Αθάνατοι

Άνθρωποι και παιχνίδια

Παιδικά παιχνίδια και παιδικά όνειρα εισέρχονται και μπλέκονται καμιά φορά στα όνειρα των "μεγάλων", θυμίζοντάς τους ανέμελες και ξέγνοιαστες στιγμές μ' ένα γλυκό περιτύλιγμα μαγείας τυλιγμένα...

Κι αν χάθηκε η παιδική αθωότητα και κείνη η ξεγνοιασιά, γέμισε το κενό με όλα όσα ενήλικες θ' απασχολήσουν. Το άγχος κι η ένταση καλούνται να γεμίσουν εκείνο το "παιδικό δωμάτιο" του μυαλού που κάποτε κατοικούσαν ιππότες και ήρωες, δράκοι και ξωτικά, μολυβένια στρατιωτάκια και γούνινα ζωάκια που φτιάχναν όλα έναν δικό τους κόσμο, με δικό του όνομα, πιο ζωντανό, πιο αληθινό, όπου όλα, τα πάντα μέσα σ' αυτόν, είχαν ζωή, δικά τους συναισθήματα κι ας ήταν όλα άψυχα...

Μαγεία που ξεκινούσε από τη βιτρίνα της μαγικής παιχνιδούπολης, κι ας ήταν ένα απλό εμπορικό κατάστημα παιχνιδιών... Εκατοντάδες παιχνίδια, άψυχα - νεκρά για τους μεγάλους, μα γεμάτα ζωή για κείνα τα μάτια τα παιδικά που μ' άλλον "τρόπο" βλέπουν. Εκείνα που θα δούν πίσω από το ξύλο, το πλαστικό, το ύφασμα, το γούνινο τρίχωμα και θ' αντικρίσουν αυτό που οι μεγάλοι αγνοούν, ηθελημένα πια.. Και θα δουν παιχνίδια να τους γνέφουν...

Τα παιχνίδια, έχουν ζωή κι αυτά, έχουν ψυχή, έχουν συναισθήματα. Μα μόνο στα μάτια των παιδιών θα αποφασίσουν να το δείξουν...

Μεγαλώνουν οι άνθρωποι, χάνεται η μαγεία, μα πίσω στην άκρη του μυαλού σ' αραχνιασμένους χώρους, όλο και κάποια απομεινάρια παιδικά θα κείτονται ξεχασμένα - παρατημένα, ή επιμελώς κρυμμένα...

Τα έχουμε ανάγκη, μας έχουν κι αυτά ανάγκη. Δικά μας είναι κι ας ήταν επιλογή μας ο εξοβελισμός τους...

Παιχνίδια παιδικά, παιχνίδια ενηλίκων κι άνθρωποι - παιχνίδια. Ξέρουν το ρόλο τους, κι ίσως τον αγαπάνε. Χαρά για να προσφέρουν το μόνο που τους απασχολεί, κι ας μη δηλώνει το χαμογελαστό το προσωπείο που φοράνε το τι υπάρχει από κάτω, εκείνο το περίεργο κενό που ένα νεύμα περιμένει ζωή για ν' αποχτήσει...

Αναζήτηση ιδεολογικής ταυτότητας

Anabel Derlam - Der Schrei

Νέες εκλογές, νέα σχήματα, νέα πρόσωπα, νέες εποχές, νέα οράματα, νέες ιδέες, νέα έπιπλα σε άδεια γραφεία υπουργείων, νέα φυτά με νέες γλάστρες σε ένα απαρχαιωμένο σύστημα πολιτικών αντιλήψεων, όπου ναι μεν ο Πολίτης λόγω εκλογών αισθάνθηκε για λίγα λεπτά κυρίαρχος αυτού του στημένου παιγνίου, αλλά πολύ γρήγορα θα λάβει τη θέση που του αρμόζει και του αξίζει...

Στα αζήτητα...

Είμαστε νέοι, πολύ νέοι που θα έλεγε κι ο Καρυωτάκης... Μας γέρασαν δυστυχώς πρόωρα όλοι όσοι με περισσή αυταπάρνηση ανέλαβαν να σώσουν τον έρμο τόπο μας - από τι άραγε? - όταν η μόνη σωτηρία που θα μπορούσαν να προσφέρουν θα ήταν να μας απαλλάξουν από τους εαυτούς τους κι όλο τον εξουσιαστικό συρφετό γύρω τους...

Πού φτάσαμε?

Απλά σε όσα κατακρίναμε: τα δημόσια αξιώματα να καταλαμβάνονται με βάση την αριστοκρατική καταγωγή και τον πλούτο για να ασκηθούν δια βίου με μια πρέζα δημοκρατίας σε κάποιες προεπιλεγμένες στιγμές όπου ο κατ' επίφαση "κυρίαρχος λαός" θα ασκήσει το δικαίωμά του για 1-2 λεπτά, για να νιώσει ότι αποτελεί το σημαντικότερο κομμάτι μιας ανύπαρκτης δημοκρατίας...

Οι ξένοι μας κατάλαβαν, αν και κουτόφραγκοι ως συνήθως... "Κληρονομική Δημοκρατία" αποκάλεσαν το περίεργης υφής πολίτευμά μας, άσχετα αν εμείς βαυκαλιζόμαστε με τα έργα ενδόξων προγόνων μας...

Κεντροδεξιοί αμερικανόφιλοι δεμένοι στο ρωσικό άρμα με αριστερά συνθήματα και πρακτικές, κεντροαριστεροί μεγαλωμένοι μες τον αντιαμερικανισμό να σέρνονται από το αμερικάνικο άρμα και να το δείχνουν με στόμφο από την πρώτη μέρα της νέας τους διακυβέρνησης, light αριστεροί πρώην καλαμοκαβαλητές που είδαν τα ποσοστά τους να εξανεμίζονται και να αγκομαχούν να επιβιώσουν στον πολιτικό στίβο της ανυπαρξίας τους, αριστεροί δεινόσαυροι που δε λένε να συνειδητοποιήσουν ότι η εποχή τους έχει παρέλθει προ πολλού, δεξιά απολιθώματα που η αριστερά δε γνωρίζει που πατάει η δεξιά τους και πάνω στην πολιτική αυτή κόπρο να λιάζεται ένας ηλίανθος που κόπτεται για το περιβάλλον αλλά ευθύνες δε θέλει παρά μόνο όταν ο ίδιος κληθεί να κυβερνήσει...

Ελληνικής πολιτικής μωρίας το ανάγνωσμα... Αυτοί είμαστε, αυτούς έχουμε. Κι ό,τι αξίζει κανείς, αυτό έχει...

Συμπαντική Νομοτέλεια...