Μερίσματα του χρόνου

Μα τι σπουδαία η ερώτηση που πλανήθηκε πριν κάμποσα χρόνια εδώ παρακάτω... Πού πήγανε τα όνειρα που έπλαθαν το μέλλον, λέει...

Όνειρα και μέλλον. Τα πιο κοινά, τ' ατομικά, πολύχρωμα και γυαλιστερά σαν χάντρες, καθρεφτάκια και κορδέλες χρωματιστές που μαγικά τυλίγονται και ξετυλίγονται όπως φυσάει ο αέρας, ας είναι και κοπανιστός. Τρελαίνεται κάθε ιθαγενής μόλις τ' αντικρίζει. Ξεχνάει μεμιάς αξίες, φόβους, κακουχίες, τα όσα πέρασε, τα όσα ήθελε, τα τούνελ που τον στρίμωξαν για χρόνια, να ψάχνει έξοδο να βρει, να έχει μια ασχολία. Πόσες χάντρες πήραμε όλα αυτά τα χρόνια και τι υπέροχα τα καθρεφτάκια που μας χάρισαν οι ιθύνοντες να καμαρώνουμε τα κάλλη μας την ώρα που μας έπαιρναν το έδαφος κάτω από τα πόδια μας μαζί και τ' όνειρά μας...

Η κοινωνία μας βασίζεται στην απασχόληση του δυναμικού της. Κι αν αυτή η απασχόληση δεν υπάρχει παρά μόνο στις ελληνικές καλένδες τις ανύπαρκτες, όσον αφορά την χώρα μας την αγαπημένη, θα πρέπει να δημιουργηθεί έστω και με μαγικό ραβδάκι. Τα τούνελ πάντα μια λύση ήταν και θα είναι. Αξία ποτέ δε χάνουν συν ότι είναι πλήρης απασχόλησης. Τοποθετείς το άτομο σ' ένα τούνελ σκαμμένο σε πλήρη κύκλο κι άστον να βρει την έξοδο που στην ουσία είσοδος στον επόμενο θάλαμο είναι και μόνο. Κι αν είναι νεκροθάλαμος ακόμα καλύτερα. Αξία θ' αποχτήσει και μάρτυς μου η Αμφίπολη κι οι ένοικοι του τύμβου που τρέμουν μην τους βρουν...

Περάσαν κάτι λίγα χρόνια που κάτι λεξούλες γράφτηκαν εδώ. Και ω του θαύματος δεν άλλαξε και τίποτα ιδιαίτερο πέρα από κάτι ψηφία χρονολογίας που πήραν την ανιούσα. Τα ίδια τα μίζερα, τα ανέλπιδα, τα ηλίθια, τα βαρετά, τα απολίτιστα, τα ανέραστα. 

Μια περίεργη γενιά η δικιά μου. Ο έρωτας σήμαινε πολλά, τα πάντα βασικά. Κυβερνήσεις έριχνε, κοινωνίες άλλαζε. Τι σόι γενιά είναι τούτη η ανέραστη?

Μέλλον? Ναι, πάντα. Όσο ζεις ελπίζεις. Απλά είναι τόσο μικρή η ριμάδα η ζωή. Χρειάζεσαι τόσες ζωές για νάχεις ελπίδες να τ' αγγίξεις μαζί κι αυτά που χάθηκαν και τόσο πια σου λείπουν. 

Πωλείται η Ελλάς

Μια χώρα που δεν παράγει τίποτε, μια χώρα που ζει μόνο με δανεικά χωρίς να αναλογίζεται τους υπέρογκους τόκους των όσων δανείζεται, ένα κράτος μίζερο, σπάταλο, κακόμοιρο, άθλιο, αποτυχημένο, που δεν είναι ικανό να αντιδράσει ούτε και στα πιο μικρά κι ασήμαντα που απασχολούν τη ζωή των πολιτών του, τι μέλλον να έχουν και τι να περιμένουν?

Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα...

Ξεφτισμένα όνειρα

Τελικά το κατάφεραν και μας γέρασαν πρόωρα. Το παρατηρώ και στον εαυτό μου βασικά όλο αυτό το διάστημα. Βλέπεις τόσα γύρω σου που θες ουρλιάξεις να τα βουτήξεις και να τα σφάξεις στο γόνατο και να στήσεις τρόπαιο εν συνεχεία στο σωρό όπου βρίσκονται στοιβαγμένα τα σώματά τους ...κι όμως...

Δε σου κάνει κέφι ούτε να ασχοληθείς πλέον με τα όσα κανονίζουν και καθορίζουν τη ζωή σου, μαζί και των παιδιών σου. Σου έχει φύγει κάθε διάθεση, οποιαδήποτε όρεξη κι απλά παρακολουθείς τα όνειρα σου να συρρικνώνονται βυθισμένος ως το γόνατο σε μια περίεργη απάθεια, απίστευτη βολική για τους απέναντι που τα έφεραν όλα μα όλα στα μέτρα τους, με τον Γιούνκερ και κάθε Γιούνκερ να τους ξεγυμνώνει και ως πολίτης να αδυνατείς ή να μην σ' ενοχλεί η γύμνια του Βασιλιά και της ολόγυμνης Αυλής του...

Δεν ξέρω αν φταίει που μας γέλασαν - κορόιδεψαν καθότι ευκολόπιστη η ράτσα μας και εν συνεχεία μας γέρασαν καθότι το σηκώνει ο οργανισμός μας αν και αιωνίως παιδιά οι Έλληνες, αιωνίως μαλάκες τελικά... Γεγονός ότι γεράσαμε ως λαός και σίγουρα όχι ηλικιακά. Γιατί μόνο το γήρας το απευκταίο μπορεί να περιγράψει την κατάσταση που καλείται ο ταλαίπωρος πολίτης αυτής της χώρας σήμερα να αντιμετωπίσει ευρισκόμενος σε συνεχή άμυνα εδώ και ένα χρόνο που φαντάζει αιώνιος, απέναντι στα πάσης φύσεως πολιτικά τρωκτικά που βάλθηκαν να τον σώσουν - σχολάσουν στην κυριολεξία...

Το να βιώνεις αυτές τις πολιτικά περίεργες καταστάσεις - που άλλοτε ένα κλάσμα αυτών θα σ' ωθούσε να γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα - με πλήρη νηφαλιότητα, απάθεια και άρρωστη ψυχραιμία καθώς πορευόμαστε στην καθημερινότητά μας μ' ένα περίεργο απλανές και άδειο βλέμμα - σίγουρα δεν είναι κάτι που μπορεί εύκολα να εξηγηθεί. Αν και ιατρικά ο όρος υφίσταται σ' όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Λιτός κι απέριττος όρος κι απόλυτα σαφής...

Ευνουχισμός. Ο απόλυτος ευνουχισμός στην περίπτωσή μας...

Υπήρχαν εποχές που στο βωμό των περιβόητων κεκτημένων κάθε κοινωνική τάξη θυσίαζε και την ύπαρξή της για να προστατέψει τα δικαιώματά της. Κι η πιο μικρή θυσία απλά φούσκωνε τα πανιά για μεγαλύτερες μάχες πάντα προς όφελός της, πόσο η μεγαλύτερη. Κι όσο κι αν τα εσκαμμένα έσκιαζαν τους επιτιθέμενους, τελικά ούτε τάφρος, ούτε τείχη ούτε βέλη των σε συνεχή τελικώς άμυνα ευρισκόμενων κρατούντων μπορούσαν να κρατήσουν την οργή του λαού όταν κι όποτε αυτή εκδηλώνονταν. Και χαιρόσουν εποχές όπου και μόνο ο φόβος φύλαγε τα έρημα...

Και ξαφνικά η απόλυτη σιγή, η απόλυτη νέκρα... Μας βιάζουν φύση παρά φύση, διαλύουν ακόμη και τα όνειρά μας κι εμείς εκεί... στην πλήρη απάθεια. Μουδιασμένοι, άκαμπτοι, γηρασμένα όντα ανεξαρτήτου ηλικίας που απλά βλέπουν μέχρι το τέλος της παρούσης μέρας κι ως εκεί...

Που πήγαν τα όνειρα, κι η φαντασία που έπλαθε το μέλλον?

Τυλίχτηκε σε γραβάτες και κουστούμια καλοπληρωμένων βολεμένων τυχάρπαστων πολιτικών τυχοδιωκτών που τον πολιτικό βίο τον βλέπουν ως χρυσωρυχείο και μόνο. Πολιτικοί χρυσοθήρες πολιτικοί κι απέναντι τους κουρελιασμένες μορφές ιθαγενών που ούτε χάντρες και καθρεφτάκια δεν έχουν πλέον να περιμένουν από τους πρώτους...

Στέγνωσαν και σκούριασαν τα γρανάζια μας... Κι όσο κι αν τα γρασάρεις δεν πρόκειται να γυρίσουν. Στόμωσε η λεπίδα, σκούριασε η ασπίδα, ξέφτισε ό,τι μας χαρακτήριζε. Αυτό που δεν άλλαξε είναι τα λόγια τα μεγάλα, αυτά τα ψέμματα και οι αιώνιες κούφιες υποσχέσεις ατάλαντων, ανίκανων, τυχάρπαστων όντων...

Οράματα κι αυταπάτες

Όμορφα που περνούν οι μέρες μας! Βουτηγμένοι ως το λαιμό μέσα στο βούρκο των υποσχέσεών τους τρεφόμαστε με όσα έπεσαν από τα τραπέζια με τα ατελείωτα φαγοπότια τους, ατενίζουμε τον άδειο ορίζοντα που κάποτε έσφυζε από χρώματα κι αισθήματα μ' ένα απλανές βλέμμα ίδιο με το βλέμμα εκείνου του κιτρινισμένου προσώπου που γύρισε την πλάτη του στα εγκόσμια, κάνουμε ελιγμούς ανάμεσα σε αριθμούς και ποσοστά, αναθεματίζοντας την ώρα και τη στιγμή που βάλαμε όλα όσα μας σκότωσαν, στη ζωή μας...

Φύση - παρα φύση ο βιασμός, και με την έγκρισή μας. Τους δόθηκε το στέμμα και η εξουσία, μαζί και η ζωή μας. Πιόνια στη σκακιέρα και τιμές σε γραφική παράσταση και μόνο τα όσα μας αφορούν και τα όσα μας εκφράζουν...

Για να έρθουν και πάλι, χωρίς αιδώ χωρίς ντροπή χωρίς ίχνος τσίπας να μας πουλήσουν εκείνο, το πιο σκληρό ναρκωτικό που απαρχής κόσμου πουλάει:

Σωτηρία...

Κι αγκιστρωμένοι με αφέλεια πάνω σε άχαρα συνθήματα που τίποτε δεν εκφράζουν, αναμασώντας κούφια λόγια και χαμογελώντας στις κούφιες υποσχέσεις των, θα συνεχίσουμε να οδεύουμε σ' αυτό το τούνελ που φως δεν πρόκειται να μπει.

Βυθιστείτε στη λήθη, αφήστε τα λόγια τους να σας συνεπάρουν, αφεθείτε στις υποσχέσεις τους... Κι αν η δόση δεν αρκεί, απλά θα αυξηθεί... θα αυξηθεί όσο χρειαστεί για να μας δώσει τα όσα στερηθήκαμε, έστω για λίγο. Όσο θα διαρκέσει.

...μέχρι την τελική, θανατηφόρα δόση...

Μπήκε το νερό στο αυλάκι

Προετοιμαζόταν εδώ και καιρό να αναλάβουν δράση. Έπαιρναν τις κατευθύνσεις τους, προεπιλέχθηκαν και κάποια στιγμή ήρθε η ώρα τους. Και όσο κι αν αυτό φαντάζει ,δεν είναι ανάγνωσμα συνωμοσιολογίας, απλά η πραγματικότητα την οποία ήδη βιώνουμε. Όταν θες να αγγίξεις και να ορίσεις κατευθύνσεις για το μέλλον όπως εσύ το φαντάζεσαι και σε βολεύει για χ λόγους, από το σχολείο θα ξεκινήσεις, από τη νέα γενιά θ' αρχίσεις να κόβεις και να ράβεις κι όχι από τα ΚΑΠΗ. Κι εκεί θα τοποθετήσεις τα "σωστά" εργαλεία.

Τα υπόλοιπα γύρω μας, σε καθημερινή βάση, να αποκαλύπτονται απίστευτα γρήγορα και κυρίως απροκάλυπτα πλέον. Και για να φτάσουν να κινούνται όπως κινούνται στα φανερά, σημαίνει ότι το υπόβαθρο στο οποίο πατάνε είναι δυστυχώς στα μέτρα τους. Κοινωνία η οποία έχει χάσει τα αντανακλαστικά της απλά δεν αντιδράει. Και πώς χάθηκαν αυτά? Το πλέον εύκολο. Ταΐζεις κουτόχορτο την κοινωνία, τη γεμίζεις με τρόμο για το παρόν της που χάνεται και απλά της δείχνεις ότι δεν έχει μέλλον αν συνεχίσει έτσι.

Εκτός αν...

...εκτός αν αφεθείς πάνω τους και τους εμπιστευτείς τυφλά για να σε... σώσουν. Και θα σε σώσουν πηγαίνοντάς σε εκεί που θέλουν αυτοί. Προκαθορισμένα πράγματα κι απίστευτα προβλέψιμα γιατί βασίζονται πάντα το ίδιο παιχνίδι...

Αν υπάρχει μια λέξη που ξεπούλησε, σκότωσε, κατέστρεψε από αρχαιοτάτων ετών, είναι η λέξη σωτηρία. Κι από θρησκευτικούς ταγούς έως πολιτικούς ταγούς, μέρα νύχτα στο στόμα τους την έχουν ως λέξη και την πιπιλίζουν σαν καραμέλα. Πίσω από αυτή τη λέξη κρύβεται εξαθλίωση, βία, φόβος και τρόμος, χρήμα κι αν χρειαστεί και αίμα, με στόχο αυτό που πάντα ήταν ο στόχος σε κάθε κοινωνία ανθρώπων...

Εξουσία.

Το μέλλον δεν προσφέρεται αλλά φτιάχνεται. Και οι φωνές αντίδρασης πάντα δαιμονοποιούνταν για εύλογους λόγους. Μόνο που ο δαίμων - δαήμων στην αρχαιότητα ήταν ο ορισμός αυτού που γνωρίζει, που ξέρει, που κρατάει τη γνώση. Άσχετα αν η λέξη "δαιμονοποιήθηκε" από πλευράς θρησκείας για τους δικούς της λόγους. Η έννοια επέζησε ως τις μέρες μας στο αδαής, αυτός που δεν γνωρίζει, που δεν κατέχει τη γνώση.

Τίποτα δε χάνεται μόνο του και τίποτα δεν κερδίζεται αν δεν υψώσεις ανάστημα. Αδαείς θέλουν και ευνουχίζοντας την παιδεία με τις φοβερές και τρομερές μεταρρυθμίσεις τους, κοινωνία για αδαείς ετοιμάζουν.

Κι ο αδαής με το δούλο είναι απίστευτα ταιριαστές έννοιες.

Όντως τελείωσαν οι ανέμελες μέρες...

Κοινωνία Γουρουνιών

Σέχτα ...τρομοκρατών, λέει...

"...Επιδιώκουμε να μετατραπεί (σ.σ. η Ελλάδα) σε εμπόλεμη ζώνη επαναστατικών διαδικασιών με εμπρησμούς, σαμποτάζ, μαχητικές πορείες, βομβιστικές επιθέσεις, ένοπλες εκτελέσεις και όχι σε τόπο προορισμού διακοπών και αναψυχής. Έχουμε πόλεμο με τη δημοκρατία σας. Όσον αφορά την οικονομική κρίση και το μοιρολόι της κοινωνίας για το δυσοίωνο μέλλον της, δεν δίνουμε δεκάρα τσακιστή. Ένας κόσμος που διαμαρτύρεται για τα νέα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα δίχως πρώτα να έχει εξεγερθεί ενάντια στη νοηματική φτήνια της ίδιας της ζωής μέσα στο σύστημα, μας είναι αδιάφορος και άξιος της μοίρας του...".

Δε χρειάζεται σε τίποτα άλλο να σταθούμε... Ούτε στον νηπιακό κομπασμό για τη φοβερή και τρομερή επιχείρηση δολοφονίας που περιγράφεται λες και πρόκειται για τη Μάχη του Μαραθώνα που έσωσε τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, ούτε για τα κουμπούρια στη φωτό που απλά διαφημίζουν το στερημένο από ιδεολογία ακατοίκητο, ούτε για τις απειλές σε όσους με επαίσχυντο τρόπο στοχοποιούνται…

Η χαρά των πάσης φύσεως εχθρών και "φίλων" της χώρας μας τα άνωθεν… Κι εκείνοι άλλωστε δε θέλουν κάτι παραπάνω από την πλήρη καταστροφή της χώρας μας.

Εάν ενοχλούμαστε με τον πάσης φύσεως φασισμό των κυβερνώντων προτείνοντας ως λύση και αντίποινα στις πράξεις τους την καταστροφή, τον τρόμο και το αίμα, τους εμπρησμούς και τις ένοπλες εκτελέσεις, ως απλός πολίτης μιας χώρας που βρίσκεται στημένη στον τοίχο το μόνο που αηδιασμένος τολμώ να αναφωνήσω προς τους ανίκανους κρατούντες τα γκέμια της εξουσίας και τους …σικέ αντιστασιακούς που μπλέκουν νηπιακά παιχνίδια τύπου "κλέφτες κι αστυνόμοι" με τα μπούτια τους κάνοντας γιουρούσια σε ανθρώπους που δε δύνανται να αμυνθούν - κομπάζοντας εν συνεχεία γι΄αυτό – είναι απλά ένα μεγιστοτεράστιο

"Αει σιχτήρ πια, ελεεινοί!"…

Κοιλιόδουλοι πολιτικοί, σωτήρες και φωστήρες και τρομοκράτες πιόνια των πρώτων, μπορείτε απλά ομαδικώς να πάτε να πνιγείτε!

"...Προωθούμε – λέει - έναν νέο πολιτισμό που οι αξίες του βρίσκονται στην ισοτιμία, στην αξιοπρέπεια, στην τιμή, στον αλληλοσεβασμό, στην αλληλεγγύη, στην απελευθέρωση, λέει…"

Κοινωνία ζώων οραματίζεστε, οπότε τα βουνά και τα λαγκάδια δικά σας.

Η Κοινωνία Γουρουνιών, δικιά σας και μόνο…

Ανάξιοι σχολιασμού κι εσείς κι οι κατ’ επίφαση …"επαναστατικές" πράξεις σας. Οι πολιτικοί στήνουν στον τοίχο τον πολίτη κι εσείς τον εκτελείτε με τον πιο άνανδρο κι ανίερο τρόπο…

Σας βαρεθήκαμε, σας σιχαθήκαμε. Στο χρονοντούλαπο της ανίερης ιστορίας σας η θέση που σας αξίζει. Δεν είστε Έλληνες, οργανικά δεν ανήκετε σ’ αυτή την κοινωνία. Αλλά λίγο το κακό...

… Το μόνο κακό είναι ότι δεν είστε καν άνθρωποι...

Βυθίσατε τη Χώρα!

Πώς φτάσαμε από το "Βυθίσατε το Χόρα!" στο άτυπο "Βυθίσατε τη Χώρα!" των νυν κυβερνώντων ? Ίσως φταίει η τραχιά ελληνική γλώσσα, η σύνταξη και η ορθογραφία της κι οπότε σπονδή στο άξιο δίδυμο του Υπουργείου δια βίου Παραπαιδείας και τις φοβερές προσπάθειές του για απλούστευση των όσων οι ελληνοπαίδες δε διδάσκονται ούτως ή άλλως...

Να φταίει που δεν γνωρίζουμε ιστορία και βασιζόμαστε στα όσα μας εξιστορούν οι κουτόφραγκοι για να ξεπληρώσουν που τους δώσαμε τα φώτα μας κι ας μείναμε εμείς στο σκοτάδι?

Να φταίει που ο βουλευτής έγινε συνώνυμο του βολευτή και του άρπαγα?

Μάλλον φταίει ότι απλά δεν έχουμε την Τύχη με το μέρος μας και τρώμε γκολ ακόμα και εν ώρα ανάπαυλας του αγώνα...

Τώρα που το σκέφτομαι, απλά είμαστε ανώτεροι όσων επιβουλεύονται τα δίκαιά μας κι οπότε δε μας αγχώνουν τα όσα μας επιβάλλουν. Άλλωστε ο έχων δύο χιτώνας, χαρίζει και τους δυο μαζί με το σώβρακό του. Μπορεί να χάνουμε μεν τα εγκόσμια αλλά μας ανήκουν τα υπερκόσμια...

Νυν υπερ πάντων αγών...

...για τη βόλεψή μας

...για τη φραπεδιά μας

...για την άνεσή μας

...για τις κονόμες και τις αρπαχτές μας

...και σπονδή στο ανεγκέφαλο που μας δέρνει.

Τι κι αν ο εχθρός στήνει τσαντήρι στην αυλή μας, τι κι αν δεν παράγουμε ούτε μαρούλια, τι κι αν θα διώξουμε με την απίστευτη εξυπνάδα που μας διακρίνει και τον τελευταίο τουρίστα που είχε τη φαεινή ιδέα να μας επισκεφτεί, τι κι αν καλούμε τους πρώην κακήν κακώς εκδιωγμένους κλέφτες να μας σώσουν...

Είναι ηρωική στάση ζωής να ξεσκίζεις τις σάρκες σου μαζί κι αυτές των παιδιών σου και να τρέφεσαι μ' αυτές.

Είμαστε Έλληνες και είμαστε καλά!




...λέμε τώρα...