Σαν παραμύθι...

... σε μια εποχή όχι πολύ μακρινή από την παρούσα, σε μια χώρα σκιά του ηρωικού και ένδοξου παρελθόντος της, κυβερνούσαν κάποιοι κατ' επίφαση άριστοι που ονομαζόταν Έλληνες πολιτικοί και τους οποίους εξέλεγε ο λαός της με δημοκρατικές διαδικασίες για να κυβερνηθεί εν συνεχεία από αυτούς με περισσή δημοκρατική ευαισθησία...

Για πολλά χρόνια αυτή η έρμη χώρα σκοινοβατούσε ανάμεσα στην επιβίωση λόγω της γειτνίασής της με φιλήσυχους και φιλειρηνικούς γείτονες αλλά και της αυτοκαταστροφής της όντας υπέρμαχος της φράσης "Κλωτσάμε τη γεμάτη καρδάρα γάλα γιατί έτσι μας αρέσει".

Η εργατικότητα και η υπερηφάνεια κύρια χαρακτηριστικά αυτού του σπουδαίου λαού, μα δυστυχώς μια κατάρα πλανιόταν πάνω από τον τόπο αυτό...

Η κατάρα της λήθης...

...

Όμορφα τα παραμύθια, σε βάζουν σε κόσμους μαγικούς όπου σιδερόφραχτοι ιππότες δε διστάζουν να αντιμετωπίσουν θεούς και δαίμονες, δράκους και τέρατα για να ελευθερώσουν την πανέμορφη θηλυκή οπτασία που νωχελικά και με αέρινες κινήσεις μυρίζει το αρωματισμένο μαντηλάκι της προικισμένη με την απαιτούμενη υπομονή ώστε να το προσφέρει στον σωτήρα της και να του δοθεί εν συνεχεία σφραγίζοντας τα χείλη της ηδονικά πάνω στα δικά του, ως επιστέγασμα της άνευ όρου παράδοσής της...

Πριν όχι και τόσο πολλά χρόνια, με όχι και τόσο άγνωστους πολιτικούς - τους ίδιους στην ουσία που έχουν εκείνοι τη χαρά κι εμείς την ατυχία - να μας κυβερνάνε, η χώρα της Ελλάδας σύρθηκε για να ανταπεξέλθει σε καταστάσεις, γεγονότα και βάρη που τελικώς αποδείχτηκαν ανώτερα των όσων θα μπορούσε να σηκώσει...

Ναι σαφώς, αυτό το έθνος βασιζόμενο στους λίγους, τους απλούς, πάντα μεγαλουργούσε σκορπίζοντας τον κάθε άτυχο εχθρό σαν φύλλα Φθινοπώρου που τα απλώνει ο άνεμος στο κάθε πέρασμά του. Μα σαν το τρόπαιο της νίκης να στήσει επιχειρούσε, η νίκη εξανεμίζονταν σαν φύλλα Φθινοπώρου...

Ειμαρμένη. Η λήθη κι ο ηλίθιος, καμιά σχέση με τον περιπλανώμενο εντέλει...

31 Ιανουαρίου 1996, ξημερώματα μια μέρας δίχως ψευδαισθήσεις πλέον... καμιά απολύτως σχέση με τα ξημερώματα μιας 28ης Οκτωβρίου κάποιου άλλου έτους γεμάτου πράξεις ηρωικές, θεϊκές κι ανεπανάληπτες, κι ας σκόνταψε για άλλη μια φορά στο στήσιμο τροπαίου...

Ίμια 1996, άχαρες μέρες, γκρίζες μέρες που θα κληροδοτήσει γκρίζες γραμμές και γκρίζες ζώνες. Έργο των αρίστων? Μάλλον των αρεστών και σε όσους αρέσκονται τύχες των άλλων να ετοιμάζουν... Μαθήματα που δεν εμπεδώθηκαν, κι ένα κράτος που δε στάθηκε στο ύψος του, άθελα ή ηθελημένα - και πέρα από ένα ξέσπασμα που θα μπορούσε να έχει αλλάξει τα πάντα, να έχει κουρνιάσει έκτοτε σαν αδέσποτο, σα δαρμένο ζωντανό με την ουρά στα σκέλια...

Σκληρός χαλκός... κασσίτερος, πολύτιμο χρυσάφι κι ασήμι να τον ντύνουν... πέντε οι πτυχές μετάλλων περίτεχνα δεμένες, δοράτων και βελών αιχμές να αποκρούουν... λαμπρό στεφάνι, τρίδιπλο κι αργυρός τελαμώνας να κρέμεται, το σύνολο να δένει... το σώμα Αυτού που έμελλε να την κρατά, αλώβητο ν' αφήσει...

Μια χώρα που σύρθηκε σ' ένα στημένο παίγνιο, με τους πολιτικούς της ηγέτες ως άλλος Αγαμέμνονας θυσία το παιδί τους να προσφέρουν... Ούριος Άνεμος το ζητούμενο κι η Τροία περιμένει...

Η υπερηφάνεια ενός ολόκληρου έθνους θυσιάστηκε στα Ίμια, σ' ένα άχαρο και θλιβερό βωμό, χτισμένος σε παρασκήνια επαίσχυντων κι ανήθικων πράξεων... Πού πήγαν εκείνες οι ηρωικές στιγμές? Πώς έγινε και φώλιασε αυτός ο ανεξήγητος ο φόβος της απώλειας όταν μετά την κατ' επίφαση σοφή και νηφάλια αποφυγή αυτής τίποτα πλέον δε μας ανήκει?

Πώς να χαρακτηριστείς και σε ποιο βάθρο να τοποθετηθείς από την Ιστορία όταν συγκεντρώνεις πολεμικές δυνάμεις, με τους πολιτικούς σου αντιπάλους να βάζουν στην άκρη τις όποιες αντιρρήσεις και διαφωνίες τους επικροτώντας τις αποφάσεις σου στο έπακρο, κι εσύ ως άλλος Εφιάλτης τους Μήδους πίσω από την πλάτη όσων επέλεξαν στενά για να φυλάξουν, ως πειθήνιο όργανο οδηγείς?

Ο φόβος της απώλειας ή της καταστροφής, η απειλή θανάτου, η απειλή κατάρρευσης του πεζού μας κόσμου, ή η αβεβαιότητα της οποιασδήποτε έκβασης ο λόγος που το ξίφος μπήκε στο θηκάρι αν και είχε μισοτραβηχτεί? Με ποιον τρόπο θα εναντιωθείς σε άνομες πράξεις κι απαιτήσεις όταν αντί για πυγμή δουλικά το χέρι θα σηκώνεις σ' όποιον επιβουλεύεται τα δίκαιά σου?

Πού πήγε αυτό το σθένος και η σιγουριά της προηγούμενης μέρας? Ποιες Σειρήνες τα αυτιά σου πλάνεψαν να μην εναντιωθείς στα όσα από μακριά ως άνομα κι ανέντιμα σφυρίζουν?

Μήπως πιο έντιμη η φυγή και το πέταγμα ασπίδας? Ή ταν ή επί τας, το πρόσταγμα της αιώνιας ελληνίδας μάνας, κι ας γέννησε και τον Αρχίλοχο που έσωσε τη ζωή του πετώντας την ασπίδα του στους θάμνους ώστε να τρέξει πιο γρήγορα προς τη ...σωτηρία ...

"Από τους Σάιους χαίρεται κάποιος με την ασπίδα που άρμα αψεγάδιαστο σιμά σ' ένα δεντρί άθελά μου άφησα. Εγώ ξέφυγα τη μοίρα του θανάτου.

Η ασπίδα ας πάει στ' ανάθεμα. Πάλι θε ν' αποχτήσω, όχι χειρότερή της..."

Πάνοπλοι εισήλθαμε στο προσχεδιασμένο πεδίο μάχης κι ας είχαν άλλοι την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ένας λαός-γροθιά, αρωγός στην προσπάθεια των αρίστων του που τελικώς πήραν αρεστές για τους αθέατους που τα νήματα κινούν, αποφάσεις...

Ποια είναι πιο εύκολη θυσία? Να θυσιάσεις την υπερηφάνεια της πατρίδας σου, ή να θυσιάσεις τη θέση που κατέχεις? Σαφώς το πρώτο, αν κρίνουμε από τις εξελίξεις. Και τα νηφάλια μισόλογα που ήρθαν να σβήσουν τις ιαχές που τρόμαξαν εχθρούς και άσπονδους φίλους, και άκουγαν στο "τι θέλατε? Να θυσιάσουμε τα παιδιά μας?" απτή απόδειξη του ότι απλά σταθήκαμε μικροί, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι, για μια ακόμη φορά αντάμα...

Τρία παλικάρια θυσία στο βωμό της ατολμίας που την πληρώνουμε και θα συνεχίσουμε να την πληρώνουμε καθώς αυτάρεσκα αγκιστρωθήκαμε στην κάλπικη ασφάλεια μιας ξένης αγκαλιάς...

Τρία παλικάρια που αψήφησαν το θάνατο στην ιδέα και στη θέα του οποίου ουδείς δύναται νηφάλιος και ήρεμος να στέκει.

Τρεις μανάδες που βγήκαν από το παρελθόν για να δουν τα παιδιά τους να επιστρέφουν πάνω στην ασπίδα τους, χωρίς να ρίξουν μια ματιά στις πεταμένες ασπίδες των αρίστων...

...και μία χώρα έρμαιο στις ορέξεις του κάθε πικραμένου, όσο μικρού ή όσο μεγάλου κι αν φαντάζει. Γιατί η μπουκιά που θα σου κλέψουν, απλά την όρεξή τους θα μεγαλώσει...

Ο κάργα πολιτισμένος μας κόσμος διέπεται από τις ίδιες νόρμες και κανόνες που πάντα αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά του. Θεάρεστα, πανέμορφα και φοβερά και τρομερά τα βαρύγδουπα που ακούν στο "Ναι στην Ειρήνη, Όχι στον Πόλεμο", "το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του" και "Τρακτέρ κι όχι τανκ κι αεροπλάνα"... Η δημοκρατία η περιβόητη, αυτή η αθώα και πανέμορφη νεανίδα, καταλύεται δυστυχώς όχι μόνο από τανκ αλλά κι από τρακτέρ, το νιώθουμε άλλωστε κάθε δυο και τρεις στο πετσί μας...

Καλές κι άγιες οι φράσεις που αποσκοπούν στον εφησυχασμό και στην ωραιοποίηση της φυγής και της παράδοσης... Μα κάτι παραπάνω ήξερε ο θείος Κικέρων με τη ρήση του...

"Αν θες ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο"

Συμπαντική νομοτέλεια...

...

Πώς γίναμε έτσι τελικά? Πώς φτάσαμε σ' αυτό το σημείο? Πού πήγε εκείνο το χαρισματικό που διέκρινε τη φύση μας και που μας τοποθέτησε σ' εκείνο το σημείο, λαούς να οδηγούμε? Πώς καταντήσαμε έρμαιο, εχθρών και φίλων περιγέλασμα?

Πολλά χάσαμε ως λαός στη διάβα του χρόνου... υπερηφάνεια, ευρηματικότητα, εργατικότητα, θάρρος, θράσος, σθένος, κράση... Μ' αυτό που πονάει πιο πολύ είναι η τσίπα που χάθηκε, το έρμο το φιλότιμο... Κι άριστοι χωρίς φιλότιμο, τυχάρπαστοι τυχοδιώκτες φαντάζουν και μόνο.

Τι είναι η Πατρίδα μας εντέλει?

Πηγαίνοντας πίσω σε παλαιότερες αναρτήσεις βλέπεις με μια κάποια έκπληξη - σε ίδια ακριβώς ημερομηνία - παρόμοια θεματολογία σαν την παρούσα κι οπότε συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται αν αυτό το φαύλο σκηνικό είναι σύμπτωση, συνωμοσία, αν κάποιο χαιρέκακο πνεύμα κάνει παιχνίδι ή απλά επιβεβαίωση των όσων γράφεις κατά καιρούς για την μωρία, ηλιθιότητα και ξετσιπωσιά που τύλιξε και κινδυνεύει να πνίξει αυτή την έρμη χώρα...

Υπό τον τίτλο "Και τα μυαλά στα ...μπλόκα..." ανέβηκε πριν ακριβώς ένα χρόνο με ημερομηνία Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009, αντίστοιχο άρθρο στον παρόν ιστοχώρο όπου έγινε μια προσπάθεια εξήγησης του φαινομένου που ονομάζεται "αγροτικό κίνημα" καταγράφοντας την άποψή μας, μια άποψης που τελικώς κάθε πολίτης δικαιούται να έχει και υποχρεούται να εκφράζει...

Εν ολίγοις, κάθε χρόνο ίδια μέρα στο ίδιο έργο - άμοιροι και ανίκανοι να ασκήσουμε οποιαδήποτε αντίδραση - παθητικοί θεατές. Από τη μια πλευρά στο πεδίο της μάχης η γνωστή ομάδα ονόματι Κυβέρνηση, κι από την άλλη (ω τι έκπληξη!) η κάθε κοινωνική ομάδα που θα συγκρουστεί με το Κράτος για τα όποια δικαιώματά της (καμιά κοινωνική ομάδα δεν έχει υποχρεώσεις στην Ελλάδα ως γνωστόν, παρά μόνον δικαιώματα) και υπεράσπιση των πολύτιμων κεκτημένων της μετά νέων απαιτήσεων ως απαραίτητο γαρνίρισμα, οικονομικών ως συνήθως...

Ξαναμανά στους δρόμους λοιπόν οι ...φτωχοί αγρότες με τα πολυτελέστατα τρακτέρ, ξανά κομμένη η Ελλάδα σε πάμπολλα κομμάτια κι ο πανικός συνεπικουρούμενος από την ταλαιπωρία που επέφερε η κλειστή εθνική οδό στην περιοχή των Τεμπών λόγω κατολισθήσεων, ήρθε να δέσει και να τυλίξει όλο το άχαρο κι άρρωστο αυτό σκηνικό... Κι όλη η ιστορία να εξελίσσεται σε μια εποχή απίστευτα δύσκολη για τη χώρα μας, η οποία βάλλεται από εχθρούς και φίλους για τις οικονομικές ατασθαλίες και την οικονομική κακοδιαχείριση των προηγουμένων - κατ' επίφαση - αρίστων της πολιτικής που είχαν τη φαεινή ιδέα να μας κυβερνήσουν για να μας σώσουν, λέει...

Ώρες ώρες κάθεσαι και σκέφτεσαι τι σόι τόπος είναι αυτός και πόσο σοβαρά μπορούν να σε αντιμετωπίσουν όλοι οι έξωθεν παρατηρητές οι οποίοι έχουν και λόγο πλέον για το όποιο μέλλον αυτής της ταλαίπωρης χώρας. Μια χώρα της οποίας οι κυβερνήσεις είναι παντά μα πάντα κατώτερες των περιστάσεων, οι ταγοί της εξουσίας να κινούνται ως επισκέπτες - τουρίστες από άλλο χωροχρόνο, με τα κρατικά ταμεία να μοιάζουν με σουρωτήρι ή αποθήκη που λυμαίνονται πάσης φύσεως τρωκτικά. Θεσμοί που δεν αναλαμβάνουν το ρόλο που τους αποδόθηκε απλά να νίπτουν τας χείρας τους με ύφος υπνωτισμένου και το σύνολο των βουλευτών του ελληνικού κοινοβουλίου να έχουν μετατραπεί ως βολευτές καταστάσεων που απλά θα ασχοληθούν με το σαρκίον τους και τις προσωπικές τους επιδιώξεις...

Πάει στην ευχή, σε κάθε δάσος έστω και καμένο, κάποιο χλωρό δέντρο θα βρεθεί που θα συμβολίζει την ελπίδα της αναγέννησης... Σκάρτοι οι όποιοι κυβερνώντες, πολιτικά ανθρωπάρια, τυχάρπαστοι, μικροί κι ασήμαντοι. Κατηγορούμε ως κλέφτες, ως ξετσίπωτους, ως άρπαγες τους πολιτικούς μας.... Πόσο διαφορετικοί όμως είμαστε ως πολίτες? "Δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι", στο πιο επίκαιρό του, "δείξε μου τους κυβερνήτες σου και τους πολιτικούς σου, ίνα σου πω τι σόι πολίτης είσαι"...

Όσο κλέφτες είναι, τόσο κλέφτες είμαστε, όσο ξετσίπωτοι είναι άλλο τόσο με τη σειρά μας, κι όσο απάτριδες φαντάζουν, το ίδιο απάτριδες κινούμαστε κυνηγώντας ως άλλοι τρελλοί, την προσωπική μας τακτοποίηση και το όποιο βόλεμά μας. Εδώ ο κόσμος χάνεται για τη χώρα της Ελλάδας, οι σφαλιάρες από το Εξωτερικό δίνουν και σταματημό δεν έχουν, δανειζόμαστε καθημερινά απίστευτα ποσά που θα πληρώνουν και τα τρισέγγονά μας (απίστευτη παρακαταθήκη αφήνουμε...), το εξωτερικό χρέος διογκώνεται ξεπερνώντας ακόμα και τα χρέη που άφησε πίσω της η Επανάσταση του 21, ταμεία κινδυνεύουν με πτώχευση μαζί κι η ίδια μας η χώρα... Τα τρωκτικά επέτυχαν το έργο τους. Κανείς εξωτερικός εχθρός δε χρειάστηκε για να αλωθεί οικονομικά η χώρα, κανένας επικίνδυνος εχθρός που μπορεί να παραβίασε τα σύνορά μας, δεν μας γονάτισε οικονομικά... Μια χούφτα τρωκτικών και η παρέα τους, ήταν αρκετά να μας τσακίσουν...

Κι εκεί που αποζητάς μια λύση με μια νέα κυβέρνηση έστω και αν φοράει το σακάκι του Μανολιού, νάσου οι ...υπερπατριώτες αγρότες της ελληνικής υπάιθρου οι οποίοι κατά τα φαινόμενα ζουν σε άλλη χώρα - πλησίον του Λουξεμβούργου να υποθέσω - να κινητοποιούνται με νέα δίκαια οικονομικά αιτήματα...

500 Εκατομμύρια Ευρώ πήρε η κοινωνική αυτή τάξη για να λύσει την περσινή της πολιορκία και να αναπνεύσει ελεύθερα το οδικό δίκτυο της χώρας... Αφού επέστρεψαν στις ασχολίες τους, αφού τελείωσαν τις δουλειές τους, έφτασε ο βαρύς Χειμώνας που τους βρήκε στα βαρετά καφενεία όπου ο χρόνος απλά φαίνεται αιώνιος μαζί και βαρετός, κι οπότε είπαν να ξαναβγούν για μια άλλη γύρα να πουν τα αγροτικά κάλαντα και στην νέα Κυβέρνηση, έτσι για το καλό...

Χωρίς να σκεφτούν στιγμή την όλη προαναφερθείσα κατάσταση, άρχισαν τις ...θεάρεστες κινητοποιήσεις τους χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή... Οι κύριοι "Θέλουμε επιδοτήσεις - αποζημιώσεις και λογαριασμό δε δίνουμε" για μια άλλη φορά, έμπηξαν το μαχαίρι τους στην πλάτη αυτής της χώρας... Ντροπή? Δε βλέπω να διαθέτουν για λογική δεν το συζητάμε...Καθώς, νήπιο στερημένο λογικής που σέρνεται από τυχάρπαστους και το κακομαθαίνεις, στο λαιμό θα σου ανεβεί κι αργά θα το συλλάβεις...

Απλά μια ερώτηση προσπερνώντας τους κυρίους που την έννοια του πατριωτισμού ανάθεμα κι αν τη γνωρίζουν...

ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΛΕΙΝΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ?

Με ποιο δικαίωμα, αγαπητέ αγρότη χώνεις τις ρόδες σου εκεί που δε σε σπέρνουν? Σίγουρα χωράφι σου δεν είναι... Κανείς δεν σ' ενόχλησε στη σπορά, στο θερισμό, στον τρύγο... Πόσο γελοίο το να τελειώνεις τις όποιες ασχολίες σου και ευθύς αμέσως να κάθεσαι στο λαιμό των υπόλοιπων πολιτών? Σου χρωστάνε πολλά οι υπόλοιποι πολίτες?

Όχι, απλά το μόνο που μας νοιάζει, η κοιλιά και το σαρκίον μας... Το δικό σας στην προκειμένη...

Αιδώς αχρείοι...

Ανθέλληνας ως τίτλος δεν είναι τελικά προνόμιο αλλοεθνών που διακατέχονται εχθρικά προς τον τόπο μας... Όχι.. Όχι πλέον.

Αρχαία Φωτιά

Είναι κάτι ετικέτες και κάτι προσωπεία που φοράμε κάποιες στιγμές, τόσο εντυπωσιακά, τόσο μεγαλειώδη... Ένα περίεργο φαινόμενο που βλέπουμε παντού γύρω μας σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Ανθρώπους που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε ν' αλλάζουν ξαφνικά και να παίρνουν μισό κύκλο στροφή φορώντας μια μάσκα που τους εκφράζει κατά τα φαινόμενα και με ύφος χιλίων καρδιναλίων να πορεύονται μ' αυτή...

Η "αφύπνιση" της Ωραίας Κοιμωμένης με το όνομα Ελλάς, ως ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο σωτηρίας της έρμης τούτης χώρας, μεσουρανεί την τελευταία δεκαετία εν μέσω της σήψης του ελληνικού κοινωνικού γίγνεσθαι. Άδολα πνεύματα εν μέσω δυσκολιών που έκαναν τις συμπληγάδες να φαίνονται παιδικό παιχνίδι, θυσίασαν τη σκέψη τους και την προσωπική τους ζωή, ώστε να γίνουν μοχλοί που θα βοηθήσει να γυρίσει ο Ήλιος...

Για να γυρίσει ο Ήλιος όμως θέλει δουλειά πολλή... σκέφτηκαν κάποιοι άλλοι πιο έξυπνοι...

"Ελληνοκεντρισμός", μια σπουδαία έννοια όπου πάνω της στήθηκαν πάγκοι εμπόρων με κράχτες απόψεων να γυροφέρνουν και να διαφημίζουν την πραμάτεια τους, μύστες και ψήστες απόψεων, μυημένοι ως το ...μεδούλι που γνωρίζουν τα παρελθόντα, τα παρόντα μα και - τι περίεργο - ακόμα και τα μελλούμενα, απέξω κι ανακατωτά... Ελλαδέμποροι, ένα σύγχρονο (κι απίστευτα επικερδές) νεοελληνικό επάγγελμα...

Και ξαφνικά, οι χριστιανικές παρωπίδες που θεωρήσαμε ότι βγήκαν, αντικαταστάθηκαν από τους προαναφερόμενους με ακόμα πιο κλειστές και λιγότερο ευέλικτες παρωπίδες προχριστιανικού τύπου, η (στο γόνατο) μελέτη της αρχαιοελληνικής Γραμματείας άνοιξε εντελώς τους κρουνούς της ψυχή τους κι ελευθέρωσε το μυαλό τους, και αφού τυλίχτηκαν με ψηφιακή χλαμύδα αλλάζοντας το όποιο ονοματεπώνυμο με ένα πομπώδες αρχαιοπρεπές για να καταδείξουν το μεγιστοτεράστιο ελεύθερό βήμα στο κενό, όρμησαν κατά του εχθρού που λέγεται χριστιανός ή αλλοεθνής. Και ξάφνου, ολόκληρο το διαδίκτυο (στον ψηφιακό μας κόσμο άλλωστε η αναφορά) να έχει γεμίσει με ονόματα Θεών και Ημίθεων, Ηρώων και ιστορικών προσώπων που βάλλουν με οργή κατά πάντων...

Και τι ωραία τι καλά, αυτό έφταιγε τελικά...

Γίναμε πάλι Αρχαίοι Έλληνες κι είμαστε έτοιμοι για ν' ανοίξουμε νέες λαμπρές σελίδες στην Αρχαία μας Ιστορία!

Καλά μου παιδιά, Εθνικός, Παγανιστής ή στο ορθότερο Έλληνας, δεν γίνεσαι με το να καθυβρίζεις σε κάθε σου βήμα τα όσα προ ολίγου δε σ' απασχολούσαν ή δε γνώριζες... Ελληνικό ύφος και ήθος δε συνάδουν με ύβρεις κατά οτιδήποτε ξεφεύγει της δικής μας οπτικής γωνίας θέασης των πραγμάτων και πολύ λιγότερο δε συνάδει με φασιστικές ακρότητες. Κραυγές υστερικές κατά πάντων κι Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο, είναι απλά έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες...

Σίγουρα, η παρούσα πανέξυπνη θρησκεία η οποία μόνο στο όνομα της περιβόητης Αγάπης δε λειτούργησε ή λειτουργεί, ως εξουσιαστικός μοχλός επέτυχε όσα επεδίωκε. Πλούτο κι εξουσία. Τα δε ψίχουλα από το τραπέζι όπου στήθηκε το ιερό φαγοπότι, σπονδή στο Θείον. Όμως ελληνοκεντρισμός κι ελληνική αφύπνιση δε σημαίνει, "πάμε να σπάσουμε τα κεφάλια των Χριστιανών" ούτε "Έξω τα ζώα οι ξένοι, η Ελλάδα στους Έλληνες" και τα συναφή γουστόζικα που κυκλοφορούν δεξιά αριστερά στο διαδίκτυο από κατ' επίφαση "αφυπνισμένους" ...

Γιατί είναι τουλάχιστον απαύγασμα μωρίας, στη χώρα του Ξενίου Ζηνός να μιλάμε για σύγχρονη ξενηλασία, πάσης μορφής ξενηλασία...