Άνθρωποι και παιχνίδια

Παιδικά παιχνίδια και παιδικά όνειρα εισέρχονται και μπλέκονται καμιά φορά στα όνειρα των "μεγάλων", θυμίζοντάς τους ανέμελες και ξέγνοιαστες στιγμές μ' ένα γλυκό περιτύλιγμα μαγείας τυλιγμένα...

Κι αν χάθηκε η παιδική αθωότητα και κείνη η ξεγνοιασιά, γέμισε το κενό με όλα όσα ενήλικες θ' απασχολήσουν. Το άγχος κι η ένταση καλούνται να γεμίσουν εκείνο το "παιδικό δωμάτιο" του μυαλού που κάποτε κατοικούσαν ιππότες και ήρωες, δράκοι και ξωτικά, μολυβένια στρατιωτάκια και γούνινα ζωάκια που φτιάχναν όλα έναν δικό τους κόσμο, με δικό του όνομα, πιο ζωντανό, πιο αληθινό, όπου όλα, τα πάντα μέσα σ' αυτόν, είχαν ζωή, δικά τους συναισθήματα κι ας ήταν όλα άψυχα...

Μαγεία που ξεκινούσε από τη βιτρίνα της μαγικής παιχνιδούπολης, κι ας ήταν ένα απλό εμπορικό κατάστημα παιχνιδιών... Εκατοντάδες παιχνίδια, άψυχα - νεκρά για τους μεγάλους, μα γεμάτα ζωή για κείνα τα μάτια τα παιδικά που μ' άλλον "τρόπο" βλέπουν. Εκείνα που θα δούν πίσω από το ξύλο, το πλαστικό, το ύφασμα, το γούνινο τρίχωμα και θ' αντικρίσουν αυτό που οι μεγάλοι αγνοούν, ηθελημένα πια.. Και θα δουν παιχνίδια να τους γνέφουν...

Τα παιχνίδια, έχουν ζωή κι αυτά, έχουν ψυχή, έχουν συναισθήματα. Μα μόνο στα μάτια των παιδιών θα αποφασίσουν να το δείξουν...

Μεγαλώνουν οι άνθρωποι, χάνεται η μαγεία, μα πίσω στην άκρη του μυαλού σ' αραχνιασμένους χώρους, όλο και κάποια απομεινάρια παιδικά θα κείτονται ξεχασμένα - παρατημένα, ή επιμελώς κρυμμένα...

Τα έχουμε ανάγκη, μας έχουν κι αυτά ανάγκη. Δικά μας είναι κι ας ήταν επιλογή μας ο εξοβελισμός τους...

Παιχνίδια παιδικά, παιχνίδια ενηλίκων κι άνθρωποι - παιχνίδια. Ξέρουν το ρόλο τους, κι ίσως τον αγαπάνε. Χαρά για να προσφέρουν το μόνο που τους απασχολεί, κι ας μη δηλώνει το χαμογελαστό το προσωπείο που φοράνε το τι υπάρχει από κάτω, εκείνο το περίεργο κενό που ένα νεύμα περιμένει ζωή για ν' αποχτήσει...