαβάσαμε...

Είπατε τω βασιλεί... II

Σ' έναν στηλιτευτικό λόγο του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού κατά του ...ειδωλολάτρη κι ...αποστάτη Ιουλιανού, διαβάζουμε:

"Ουκ έτι φθέγγεται δρυς, ουκ έτι λέβης μαντέυεται, ουκ ετι Πυθία πληρούται ουκ οιδ' ων τινών πλην μύθων και ληρημάτων. Πάλιν η Κασταλία σεσίγηται και σιγά και ύδωρ εστίν ου μαντευόμενον αλλά γελωμένον, πάλιν ανδριάς άφωνος ο Απόλλων, πάλιν η δάφνη φυτόν εστι μύθον θρηνούμενον Κασταλίη τε, δάφνη τε, δρυός μαντεύματα κείσθω".

...έχει σωπάσει λοιπόν κι εδώ η Κασταλία και το νερό της έχει χάσει τη λαλιά του...

Συνεχίζει Κλήμης Αλεξανδρεύς, ο σημαντικότερος μετά του Ωριγένη απολογητής...

"...σεσίγηται γουν και Κασταλίας πηγή και τα άλλα ομοίως τέθνηκε νάματα μαντικά και δη του τύφου καινά διήγησαι ημίν και τοις άλλοις μαντικής, μάλλον "μανικής" τα άχρηστα χρηστήρια, τον Κλάριον, τον Πύθιον, τον Διδυμέα, τον Αμφιάρεω, τον Απόλλω"... Κλήμην Αλεξανδρεύς, Προτρεπτικός ΙΙ.

Ρωτήθηκε λοιπόν ο Απόλλωνας, μας λέει η συνέχεια του παραπάνω, από ιερέα του Ναού του και απάντησε:

"Μη ώφελες πύματον με και ύστατον εξευρέσθαι, δήμορ εμών προπόλων, περί Θεσπέσοιο θεοίο, και πνοής τοις πάσιν πέριξ βοτρυδόν έχουσης, τείρεα, φως, ποταμούς και Τάρταρον, ηέρα και ύδωρ και πυρ, ήμε και ουκ εθέλοντα δόμων των ώδε διώκειν. Η εμή τριπόδων έτι λείπετο ηριγένεια, αι με τρίποδες στεναχήσατε, οίχετ' Απόλλων, οίχετ' επεί βροτός με βιάζεται ουράνιος. Κι ο παθών θεός εστιν και ου θεότης πάθεν αυτή"

(ω ταλαίπωρε από τους υπηρέτες μου μακάρι να μη με είχες ερωτήσει το τελευταίο, για τον θαυμάσιο θεό και για την αναπνοή, η οποία έχει συμμαζέψει ολόγυρά της όλα τα άστρα, τους ποταμούς, το φως, τον Άδη, τον αέρα, το νερό, τη φωτιά, η οποία και μετά βίας διώχνει από εδώ το σπίτι μου, ακόμα έλειψε απ' τους τρίποδές μου ο αυγερινός, αλίμονο! Τρίποδες θρηνήσατε κι εσείς, επήγ' ο Απόλλωνας στο χαμό, επειδή άνθρωπος ουράνιος και εκείνος που έπαθε ήταν θεός, η θεότητα δε αυτή δεν έπαθε).

Τα άνωθεν αποτελούν ένα ακόμα πιο περίεργο κείμενο, απ' όσα αναφέρθηκαν... Σε αναζήτηση δεν ξέρω πόσης ώρας, σε ψηφιακό ξεφύλλισμα γερμανικής έκδοσης εντέλει, βρήκα ότι αποδίδεται στον Ιωάννη τον Δαμασκηνό (Die Schriften des Johannes von Damaskos. 5, Opera homiletica et hagiographica) αλλά προσωπικά το ψάχνω ακόμα...

Χρησμός του Απόλλωνος δοθείς εν Δελφοίς περί του Χριστού και του Πάθους αυτού:

"Εις με βιάζεται ουράνιος φως. Και ο παθών θεός εστίν. Και ου θεότης πάθεν αυτή. άμφω γαρ βροτός όμως και άμβροτος. Αυτός Θεός ήδη και ανήρ. Πάντα φέρων παρά πατρός, έχων τε της μητρός άπαντα. Πατρός μεν έχων ζώον. άλκη μητρός δε, χθινητοί σταυρόν. Τάφον. ύβριν. ανιήτου. και από βλεφάρων ποτέ χευάτο δάκρυα θερμά. πέντε δε χιλιάδας εκ πέντε πυρρών κορέσαι. Το γαρ θέλεν, άβροτος έλκει. Χριστός εμός θεός εστίν. Εν ξύλω τανυσθείς. Ως θάνεν εκ ταφής, εις πόλον έλκων".

(Ένας ουράνιος με πιέζει, το φως και αυτός είναι ο παθών Θεός, και δεν υπέφερε η θεότητά του, διότι είναι συγχρόνως και τα δυο, θνητός και μη θνητός, ο ίδιος Θεός και άνθρωπος, φέρει τα πάντα από τον Πατέρα κι έχει τα πάντα από τη μητέρα. Την ζωή όμως από τον Πατέρα, έχοντας σωματική δύναμη από μητέρα θνητή, (θα υποστεί) τον σταυρό, την ταφή, την ύβρη. Από τα βλέφαρά του θα κυλήσουν δάκρυα θερμά. Πέντε χιλιάδες άνδρες θα χορτάσει από πέντε άρτους, διότι ήθελε να εξουσιάσει ως Θεός. Ο Χριστός είναι ο δικός μου Θεός (λέει ο Απόλλωνας), ο οποίος σταυρώθηκε σε ξύλο, αυτός που εξέπνευσε και από τον τάφο έλκει πολλούς εις τον ουρανό. (Μονή Σινά, κώδιξ 327, 15ος αιώνας, φ 235β))...

Έπεται συνέχεια...

Είπατε τω βασιλεί...

Είπατε τω βασιλεί χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχειν καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ου πηγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ

Ο περιβόητος "τελευταίος" χρησμός του Μαντείου των Δελφών που δόθηκε στον Αυτοκράτορα Ιουλιανό το έτος 362 νεότερης χρονολόγησης. Ατέλειωτη μελάνη έχει χυθεί για την αυθεντικότητά ή μη του χρησμού αυτού... Πού κρύβεται η αλήθεια εντέλει? Σίγουρα όχι στις αλήθειες των νικητών, κι ακόμα κι η ίδια η ιστορία δυστυχώς ως έργο των νικητών φαντάζει κι ας διαλύεται το ρομαντικό της υπόθεσης μπρος σ' αυτή την άχαρη σκέψη...

Όταν ο Ιουλιανός ανέβηκε στο θρόνο και διακήρυξε την Πίστη του στην αρχαία θρησκεία, έστειλε το στενό του φίλο γιατρό Ορειβάσιο να ρωτήσει για την αναστήλωση του Δελφικού ιερού κι έλαβε τον γνωστό πρώτο "χρησμό". Ο Κεδρηνός, ο Βυζαντινός χρονογράφος, αναγράφει τους στίχους του χρησμού όπως υποτίθεται δόθηκαν στον Ορειβάσιο...

Ένα περίεργο επεισόδιο όμως συνέβη και σώζεται στον Βίο του Άγιου Αρτέμιου, στο οποίο ο Αρτέμιος φέρεται να συζητά σε έντονο ύφος με τον Ιουλιανό και να λέει στον αυτοκράτορα,



"Γίγνωσκε τοίνυν ως η του Χριστού ακίνητος και αήττητος υπάρχει ισχύς τε και δύναμις, πάντες δε και αυτός τούτο πεπληροφορήσαι εξ ων σοι χρησμών Ορειβάσιος ο ιατρός και κυαίστωρ παρά του εν Δελφοίς Απόλλωνος κεκόμικεν"...

(Γνώριζε λοιπόν ότι η δύναμη του Χριστού είναι ακίνητη και ανίκητη, όλοι δε όπως κι εσύ έχεις πληροφορίες, τις οποίες ο φίλος σου ιατρός Ορειβάσιος σου έφερε από τον Δελφικό Απόλλωνα).

Σε κάποιο άλλο επεισόδιο ο Ευσέβιος αναφέρει:

"Πού γαρ σοι το εν Δελφοίς ιερόν παρά πάσιν Έλλησιν εξ αιώνος βεβοημένον? Πού ο Πύθιος? Ο Κλάριος? Πού κι ο Δωδωναίος?"

Έπεται συνέχεια...

Εκ του οράν το εράν